หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 297

ตอนที่ 297สถานะเป็นที่ยอมรับ

เมื่อเป็นอย่างนี้เเล้ว ในที่สุดสถานะของวรินทรกับกวินก็ได้รับการยอมรับเป็นที่เรียบร้อย

เเต่การที่สองคนเเม่ลูกต้องอาศัยอยู่ในบ้านธัมรุจินันท์ ก็ชักเริ่มจะพูดยากขึ้นซะเเล้ว ……

วรินทรรับเเขกจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย ก็เลยหาข้ออ้างปลีกตัวมานั่งพักหาอะไรดื่มกินสักหน่อย

กวินยังคงอยู่เคียงข้างคุณท่าน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องคำพูดคำจาหรือมารยาททางสังคม กวินทำได้อย่างมิขาดตกบกพร่องเลยสักนิด ราวกับเขาเป็นลูกขุนขางที่เติบโตมาจากในวังก็ว่าได้ ใครได้เห็นเป็นต้องตะลึงทุกราย

เเต่ที่จริงกวินเองก็รู้สึกเหนื่อยเเล้วเหมือนกัน เเละก็อยากกินอะไรอร่อยๆ อยากจะนั่งกับเขาเหมือนกัน ！

วรินทรดูไม่สนใจเลยว่าทางฝั่งโน้นกวินน่ะคอยส่งสายตาเศร้าสร้อยมาหาอยู่เนืองๆ เเต่เธอกลับตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอร็ดอร่อย

"คุณคือวรินทรใช่มั๊ย ？"จู่ๆก็มีร่างหนึ่งปรากฏขวางขึ้นตรงหน้าเธอ จนบดบังแสงที่อยู่เบื้องหน้า

วรินทรขมวดคิ้วเรียวบางของเธอ ก่อนจะวางจานเค้กลง เเล้วเเหงนมองคนที่เข้ามาหาเธอ

ที่อยู่ตรงหน้าเธอคือผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มจนน่ากลัวคนหนึ่ง สวมใส่เสื้อผ้าแบบชุดสวยหรูจัดเต็ม ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเครื่องประดับวิจิตรงดงามตระการตา เครื่องเพชรที่เธอสวมใส่นั้น แวววาวจนสะท้อนแสงเข้าไปในตา

"ฉันชื่อวรินทรค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือ ？"วรินทรถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจ

เธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือ Corolla ภรรยาคนที่สองของคุณปู่เธอ

Corolla สำรวจวรินทรโดยการมองเธอตั้งเเต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมพูดว่า"หน้าตาสะสวยเหมือนแม่นี่เอง ก็พอดูได้"

สายตาของเธอดูร้ายเอาเรื่อง จนทำให้วรินทรรู้สึกอึดอัด

วรินทรเม้มริมฝีปากตัวเอง มองตอบสายตาที่เเสนจะดูถูกเหยียดหยามของเธอ เเต่ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นตระหนกอะไรมากมาย

ถ้าหากเธอได้เห็นว่าคุณท่านมีท่าทียังไงกับเธอเเละกวิน เเล้วมันพอจะทำให้ Corolla ปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพและให้เกียรติมากขึ้นกว่านี้ ก็คงจะเเปลกแล้วล่ะ

"ต่อให้คุณท่านยอมรับในสถานะของเธอเเล้วก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะกลายมาเป็นคนของบ้านสุขกาล ต่อไปเจอฉันเมื่อไหร่ก็อย่าได้ทำท่าทางเหมือนกับสนิทสนมกับฉัน ฉันไม่มีวันยอมรับเธอเป็นหลานสาวหรอกนะ"Corolla พูดพลางเอามือกอดอก ทำท่าทางราวกับว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่น

หลานสาว ？

วรินทรเกือบจะหลุดขำออกมาแล้ว เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้เเล้วก็ลุกขึ้นยืน รองเท้าส้นสูงของเธอกับของ Corolla ดูห่างกันลิบ ขนาดว่าวันนี้เธอจงใจเลือกใส่รองเท้าส้นสูงถึง 12 ซม.เเล้วนะ เเต่ก็ยังไม่วายต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง Corolla

"คุณนายรอง คุณย่าของฉันท่านก็เสียชีวิตไปหลายปีเเล้ว ไม่ทราบว่าคุณล่ะคะ คือใคร ？เมียน้อยของคุณปู่ฉันเหรอคะ ？"คำพูดประโยคสุดท้ายนั่น วรินทรไม่ได้พูดออกไป เเต่เเววตาเธอก็ดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ประโยคสุดท้ายนั่น เธอได้เเสดงออกทางสายตาอย่างชัดเจนเต็มที่เเล้ว

Corolla หน้าเจื่อนไปในทันที ตั้งเเต่เด็กแต่น้อย เธอก็ได้รับการฝึกฝนบ่มเพาะมาเป็นอย่างดี ทำให้เธอพยายามสะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่ให้ง้างมือออกไปตบหน้าวรินทร

ดูจากการที่คุณท่านปฏิบัติต่อวรินทรอย่างพึงพอใจในตัวหลานสาวคนนี้ ถ้าหากเธอเผลอลงมือทำอะไรลงไป ไม่ว่าจะเป็นความผิดใครก็เเล้วเเต่ แต่ผลสุดท้ายความผิดมันจะต้องหันเห มาลงที่ตัว Corolla แน่นอน

