หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1020

ในวันครบรอบการตายของลู่เจาเจา พวกเขาจะไปเคารพหลุมศพของนางพร้อมกับขนมที่นางชอบมากที่สุดทุกปี

สืบทอดต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่น บัดนี้เป็นเวลานับพันปีแล้ว

พูดไปพูดมา พวกเขาก็หยุดทะเลาะกัน แล้วนั่งเหม่อลอยอยู่หน้าแผง

ลู่เจาเจานิ่งเงียบไม่พูดอะไร

“ช่วยหยิบขนมชิงเย่เกาให้ข้าหน่อย แล้วก็ขนมเถียนจิ่วปิ่งด้วย” ลู่เจาเจาพูดเสียงเบา

“โอ้ เจ้าหนูน้อยไม่เหมือนคนต่างถิ่นเลยนะ ชิงเย่เกากับเถียนจิ่วปิ่งนี่เป็นชื่อดั้งเดิมของพวกเราเลย”

“ระวังร้อนนะ ถือดีๆล่ะ” เห็นนางซื้อเยอะ ทั้งสองก็ดีใจมาก ห่อขนมให้นางเป็นกล่องใหญ่

ลู่เจาเจาได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย น้ำตาก็คลอเบ้า

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านลุง” นางพูดเสียงอู้อี้ พลางก้มหน้ากินขนม

และอาศัยตอนที่ทั้งสองคนไม่ทันสังเกต ก็แอบใส่ศิลาวิญญาณไว้ในกระเป๋าเงินของทั้งสอง

ทุกคนเดินเข้าไปในเมืองพลางกินขนมไปด้วย ประตูเมืองนั้นสูงใหญ่และสง่างาม ห้ามบินในเมืองเจามู่

ตอนเข้าเมือง มีการตรวจสอบตัวตนของทุกคนอย่างเข้มงวด

“เจ้ามาจากไหน?” ทหารยามถามขึ้น

“แคว้นใต้โลกมนุษย์” ลู่เจาเจาตอบอย่างว่าง่าย

ทหารยามมองนางด้วยความประหลาดใจ ตอนนี้เขตแดนผ่อนคลายลง มีคนจำนวนมากแอบเข้าไปในโลกมนุษย์ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นมนุษย์เข้าสู่แดนศักดิ์สิทธิ์

“เจ้ามาทำอะไรที่เมืองเจามู่?”

“ข้ามาพบท่านเซียนเสวียนชังแห่งนิกายหมื่นกระบี่ เขาได้ยืมของล้ำค่าของตระกูลข้าไปเมื่อครั้งเข้าสู่แดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ยังไม่ได้คืน จึงมาทวงความยุติธรรม!”

ทหารยามเบิกตากว้าง “ท่านเซียนเสวียนชังงั้นหรือ?”

“เขาเป็นถึงผู้อาวุโสใหญ่แห่งนิกายหมื่นกระบี่ ผู้มีอำนาจรองจากเจ้าสำนักและเหนือกว่าคนเป็นหมื่น จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะติดหนี้สมบัติอะไรเจ้า” ทหารยามรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย เพราะท่านเซียนเสวียนชังนั้นเป็นผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือในนิกายหมื่นกระบี่

“ไปเถอะ ไปเถอะ สาวน้อย ข้าแนะนำให้เจ้าเลิกล้มความคิดนี้ซะ ท่านเทพชังอู๋ในนิกายหมื่นกระบี่เป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น”

สาวน้อยเม้มริมฝีปากยิ้มอย่างเขินอาย “ขอบคุณพี่ชาย เจาเจามาเพื่อพูดคุยด้วยเหตุผล”

“ข้าเป็นคนที่พูดด้วยเหตุผล”

หลังจากการตรวจสอบเสร็จสิ้น ทุกคนจึงเข้าไปในเมือง

เมืองเจามู่นี้กว้างใหญ่มาก และมีความหลากหลาย มีเผ่าพันธุ์ปีศาจหลายชนิดเดินอยู่ในเมือง

บางครั้ง ยังสามารถเห็นศิษย์จากนิกายต่างๆ อีกด้วย

“มาดูกันเร็ว! มาดูกันเร็ว! นิยายที่สุสานกระบี่เจาหยางชอบที่สุดมาแล้ว...”

“เรื่องราวสองสามอย่างของท่านเซียนเจ้าสำราญกับหญิงม่ายสาว”