หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 17

ตอนที่ 17 ห้าปีต่อมา

ที่ชตุตยัรับเธอกลับมาที่บ้าน ก็เป็นเพียงเพราะมองว่าเขาในฐานะลูกชาย เมื่อรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกชาย ก็อยากตีให้ตายไปเลย

คนที่ไม่มีหัวจิตหัวใจแบบนี้ จะเป็นพ่อของเธอได้ยังไง ?

วรินทรกัดฟันไม่ได้ขอร้องตั้งแต่ต้นจนจบแม้แต่ประโยคเดียว

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ข้างนอกเริ่มมีฝนตกหนัก การลงโทษด้วยแส้ครั้งนี้ถึงจะหยุดลง

ส่วนเธอที่ถูกตีจนแผลเป็นเต็มไปทั้งตัว ก็ถูกลากไปทิ้งอยู่กลางสายฝน

เม็ดฝนขนาดใหญ่ตกลงบาดแผลของเธอ เลือดแลน้ำฝนผสมกันค่อยๆกระจายออกไป

เดิมที่ร่างกายของวรินทรก็อ่อนแออยู่แล้ว จะทนไหวได้ยังไง ไม่นานก็หมดสติไป

แสงไฟสลัวของรถส่องมาจากไกลๆไปยังตัวเธอ เจ้าของรถถือร่มลงมาจากรีบเดินมาหาเธอ อุ้มเธอไว้ในอกแล้วขึ้นรถไป

……

ณ ห้องทำงานของท่านประธานบริษัทเพ็งอุดมกรุ๊ปจำกัด

“ท่านประธาน นี่คือผลการตราจ... ผลการตรวจของคุณวรินทร ท่านดูหน่อยครับ”เลขาถือผลตรวจของโรงพยาบาลยื่นให้ทาวัตด้วยใบหน้าแปลกๆ

ทาวัตวางเอกสารในมือลง รับในผลการตรวจมา

เขาเงยหน้ามองสายตาที่แปลกๆของเลขาแล้วถามอย่างไม่เข้าใจ“ผลตรวจนี้มีปัญหาอะไรเหรอ ?”

เลขาถูจมูกและพูดว่า“ผลตรวจบอก... บอกว่าคุณวรินทร... ท้องครับ”

ทาวัตที่กำลังอ่านผลตรวจตื่นตระหนกอย่างแรง“นายพูดว่าอะไรนะ ?”

เลขาไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะเรื่องนี้มันบ้าบอเกินไปแล้ว

เมื่อหมอบอกเขาว่าวรินทรเป็นผู้หญิง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อจนตาแทบจะถลนออกมา อย่าพูดถึงเรื่องที่วรินทรท้องเลย

ทาวัตไม่ได้ให้เลขาพูดต่อ เขารีบเปิดผลตรวจในมืออย่างไว ดวงตาคำราวกับหมึกดำนั้นมืดขึ้น มือที่กำผลตรวจนั้นแน่นจนหลังมือมีเส้นเลือดดำโผล่ออกมา

“สรุปแล้วนี่มันเป็นยังไงกันแน่ !”เขาโยนผลตรวจลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง ในหัวของทาวัตสบสันไปหมด

ในผลตรวจเพศของวรินทรคือผู้หญิง และยังท้องอีก ท้องได้หนึ่งเดือนพอดี !

ช่วงเวลาหลังจากคืนนั้นก็ผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนพอดี !

ทันใดนั้น เรื่องทุกอย่างก็เข้าใจกันทั้งหมด

ทำไมตอนนั้นกล้องวงจรปิดถ่ายได้ภาพที่วรินทรประคองเขาเข้าไปในห้อง แต่กลับไม่ได้ถ่ายติดเงาของผู้หญิงคนอื่น ?

ทำไมหุ่นของวรินทรถึงได้อ่อนแอขนาดนั้น นิสัยก็อ่อนแอ ไม่เหมือนผู้ชายแม้แต่น้อย ?

ทำไมเขาถึงใจเต้นกับคนอย่างวรินทร ?

