หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 98

พอลู่หย่วนเจ๋อจากออกไป ลู่เยี่ยนซูก็เงยหน้าขึ้นไปมองทางประตู

ภายในห้องจุดถ่านไหมเงินขึ้น ลู่เจาเจาก็เคลิ้มหลับอย่างสบาย จนเผยท้องสีขาวราวกับหิมะออกมา สวี่ซื่อรีบเอาผ้าห่มมาคลุมให้นาง

“อีก...กินอีก...สูด ๆ ๆ” ในฝันเอาแต่พึมพำถึงเนื้อ ขณะเดียวกันก็สูดน้ำลายเข้าไปด้วย

แววตาที่เย็นชาของลู่เยี่ยนซูเมื่อมองไปที่เจาเจาก็เปลี่ยนมาอ่อนโยนและอบอุ่น

“หยา...ตุ๊กตา...” ลู่เจาเจากอดของเล่นในมือ ก่อนจะหอมแล้วหอมอีก

สวี่ซื่อทำสีหน้าเอือมระอาให้

“เมื่อคืนเยี่ยนซูทำให้เจ้าเลยนะ” เมื่อพูดจบ สีหน้าก็แสดงถึงความรังเกียจขึ้นมาเล็กน้อย

“ทำไมถึงได้ทำตุ๊กตาออกมาได้น่าเกลียดขนาดนี้ มีตาเพียงแค่ข้างเดียว แถมปากยังเปื้อนเลือดอีก น่าเกลียดจริง ๆ ...”

ลู่เจาเจาทำแก้มพอง “ฮึ!”

ดวงตากลมโตถลึงตามอง และแก้มก็พองบวมขึ้นมา

เติงจือแอบหัวเราะ “ที่คุณหนูน้อยแอบไปวาดยังไงเจ้าค่ะ คุณชายใหญ่จึงตั้งใจทำออกมาให้” สวี่ซื่อขบขันเล็กน้อยอยากจะพูดจะปลอบนาง แต่เด็กคนนี้กลับโกรธยกใหญ่

นางเอาปากคาบตุ๊กตาขี้เหร่เอาไว้ ส่วนมือและเท้าพยายามคลานออกไปข้างนอก

“ให้นางคลานเถอะ เด็กเก้าเดือน คลานเยอะ ๆ จะดีต่อสุขภาพ รอปีใหม่ผ่านไปได้ถอดเสื้อกันหนาวหนา ๆ ออก ก็คงเดินได้แล้ว”

“อิ้งเสวี่ย เจวี๋ยซย่า พวกเจ้าตามคุณหนูน้อยไปเถอะ”

ลู่เจาเจาสวมถุงมือเอาไว้และคลานออกไปอย่างง่ายดาย

เด็กน้อยตัวกลม ๆ เวลาคลานเหมือนกับลูกบอลของเล่นก็ไม่ปาน แม้แต่สุนัขที่เดินผ่านก็สามารถทะเลาะกันได้

เมื่อคลานจนเหนื่อยก็พยุงตัวกับกำแพงขึ้นมาเดินอีกหลายก้าว

ฉึบ ฉึบ...

ไม่ทันไรก็คลานมาถึงที่หอเต๋อซั่น

ดวงตากลมโตเป็นประกายวิบวับและขนตาหนา ๆ เหมือนแปรงเล็ก ๆ คู่นี้ ใครจะต้านทานได้ไหว?

เจวี๋ยซย่าจึงตัดสินใจอย่างกล้าหาญหยิบพระพุทธรูปขึ้นมาซ่อนเอาไว้ในอ้อมอก

ลู่เจาเจากางมือไปหานาง เจ้านายกับคนรับใช้พากันแอบวิ่งออกไป

ทั้งสามคนหลบองครักษ์ที่ลาดตระเวน และก็กลับไปที่สวนทิงเฟิงราวกับโจร

เมื่อกลับไปถึงก็เห็นว่ามีเป็ดน้อยตัวหนึ่งหลงฝูงอยู่ในทะเลสาบ ขนาดเท่ากับฝ่ามือ ลู่เจาเจาเห็นแล้วดีใจจึงถือกลับไปด้วย

“วันนี้อากาศหนาวมาก ลูกเป็ดนี้มาจากไหนกัน?” สวี่ซื่อเอ่ยถามขึ้นมา

ขนปุย ๆ สีขาวสัมผัสแล้วสบายมาก ลู่เจาเจาจึงปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นสมบัติล้ำค่ายังไงยังงั้น

[เก็บมาจากทะเลสาบ น่ารักมาก] ลู่เจาเจาเอาใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ เด็กน้อยทั้งสองน่ารักจนแทบอยากขยุม

“ก..ก... กินไหม?” นางชี้ไปที่ลูกเป็ดแล้วยื่นขนมที่ตัวเองซ่อนอยู่ในกระเป๋าให้มัน