หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 100

[ว้าว พี่รองจะพารักแท้ของเขากลับบ้านมาด้วยแหละ...]

[พี่รองคนโง่ที่ในหัวมีแต่ความรัก...]

เปลือกตาของสวี่ซื่อกระตุกขึ้นทันที ลู่เจิ้งเย่ว์มีคู่หมั้นหมายเอาไว้แล้วและอีกฝ่ายก็เป็นแม่นางผู้แสนดี

“เมื่อสามเดือนก่อน คุณชายรองตกหน้าผากไป ทำเอาบ่าวตกใจกลัวจนขวัญหายไปเลยเจ้าค่ะ” เติงจือเอามือทาบหน้าอกตัวเอง

สวี่ซื่อก็เช่นกัน ตอนนั้นที่ลู่เจิ้งเย่ว์ตกหน้าผาและหายตัวไปสามวัน ต่อมาส่งข่าวกลับมาว่าเขาได้รับการช่วยเหลือแล้วและตั้งใจจะพักฟื้นร่างกายให้หายดีก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน

อยู่ ๆ เจาเจาก็หันไปตามทิศทางเสียงที่ได้ยินจากบนฟ้า แล้วกะพริบตาปริบ ๆ

“ม... เหมือนมีอะไร?” นางชี้ไปที่จุดสีดำเล็ก ๆ ที่บินเป็นฝูงอยู่บนท้องฟ้า

เติงจือส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา

“ยังจะอะไรอีกเล่าถ้าไม่ใช่พวกลูกนอกคอกสร้างเรื่องพวกนั้นขึ้นมานะสิเจ้าค่ะ”

สวี่ซื่อมองไปที่นางแวบหนึ่ง เติงจือจึงก้มหน้าก้มตาอย่างรู้สึกผิดที่พูดจาหยาบคายต่อหน้าคุณหนูน้อย ประมาทเลินเล่อไปแล้ว

เผยเจียวเจียวถูกคนอื่นเปิดโปงฐานะเรื่องที่เป็นอนุถูกเลี้ยงเอาไว้ข้างนอก จนถูกคนอื่นชี้หน้าวิพากษ์วิจารณ์ ถึงกระทั่งมีบางคนคาดเดากันต่าง ๆ นานาว่านางเป็นอนุของใครและอยู่ในวังวนที่ถูกคนอื่นหัวเราะเยาะและด่าทอ

“เป็นลู่จิ่งเหยาต้องการช่วยกู้หน้าแม่ของนาง ว่ากันว่าแค่เก้าเดือนก็พูดได้คล่องแคล่วมาก ว่ากันว่า...” เติงจือแปะปาก

“นกในใต้หล้าชอบนางมาก ตอนนี้กำลังอยู่ที่สนามทำการดึงดูดนกจำนวนนับไม่ถ้วนบินมาที่เมืองหลวง เพื่อมาล้อมรอบตัวนางเอาไว้ทำให้กลายเป็นภาพมหัศจรรย์ที่หาดูได้ยากและดูเหมือนว่าคนในวังหลวงจะสนใจ”

ดวงตาของลู่เจาเจาเปล่งประกายขึ้นมาทันที เมื่อสวี่ซื่อเห็นแววตาที่สนุกสนานของนางก็อดหวาดหวั่นใจขึ้นมาไม่ได้ เจาเจาของนางเป็นตัวหายนะตัวน้อยเกรงว่าจะมีใครบางคนกำลังเจอเคราะห์เสียแล้ว

เติงจือฉีกยิ้มเล็กน้อย “ไม่ใช่เพราะคุณหนูน้อยหรือเจ้าค่ะ เดี๋ยวนางคงวิ่งโซซัดโซเซมาหา ถ้าท่านไม่เอานางไปด้วย นางอาจตีหน้าเศร้าอีก”

สวี่ซื่อยิ้มแล้วก็ส่ายหัว เจาเจาไม่มีทางร้องไห้หรอกนางทำเป็นแค่งอแง ในปากเต็มไปด้วยน้ำลายพอโกรธก็จะพ่นน้ำลายออกมา

เด็กทารกตัวน้อยเวลาโกรธหรือโมโหอย่างมากนางก็จะกอดกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆ เอาไว้ และดื่มน้ำไปพลางกับพ่นน้ำออกมา ดื่มไปพลางแล้วก็ด่าไปพลางด้วย แม้ว่าจะฟังไม่เข้าใจแต่ดูจากสีหน้าแล้วน่าจะเป็นคำด่าที่สกปรกเอามาก ๆ ไม่ต้องพูดเลยว่าน่ารักมากขนาดไหน

สวี่ซื่อไม่อยากยั่วเจาเจาให้โมโหจึงหยิบร่มกระดาษน้ำมันออกจากบ้านไปด้วย

เมื่อออกจากบ้านก็บังเอิญพบลู่เจาเจานั่งขัดสมาธิอยู่ที่ริมทะเลสาบ และโปรยข้าวไปทั่วพื้น โรยไปพลางบ่นพึมพำไปพลาง “นี่...นี่...”

“ฝ... ฝนตก...” ทารกอ้วนจ้ำม่ำพูดด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย และแม้แต่จะเดินก็ยังเดินได้ไม่คล่องเลย

นกพิราบฝูงใหญ่ และนกต่าง ๆ นานามาล้อมรอบตัวนาง นางกวักมือเรียกพวกนกก็แย่งกันมาหยุดอยู่ที่ข้าง ๆ ตัวนาง สวี่ซื่อเห็นแล้วก็ตกตะลึงไปทันที