หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 239

ตอนที่ 239 พลังฮวงจุ้ยหมุนวนไปมา

คาร่านั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ ก่อนจะหยิบถ้วยที่อยู่ตรงหน้ามาถือไว้ ทีแรกก็กะจะแค่ชิมๆดูซักหน่อย เเต่พอชิมเข้าไปคำหนึ่งก็อร่อยจนหยุดไม่ได้ จนทำเสียง จิ๊ จิ๊ ออกมา นี่ถ้าไม่ใช่ว่าเธอได้ชิมด้วยตัวเธอเองนะ เธอต้องไม่กล้าเชื่อเเน่ๆว่านี่คืออาหารที่คุณชายใหญ่สุดไฮโซเป็นคนปรุงเองกับมือ

ดังคำที่ว่า พลังฮวงจุ้ยหมุนวนไปมา ชีวิตคนเรามีขึ้นมีลง ความรุ่งเรืองหรือตกต่ำนั้นเป็นเรื่องไม่แน่นอน ถ้าลองเป็นเมื่อก่อนนะ หากใครบอกกับเธอว่าคุณชายใหญ่แห่งตระกูลยังเจริญทำกับข้าวเป็น เธอคงได้หัวเราะฟันร่วง เพราะคิดว่ามันเป็นแค่ข่าวลือเเน่ๆ ！

เเต่ทว่าในตอนนี้ ……

" ถ้าเธอกลัวว่าฉันจะใส่ยาลงไปในอาหารล่ะก็ เธอไม่ต้องกินก็ได้นะ " ตวัสพูดเสียงนิ่ง ทำขมวดคิ้วย่นจ้องไปที่เธอ เอื้อมมือไปดึงจานกับข้าวมาไว้ตรงหน้าตัวเอง

" อย่าๆๆๆ อาหารก็ทำมาแล้วน่า ต่อให้ใส่ยาลงไป ฉันก็จะกินอยู่ดี ！" คาร่ารีบคว้ามือเขาไว้ เเล้วก็ดึงจานอาหารกลับเข้ามาไว้ตรงหน้าตัวเอง ก่อนจะกินอย่างเอร็ดอร่อยเพลิดเพลิน

ตวัสเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อย ก็หลุดขำออกมา แล้วก็กินไปด้วยกันกับเธอ

เขากินไปมองดูเธอไป ห้าปีมาแล้ว เธอดูไม่เปลี่ยนไปเลย ถึงเเม้จะดูนิ่งขึ้นกว่าเเต่ก่อนตอนสมัยเป็นเด็ก ดูเหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ เเต่ก็รู้สึกว่าเธอก็ยังเหมือนเดิม

ตวัสรู้ดีว่า วันนั้นที่ผับ ที่คาร่าต้องเป็นอย่างนั้นก็เพราะนรชัย ผู้ชายที่เธอชอบ

" นรชัยรังแกเธอแบบนี้ อยากให้ฉันจัดการเขาให้มั๊ย ？" ตวัสลองถามหยั่งเชิงเธอดู

เธอส่ายๆหัว " เขาไม่ได้รังแกฉันหรอก ปัญหาอยู่ที่ตัวฉันเองนี่แหละ "

" นี่เธอยังชอบเขาอยู่ใช่รึเปล่า ？" ตวัสหยุดกินไปชั่วครู่ สายตาจับจ้องไปที่คาร่า เหมือนกำลังคิดจะทำอะไรบางอย่าง

" กับคนที่ตัวเองชอบเเล้ว มันจะไปลืมกันง่ายๆได้ยังไงกันล่ะ " คาร่าตอบอย่างไม่หมกเม็ด " เเต่ฉันตัดสินใจเเล้วที่จะเลิกกับเขา "

ถึงเเม้ว่านรชัยจะเป็นคนดี เเต่ถ้าพรหมลิขิตให้พวกเขาไม่ได้ลงเอยกัน เมื่อไม่ใช่คู่กันเเล้วยิ่งยื้อกันไปก็เท่านั้น