ความจริงทั้งหมดก็กระจ่างต่อหน้าเขาแล้ว วรินทรคือผู้หญิงที่เขาตามหา

วรินทรซาบซึ้งกับความน่ารักนั้น กระโดดเข้าไปกอดคอของกวิน ขยี้หน้านิ่มๆของเขา“มีลูกชายอยู่นี่มันดีจริงๆ ม๊ามี๊ที่มีลูกชายถือว่าถือว่ามีครบทุกอย่าง”

“ม๊ามี๊ คือลูกชายที่มีม๊ามี๊ถือว่าถือว่ามีครบทุกอย่างครับ”กวินแก้คำผิดของม๊ามี๊ตัวเองอย่างจนใจ แล้วเรียงของในกระเป๋าให้เป็นหมวดหมู่

“งั้นก็ดีเลย หนูทำข้าวเย็นวันนี้นะครับ”วรินทรกดดันกวินอย่างไม่เกรงใจ แล้วจุ๊บที่แก้วนิ่มในหน้าเล็กๆนั้น

กวินยังปรับเปลี่ยนเวลาที่แตกต่างไม่ได้ คิดอยู่พักหนึ่งก็นึกคิดได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ “ม๊ามี๊ เราตกลงกันแล้วนะครับว่าวันจันทร์ พุธ ศุกร์ กวินจะทำงานบ้าน ส่วนวันอังคาร พฤหัสบดี เสาร์ม๊ามี๊ต้องทำ ส่วนวันอาทิตย์ใช้วิธีการสุ่ม ไม่ใช่เหรอครับ ?”

“อ่า ! มามี๊เลี้ยงดูหนูจนโตอย่างลำบาก ลำบากมามาก เหนื่อยมาเยอะเลย.. นึกถึงตอนนั้น..”วรินทรจับเสื้อที่อก ทำหน้าเศร้าโศก พูดบ่นถึงเมื่อสมัยก่อน !

“เอาล่ะ ๆ ผมรู้แล้ว ผมจะไปทำกับข้าวตอนนี้แหละครับ”กวินกระตุกมุมปากมองม๊ามี๊ของตัวเอง ทุกครั้งที่เธอไม่อยากทำงานบ้านก็จะทำแบบนี้ เขาชินซะแล้วล่ะ

วรินทรได้ยินอย่างนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในห้องอย่างดีใจ

บ้านนี้ไม่เลวจริงๆ ทั้งเป็นระเบียบทั้งสะอาด แม้กระทั่งเฟอร์นิเจอร์พวกนี้คาร่าเป็นคนตกแต่งด้วยตัวเองทั้งหมด ถ้าขาดเหลืออะไรเธอสามารถออกไปซื้อกับกวินได้

แต่ของพวกนี้ไม่ได้ได้มาฟรีๆหรอกนะ คาร่าโทรมาร้องไห้คร่ำครวญเรื่องเงินในกระเป๋าของตัวเองให้เธอฟังก่อนที่เธอจะกลับมา จนกว่าเธอจะรับประกันว่าจะคืนเงินให้ คนขี้เหนียวคนนั้นถึงจะสงบลง

วรินทรเอาเสื้อผ้าใส่ตู้ทีละชิ้น เมื่อหาเครื่องใช้อาบน้ำของตัวเองถึงนึกขึ้นมาได้ว่ากวินพูดว่าอยากจะซื้อใหม่ ดังนั้นเลยเอาทิ้งไปทั้งหมด เมื่อจัดของครบแล้วในห้องก็มีบรรยากาศความเป็นห้องขึ้นมา

วรินทรเก็บห้องของตัวเองเสร็จก็ไปเก็บห้องของกวินอีกห้องหนึ่ง ของของกวินไม่มีอะไรมาก นอกจากเสื้อผ้าแล้วก็ยังมีโน๊ตบุคที่วรินทรซื้อให้เขาอีกหนึ่งเครื่อง พูดถึงเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ของกวินแล้ว วรินทรก็อดชมไม่ได้ แต่วรินทรก็ไม่รู้ว่าทุกวันเขา ทำอะไรกับคอมพิวเตอร์ของเขา พอนานไปก็ปล่อยเขาไปเลย

วรินทรเก็บเสื้อผ้าของกวินอยู่นั้น จู่ๆก็เห็นกางเกงในซูปเปอร์แมนที่เคยซื้อให้กวินในเมื่อก่อน เลยอดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้

“ม๊ามี๊ แอบดูของส่วนตัวของคนอื่นไม่ถูกต้องนะครับ”กวินที่กำลังใส่ผ้ากันเปื้อนลายสปอนบ๊อบเดินเข้ามาทำปากมุ่ย ผ้ากันเปื้อนนั้นวรินทรตั้งใจซื้อให้เขา ขนาดใส่ได้พอดีเลย