"ยัยเด็กนี่ปากร้ายดีนี่ พ่อแม่ของเธออบรมมารยาท การพูดจากับผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้น่ะเหรอ ？"Corolla รู้สึกโมโหโกรธาวรินทรเป็นอย่างมากทว่าสีหน้าที่เธอแสดงออกนั้นยังคงรักษาภาพพจน์ วางมาดสง่างามแลดูอ่อนโยน

มุมมองที่คนอื่นจะได้เห็น คือภาพที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกับเด็ก ด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งขรึมก็เท่านั้น

วรินทรกลับคิดในใจว่า ผู้หญิงคนนี้ช่างหน้าด้านซะจริงๆ เธออุตส่าห์พูดขนาดนี้เเล้ว ก็ยังจะมีหน้ามายืนพูดจาเยาะเย้ยถากถางเธออยู่นั่นแหละ

จังหวะที่แสงไฟค่อยๆมืดลงนั้น ร่างเล็กจ้อยของวรินทรก็ลื่นไถลไปข้างหน้า รองเท้าเธอถูไถไปกับพื้นผิวขัดเงาราบเรียบ เเค่อึดใจเดียวเธอก็ถลาไปอยู่ข้างๆ Corolla เเละ Ruisi

เธอไม่พูดพล่ามทำเพลง ยื่นมือหนึ่งออกไปคว้าผมของ Ruisi เอาไว้ อีกมือหนึ่งอุดปากเธอเอาไว้ไม่ให้ร้อง สำหรับ Corolla ยิ่งหนักกว่าเธอใช้เท้าของเธอถีบ Corolla จนกระเด็นออกไป

Corolla กรีดร้องเสียงดังออกมา เเต่เสียงร้องเธอก็ถูกเสียงเพลงกลบจนมิด แล้วเธอก็ล้มลงไปกองกับพื้น

"ปากดีนักเหรอแก ？ปากดีใช่มั๊ย ปากดีนักใช่มั๊ยมึงอ่ะ ！"วรินทรยังเอามืออุดปาก Ruisi ไว้ ก่อนจะออกเเรงใช้เข่ากระทุ้งไปที่เข่าของ Ruisi เเล้วตามไปด้วยใช้มือข้างหนึ่งบีบไปที่ท้ายทอยของเธอ ทำเอง Ruisi อยากจะร้องออกมาดังๆเเต่ก็ทำไม่ได้ เพราะโดนวรินทรออกเเรงใช้มืออุดปากไว้อยู่

"พูดเหมือนพ่อมึงคลอดมึงออกมาอย่างงั้นเเหละ หรือว่าแม่มึงไม่ใช่ผู้หญิงห๊ะ ？ยายมึงอ่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงรึไง ？แล้วคนที่เเม่งคลอดมึงออกมา เป็นตุ๊ดรึไงวะ ห๊ะ ！"วรินทรด่าอย่างชัดถ้อยชัดคำทุกเม็ด แต่ละคำนั้นช่างรุนแรงเชือดเฉือน

ยั่วเธออย่างงั้นเหรอ เธอไม่ได้อารมณ์ดีมาเเกล้งแหย่ใครเล่นเเน่ เธอน่ะฆ่าคนตายได้เลยล่ะ เเล้วเธอก็จะค่อยๆทำให้คนๆนั้นหมดหนทาง

ก็ยัยผู้หญิงสองคนนี้ มันเล่นมาพูดจาหยาบคายใส่เธอก่อน เเล้วก็ดูหมิ่นเหยียดหยามแม่ของเธอขนาดนี้ เธอจะไปยอมได้ยังไง

แบบนี้มันกวนตีนนี่หว่า ！

"อีบ้า ปากมึงจะพูดอะไรที่มันจรรโลงใจหน่อยไม่ได้รึไงวะ ？แม่งเอ๊ย ！"พอด่าจบคำสุดท้าย วรินทรก็คลายมือที่จับ Ruisi ออก ก่อนจะเหวี่ยงเธอให้ล้มคมำไปข้างหน้า

หลังจากจัดการธุระเสร็จเรียบร้อย วรินทรก็เดินมุ่งตรงไปยังฝูงชน สายตาสอดส่ายมองหาโตษิน ดีหน่อยที่มีแสงไฟส่องมากระทบที่ตัวเขาพอดี ก็เลยหาเขาเจอได้ง่ายหน่อย

วรินทรจัดแจงชุดออกงานของเธอให้เข้าที่เข้าทาง เเละก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าในการจัดเเต่งทรงผม ที่ก่อนหน้านี้มีแฮร์สไตลิสจัดทรงไว้ให้กลับมาสวยงามตามเดิม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ตัวเองในกระจก เเล้วก็เดินก้าวออกไปอย่างสง่างาม มุ่งตรงไปหาโตษิน

"ยัยวรินทรอยู่ไหนเเล้ว ？รีบหาตัวมัน ！"ทุกครั้งที่ Corolla พยายามจะยันตัวลุกขึ้น ก็จะถูกคนที่กำลังเต้นรำอยู่นั้นชนจนล้มลงไปกองกับพื้นทุกทีไป เเต่ท้ายที่สุดก็ลุกขึ้นมาได้อย่างทุลักทุเล