หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 99

ลูกเป็ดน้อยมองดูแวบหนึ่งก็เดินสะบัดก้นจากไป

“ลูกเป็ดต้องกินอาหารของมันนะ เติงจือไปเอาอาหารมาให้มันหน่อย ถ้าแม่นางน้อยอยากเล่นกับมัน ก็เอามันไปอาบน้ำทำความสะอาดเสียหน่อยเถอะ”

ลูกเป็ดถูกทำความสะอาด จนทั่วทั้งร่างกายส่งกลิ่นหอมไปทั่ว

ลู่เจาเจาชอบมาก แม้แต่ตอนกลางคืนจะเข้านอนก็ให้ลูกเป็ดมานอนอยู่ข้าง ๆ ด้วย

“แม่นางน้อย เป็ดไม่สามารถเอามานอนบนเตียงด้วยได้นะเจ้าคะ มัน...มันจะเหม็นเอานะ” อิ้งเสวี่ยทำสีหน้าคิดหนัก

เด็กน้อยถึงขนาดเตรียมหมอนเอาไว้สองใบ นางนอนข้างหนึ่ง เป็ดก็นอนอีกข้างหนึ่ง

ลู่เจาเจาชี้ไปที่ลูกเป็ด “เพื่อนส...หนิด น...นอนด้วยกัน...” พอนางพูดจบก็กดลูกเป็ดลงข้าง ๆ ตัวนาง

กอดเอาไว้อยู่ในอ้อมแขน

ผ่านไปไม่นานก็นอนหลับไป

มีหลายครั้งที่อิ้งเสวี่ยพยายามเอาออกมา แต่เจ้านายตัวน้อยก็มักจะตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ จึงทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลย

วันต่อมาช่วงเช้าตรู่

ลู่เจาเจาลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ และก็ร้องไห้เสียงดัง

“ท่านแม่!!!” ลู่เจาเจาร้องไห้ฟูมฟายจนน้ำมูกไหลเต็มหน้า

ขณะที่ร้องไห้อยู่ก็ชี้ไปที่ลูกเป็ดที่ตัวแข็งทื่อทั้งตัว “ฮือ ๆ ๆ ๆ ...ท...ทับ ทับ...ตายแล้ว”

“ตายแล้ว...” ฮือ ๆ ๆ ๆ ...

น้ำเสียงของเด็กน้อยที่ร้องไห้ ทำให้ผู้คนที่ได้ยินขำทั้งน้ำตา ที่จริงเมื่อวานที่เอากลับมา สวี่ซื่อก็พบว่าลูกเป็ดตัวนี้ป่วยแล้ว เกรงว่าคงจะเลี้ยงไม่รอด

“อย่าร้องไห้ไปเลยนะ เจ้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจ พวกเราเอาลูกเป็ดไปฝังไว้ดีหรือไม่?” สวี่ซื่อพูดปลอบใจนาง ลู่เจาเจาร้องไห้จนขี้มูกโป่ง

และดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ มือเล็กยังคงชี้ไปบนพื้น “เย็น...”

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราเผามันดีหรือไม่?”

“เผา...เผาแล้วเผาแล้วเจ้าค่ะ...” เจวี๋ยซย่าหัวเราะอย่างขมขื่น

“เดิมทีคุณหนูน้อยคุกเข่าอยู่บนพื้น กำลังยอมรับผิดกับลูกเป็ดอยู่ ยิ่งร้องไห้ยิ่งอาการหนัก”

“แต่พอเผาไปเผามา กลิ่นหอมจากการเผายิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ น้ำตาของนางก็ไม่ไหลแล้ว แต่น้ำลายกลับไหลแทน...”

“สุดท้ายเป็ดก็ถูกเผาจนขนแห้งไม่เหลือ หนังและเนื้อไหม้เกรียม และยังมีน้ำมันฉ่ำ ๆ ไหลออกมา สุดท้าย...” อิ้งเสวี่ยพูดอย่างคอแห้งผาก

สวี่ซื่อเบิกตากว้างขึ้นมากะทันหัน

“นางกินเข้าไปแล้วหรือ?!!!” น้ำเสียงที่ถามสูงเป็นเท่าตัว

อิ้งเสวี่ยส่ายหน้า “ไม่ใช่ ๆ เจ้าค่ะ ไม่ได้ให้นางกิน นางเข้าไปจับ เพียงได้แค่จับขี้เถ้าเท่านั้น”

สวี่ซื่อนวดขมับตัวเอง และเส้นเอ็นข้างขมับก็เต้นตุบตับไม่หยุด

“รีบพาไปอาบน้ำ อีกสามวันเจิ้งเย่ว์จะกลับมาแล้ว เขายังไม่เคยเห็นเจาเจามาก่อนเลย” สวี่ซื่อลูบศีรษะของนาง