หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1021

แล้วสอดมันเข้าไปในจมูกอย่างไม่ใส่ใจ

จากนั้นก็หยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาจากกระเป๋า กอดกาต้มน้ำแล้วกลืนลงไป

“ไม่เป็นไร กินยาแล้ว เลือดกำเดาก็จะไม่ไหลและไม่เป็นผื่นแล้ว ข้ามีประสบการณ์!” พูดจบ นางก็คีบชิ้นใหญ่ยัดเข้าไปในปาก

ทุกคน ???

เซี่ยอวี้โจวอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

เห็นนางใช้ตะเกียบอย่างรวดเร็ว แก้มก็ป่องขึ้นแล้ว เซี่ยอวี้โจวจึงรีบเข้าร่วมวงกินอย่างเร่งรีบ

“ดูพวกเจ้าสองคนสิ หิวโซราวกับอดตายมาแต่ชาติที่แล้ว อย่าให้ใครเขาหัวเราะเยาะเอาได้” จู๋มั่วเป็นเผ่ามังกร ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็รักษาภาพลักษณ์เอาไว้เสมอ ตอนนี้ก็กำลังค่อยๆ ยกตะเกียบขึ้นอย่างใจเย็น…

“เจ้าต่างหากที่เป็นผีหิวโซ ทั้งครอบครัวเจ้าเป็นผีหิวโซ! ขอข้าทำนายหน่อยนะ” เซี่ยอวี้โจวทำท่าบีบนิ้วมือ

“เจ้ากำลังจะมีเคราะห์ มีเรื่องซวยมาเยือน” เซี่ยอวี้โจวสาปแช่งเขาอย่างโมโห

จู๋มั่วหัวเราะเยาะ เจ้าเซี่ยอวี้โจวคนหลอกลวง หลอกใครกัน!

ทั้งสองกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย ทันใดนั้น กลุ่มนักฝึกกระบี่ชุดขาวก็เดินเข้ามา นักฝึกกระบี่แต่ละคนมีรูปร่างสง่าผ่าเผย ในมือถือกระบี่วิญญาณไว้

“เหล่าศิษย์พี่จากนิกายหมื่นกระบี่ลงมาจากเขาแล้วหรือ?”

“ศิษย์พี่ไป๋เฮ่อ เชิญท่านนั่งด้านใน เดี๋ยวข้ายกเหล้ากับอาหารมาให้ ไม่ให้รอนานแน่นอน” เสี่ยวเอ้อร์หนุ่มรีบเข้ามาต้อนรับ พาพวกเขาไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง

ลู่เจาเจาเห็นเสื้อผ้าของผู้ฝึกกระบี่ รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“เขตแดนเปิดออกเท่าไหร่แล้ว?” ศิษย์จากนิกายหมื่นกระบี่ถามขึ้น

ศิษย์พี่ไป๋เฮ่อส่ายหน้า “ยังอีกนาน คงต้องอีกสามเดือน ประมุขกำลังหาวิธีระเบิดเขตแดนอยู่!”

“พลังพิษในสามดินแดนมีมากเกินไป ต้องให้ลงไปโลกมนุษย์โดยเร็ว”

“ได้ยินว่าโลกมนุษย์กำลังหาทางต่อต้าน ทำให้การส่งพลังพิษช้าลง” ศิษย์พี่ไป๋เฮ่อมีแววหงุดหงิดเล็กน้อย

ผู้ฝึกกระบี่หนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเบ้ปาก “มนุษย์เห็นแก่ตัวจริงๆ ไม่มีจิตใจเมตตาเอาเสียเลย”

“ชีวิตของคนธรรมดาก็เหมือนมดปลวก ถ้าเสียสละพวกเขาเพื่อแลกกับสันติสุขของสามดินแดน นั่นกลับเป็นบุญของพวกเขาต่างหาก”

“ไม่รู้ว่าทำไมเทพกระบี่ถึงชอบคนธรรมดาขนาดนี้”

ถึงแม้ว่าเทพกระบี่เจาหยางจะอุทิศตนมานานเป็นพันปี แต่ทั้งนิกายหมื่นกระบี่ต่างรู้ดีว่านางให้ความสำคัญกับคนธรรมดาอย่างยิ่ง

แม้กระทั่งในสายตาของนาง ชีวิตของผู้บำเพ็ญตนก็ไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดา

“พวกเจ้ามันสัตว์เดรัจฉาน กล้าพูดจาชั่วร้ายแบบนี้ได้อย่างไร?! ชีวิตในแดนศักดิ์สิทธิ์ก็คือชีวิต ชีวิตในโลกมนุษย์ไม่ใช่ชีวิตหรือไง?” ที่มุมห้อง หญิงสาวที่สวมชุดแดงเพลิงขมวดคิ้วและต่อว่าพวกเขา