หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1013

แม้แต่เหยากวงก็ยังมีพู่ห้อยกระบี่ เขาไม่ได้แม้แต่พู่ห้อยกระบี่ด้วยซ้ำ!

“ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นสหายตอนไหนกัน? เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้าเสมอ!” ลู่เจาเจาพูดทันที

“แล้วทำไมไม่ให้พู่ห้อยกระบี่ข้าล่ะ?!” เขาเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ

ลู่เจาเจา???

ร้องไห้หนักขนาดนี้ ข้าคิดว่าท้องฟ้ากำลังจะถล่มอีกครั้ง และข้าต้องอุทิศอีกครั้งซะอีก!

“เจ้าไม่เหมือนเหยากวง เจ้าไม่ต้องการของขวัญเพื่อรักษาความสัมพันธ์ เจ้าเป็นคนกันเอง! จะเอาของขวัญอะไรกัน?” ทุกครั้งก็ต้องมีของขวัญ จะต้องให้จนหมดตัวเลยหรือไง?

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “ใช่ เจ้าพูดถูก”

“รู้ว่าตัวเองผิดแล้วใช่ไหม?” ลู่เจาเจาวางมือบนสะโพกของนางแล้วมองไปที่เขา

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพอใจ “อืม!” เป็นความผิดของข้า

เจาเจาถือว่าข้าเป็นคนกันเอง ของขวัญงั้นหรือ? จะเอาของขวัญทำไมกัน!

การให้ของขวัญมันสำหรับคนนอก!

เหยากวงเป็นคนนอก

เจาเจาเงยคางขึ้น แล้วชี้ไปที่ไม้ไผ่ที่มัดรวมกันบนพื้น “อืม เหลากระบี่สิบหกเล่ม พรุ่งนี้จะต้องใช้ ข้าเชื่อว่าเจ้าเก่งที่สุด ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้ ข้าเชื่อเจ้ามากที่สุดเลยล่ะ!”

ชายหนุ่มหลงตัวเองไปทีละนิดภายใต้คำชม

แม้กระทั่งร่องรอยของความภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“นั่นสิ นอกจากข้าแล้ว ยังจะมีใครทำได้อีก?”

“เจ้าไปนอนเถอะ ก่อนฟ้าสาง กระบี่ไม้ไผ่สิบหกเล่ม ไม่ให้ขาดแม้แต่เล่มเดียว”

ใต้แสงจันทร์

ลู่เจาเจากำลังหลับสนิท

ชายหนุ่มนั่งอยู่ข้างหน้าต่างอย่างขมขื่น เหลากระบี่ภายใต้แสงจันทร์!

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังมาจากข้างนอก

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย เหลือบมองไปทางเจาเจา จากนั้นก็ยกมือขึ้นสร้างเขตแดน เพื่อไม่ให้คนนอกมารบกวนความฝันอันแสนหวานของนาง

กลอนประตูหลุดออกโดยอัตโนมัติ เซี่ยอวี้โจวเดินเข้ามาด้วยใบหน้าประจบประแจง

“พี่ชายน้อย ข้ารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ท่านต้องอยู่ที่นี่แน่นอน” เซี่ยอวี้โจวหัวเราะแห้งๆ เห็นชายหนุ่มนั่งเหลากระบี่ไม้ไผ่อยู่ข้างหน้าต่าง ก็เข้าใจได้ทันที

ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองไปที่เขา

นิ้วมือพลิ้วไหว ไม่นาน กระบี่ไม้ไผ่ที่สลักอักขระป้องกันก็ถูกวางไว้ข้างหน้าต่าง

“พี่ชายน้อย พี่ชายน้อยที่แข็งแกร่งที่สุดในสามดินแดน ช่วยข้าหน่อยเถิด...”

“ท่านดูสิ ข้ากับเจาเจาเป็นสหายกัน แล้วท่านก็เป็นสหายกับเจาเจาอีกที ถ้าคิดทางอ้อม เราสองคนก็เป็นสหายที่สนิทกันนะ ท่านว่าใช่ไหมล่ะ?” เซี่ยอวี้โจวค่อยๆ ประเมินอารมณ์ของชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง เขาเคยเห็นลู่เจาเจาอยู่กับชายหนุ่มคนนี้

หลอกง่ายมาก

ทั้งแข็งแกร่งและหลอกง่าย

ชายหนุ่มชะงักนิ้วเล็กน้อย แล้วเลิกคิ้วมองเขาด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นที่แทบจะมองไม่เห็น