" นรชัยเป็นคนดี มันก็ไม่เเปลกถ้าเธอจะชอบเขา "

พอคาร่าได้ยินประโยคนี้ของเขาก็ถึงกับมึน นรชัยเนี่ยอ่ะนะเป็นคนดี ？

วรินทรก็เคยถามเธอด้วยคำถามเดียวกันแบบนี้

เเละเธอก็ตอบกลับไปว่า เมื่อตอนที่เธอลำบากไม่เหลือใคร คนที่หยิบยื่นความอบอุ่นให้กับเธอ ทำไมเธอจะไม่ชอบเขาล่ะ

ก็เพราะว่าชอบเขา ก็เลยมอบความรักอันบริสุทธิ์ของหญิงสาววัยแรกแย้มให้กับเขาไปหมด

เธอไม่ได้โชคดีเหมือนวรินทร ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ผู้ชายคนนั้นก็ยังคงเฝ้ารอ ไม่หนีเธอไปไหน ถึงเเม้จะทำเย็นชาใส่เธอ เเต่เขาก็รักเธอสุดหัวใจ

เเต่กับคาร่านั้นไม่เหมือนกัน คนที่เธอรักกลับไม่ได้มีใจให้เธอ ไม่เพียงเเต่ไม่รักเธอเท่านั้น มิหนำซ้ำยังไปรักอยู่กับคนอื่นด้วย

เเววตาของเธอเริ่มพร่ามัวเหมือนมีหมอกจางๆเคลื่อนตัวมาบดบัง มือเกาหัวแกรกๆ สายตาดูว่างเปล่าเวิ้งว้าง มองดูชามกระเบื้องตรงหน้าอย่างเลื่อนลอย

ตวัสเห็นเธอแย่แบบนั้นก็รู้สึกเศร้าใจไม่น้อย เหมือนมีมือใหญ่ๆกำลังกำบีบหัวใจเขายังไงยังงั้น

เขาคิดว่า การที่เขายอมถอยออกมาในตอนแรก คงทำให้คาร่ากับนรชัยไปกันได้ด้วยดี เเต่กลับกลายเป็นว่า ไม่เพียงเเต่ไปกันไม่รอดเท่านั้น คาร่ากลับต้องมาทนทุกข์ได้ขนาดนี้

เขารู้ดีว่าคาร่าเป็นคนประเภทยอมทำทุกอย่างเพื่อคนอื่น เเต่สุดท้ายคนที่จะช่วยเธอได้ก็เห็นมีเเต่ตัวเธอเองเท่านั้น ทำไมเธอถึงได้ไปรักนรชัยจนหัวปักหัวปำได้ขนาดนี้นะ ？

ทำไมฟ้าดินถึงได้ชอบเล่นตลกกับหัวใจคนแบบนี้

เธอเคยพูดว่า เธอตกหลุมรักนรชัยตั้งเเต่แรกเห็น เเต่ตลอดหลายปีมา เขากลับไปชอบผู้หญิงคนนั้น เธอมอบความสาวบริสุทธิ์ให้กับนรชัย เเต่เขากลับเห็นมันเป็นเรื่องตลก

ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บนอนอยู่โรงพยาบาลอย่างหัวเดียวกระเทียมลีบ ก็มีเธอนี่แหละที่คอยไปดูเเลปรนนิบัตินรชัยอยู่ไม่ห่าง เธอรักเขาอย่างลึกซึ้งสุดหัวใจ

วรินทรถึงได้ฟื้นคืนสติเอาก็ตอนนั้น เธอมองดูใบหน้าหล่อเหลาของเขาใกล้ๆ " นี่ บัดดี้ฉันคงไม่ใช่คุณหรอกนะ ？"

ทาวัตเลิกคิ้ว พลางขยับมือกอดเธอเอาไว้เเน่น " เเล้วคุณอยากถ่ายกับผู้ชายคนอื่นรึไง ？"

