หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1011

“ข้ามีสถานที่ที่ดี…”

“ท่านยายเคยได้ยินชื่อเขาชังอู๋หรือไม่?”

ฮูหยินหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาฉายแววประหลาดใจ “เขาชังอู๋ที่เขาว่ากันว่าเต็มไปด้วยภูเขาอู๋ถง แล้วก็มีภูเขาไฟอยู่ข้างใต้ เป็นที่อยู่ของเผ่าหงส์น่ะหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ ภูเขาไฟใต้เขาชังอู๋สามารถช่วยเผ่าหงส์ฟักไข่ได้ อีกทั้งยังช่วยในการบำเพ็ญเพียรด้วย”

“ข้าเคยช่วยเหลือเผ่าหงส์ไว้ ท่านยายเอาของสิ่งนี้ไป ท่านจะสามารถไปอาศัยอยู่ที่นั่นได้ชั่วคราว”

“อืม... แต่คนในเผ่ายังบาดเจ็บไม่หายดี ข้าว่าพักฟื้นในนี้สักสองสามวันก่อนค่อยไปดีกว่า”

ลู่เจาเจาล้วงของสิ่งหนึ่งจากอกเสื้อ แล้วยื่นให้ฮูหยินหนิง

มันคือป้ายหยกที่มีรูปหงส์สองตัวร้องประสานกัน เมื่อป้ายหยกอยู่ในมือ หงส์ก็โผบินออกมาจากป้าย ร้องเสียงแหลม พร้อมกับบินวนรอบศีรษะของฮูหยินหนิงหนึ่งรอบ ก่อนจะกลับเข้าไปในป้ายหยกตามเดิม

“ป้ายหยกจำเจ้าของได้แล้ว ท่านยายเอาไปใช้ได้เลยเจ้าค่ะ”

“ส่วนคนในเผ่าที่กระจัดกระจายอยู่ ส่วนใหญ่อยู่ที่นิกายหมื่นกระบี่ อีกส่วนหนึ่งกระจายอยู่ทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์ เจาเจาจะตามพวกเขากลับมาให้ได้เจ้าค่ะ!”

ฮูหยินหนิงตกใจอย่างมากเจาเจาไม่เพียงแค่ต่อสู้กับคนนับร้อยได้ แต่ยังมีบุญคุณกับเผ่าหงส์อีกด้วย?

เจาเจาเป็นใครกันแน่?

หรือว่า เป็นเทพองค์ใดกลับชาติมาเกิดงั้นหรือ?

หรือแม้กระทั่ง นางไม่เคยได้ยินว่าเทพองค์ใด สามารถปั้นหุ่นเชิดดินให้มีชีวิตและวิญญาณได้!

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

แล้วอีกอย่าง มิติของเจาเจา มีฟ้า มีดิน มีดวงอาทิตย์ และมีฝน เหมือนโลกใบเล็ก ๆ

ไม่เคยได้ยินว่าใครมีที่เก็บของแบบนี้!

เจาเจา มีปริศนามากมายเหลือเกิน

“ใช่แล้ว มีผู้ชายคนหนึ่งสลบอยู่ในมิติ เจาเจา เขาเป็นใครกัน?” ฮูหยินหนิงนึกถึงชายคนนั้นในมิติขึ้นมาได้ จึงถามขึ้น

“คงจะเป็นเทพแห่งกาลเวลา เขาสามารถจากไปได้ในตอนกลางคืน...”

ลู่เจาเจาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาที่เบิกกว้างของท่านยายเลยสักนิด

เทพแห่งกาลเวลา???

ไม่ใช่ ทำไมเจ้าถึงพูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่ใส่ใจได้?!!

นั่นเป็นเทพ! เป็นเทพ!

เทพที่อาศัยอยู่ในแดนสวรรค์ และได้รับการบูชาจากผู้คนมากมาย!

เจ้าเก็บเทพไว้ในมิติ??

ฮูหยินหนิงยกมือขึ้นมากุมที่อก ความลับของหลานมากมายเหลือเกิน เกินกว่าที่นางจะรับไหว

สวี่สืออวิ๋น เจ้ารู้ไหมว่าลูกสาวของเจ้าเก่งกาจขนาดนี้??