วรินทรยกมุมปากขึ้นหน่อยๆ ใจก็คิดว่าตาคนนี้เอะอะก็ขี้ระแวงไปซะหมด ขนาดที่ว่าเห็นต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่บนเขาก็ทึกทักว่าเป็นข้าศึกไปซะหมด เเต่จะว่าไปได้ถ่ายโฆษณากับเขาก็ไม่เลวนะ

" คุณคิดว่าเสน่ห์ของฉันพอจะดึงดูดหนุ่มๆได้บ้างรึเปล่า ？" วรินทรเอาหน้าไปถูๆกับฝ่ามือของเขาเบาๆ อย่างกับลูกแมวน้อยขี้อ้อน

ถ้าจะให้พูดถึงความมีเสน่ห์จริงๆล่ะก็ น่าจะเป็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอต่างหาก ที่เสน่ห์แรงจนหัวกระไดไม่แห้งไม่เว้นเเต่ละวัน ที่สำคัญก็คือศัตรูหัวใจเล่นบุกเข้ามาถึงในบ้าน เตรียมเปิดฉากพร้อมรบเเล้วด้วยเหอะ ！

ถ้าจะมีใครสักคนที่ไม่ไว้ใจ น่าจะเป็นเธอที่ไม่ไว้ใจเขาต่างหาก

" อือ ฮึ " ทาวัตทำเสียงออกจากลำคอเบาๆ ปราดตามองดูหญิงสาวในชุดที่ใส่มาในวันนี้ บอกได้คำเดียวว่าเธอดูมีรสนิยม ชุดที่เธอใส่ในวันนี้ทำให้เธอดูเด็กลงมาก เเล้วก็เป็นชุดที่เธอใส่เหมาะสุดๆ

" เเต่ว่า คุณแสดงละครเป็นด้วยเหรอ ？" วรินทรมองดูชายหนุ่มด้วยเเววตาเป็นประกาย เธอรู้ว่าเขาเป็นคนมากความสามารถมาแต่ไหนแต่ไร ไม่มีอะไรที่คนอย่างเขาจะทำไม่ได้ เเต่เรื่องการเเสดง เขาน่าจะทำไม่เป็นหรอกมั๊ง ？

ถึงแม้ว่าภาพยนตร์โฆษณาจะมีสคริปต์ที่ต้องพูดไม่มาก เน้นการแสดงออกด้วยสายตามากกว่า เเต่สายตาของทาวัตหลักๆน่าจะมีไว้ฆ่าคนหรือสั่งให้คนหุบปากซะมากกว่า อย่างเขาจะรู้เหรอว่าอะไรคือการแสดงออกถึงความรู้สึกอย่างลึกซึ้ง ？

ในที่สุดก็หาเจอเเล้วในสิ่งที่เขาทำไม่เป็น วรินทรแอบรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย

ทาวัตไม่ได้มีท่าทีติดใจอะไร เขาวางขาลงนั่งสบายๆ ก่อนจะเอามือหนึ่งโอบเอวบางๆของเธอไว้ อีกมือหนึ่งหยิบสคริปต์ขึ้นมาดู

" คงไม่ยากเย็นอะไร " เขาปราดตามองดู ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษแหวกแนวซักเท่าไหร่

แต่ทำไมดูยัยตัวแสบนี่หมายมั่นปั้นมือจังว่า เขาคงแสดงไม่เป็นแน่ๆ

" คุณก็อย่าประมาทไปนะ ถ้าแสดงออกมาไม่ดีล่ะก็ เราสองคนคงได้อับอายแหงๆ ！" วรินทรค่อยๆซบลงไปใต้คางของเขา ตามองดูที่สคริปต์ เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ เพราะต้องถ่ายใหม่หมดตั้งเเต่เเรก เลยทำให้สคริปต์เกือบจะเปลี่ยนใหม่หมด แต่ครั้งนี้เธอรู้ดีว่าควรทำยังไง