หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1022

ศิษย์ทั้งสองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล “เจ้าคอยดู นิกายหมื่นกระบี่จะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!!”

พูดจบ ก็รีบใช้ยันต์หายตัวไปทันที

ลู่เจาเจามองไปทางนิกายหมื่นกระบี่ ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว

นิกายหมื่นกระบี่ เน่าไปจนถึงรากแล้ว

จากบนลงล่าง เน่าไปหมดแล้ว

หญิงสาวในชุดแดงคลานขึ้นอย่างโซซัดโซเซ มองจู๋มั่วด้วยแววตาเป็นประกาย “คุณชายน้อย ขอบคุณที่ช่วยชีวิตไว้ ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนอย่างไรดี อาอู๋ ยินดีตอบแทนด้วยร่างกาย”

“แม่นาง ข้ามีบุญคุณช่วยชีวิตเจ้าไว้ เหตุใดเจ้าจึงเนรคุณข้าเช่นนี้?!”

จู๋มั่วหลบไปด้านข้างอย่างรังเกียจ แถมยังปัดป่ายบริเวณที่นางสัมผัสด้วยท่าทางดูถูก

หญิงสาวชุดแดงที่เดิมทีมีสีหน้ายินดี เมื่อเห็นภาพนี้ ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางก็ซีดเผือดลง

แววตาของนางเบือนออกไปราวกับได้รับบาดเจ็บ ไม่กล้าสบตาเขาอีกต่อไป

“พี่จู๋มั่ว อาอู๋ไม่สกปรก อาอู๋ไม่สกปรกเลย อ้อ พี่รังเกียจที่อาอู๋มีเลือดใช่ไหม อาอู๋ล้างก็สะอาดแล้ว” นางมองเขาด้วยความคาดหวัง จู๋มั่วไปยืนอยู่ข้างลู่เจาเจาโดยไม่หันกลับไปมองนางเลย

ลู่เจาเจามองเฟิ่งอู๋อย่างมีเลศนัย แม่นางคนนี้ มาอีกแล้ว

“ถ้าเจ้าอยากขอบคุณ ก็ขอบคุณนายท่านของข้า นางเป็นคนสั่งให้ช่วย” จู๋มั่วระวังตัวมากขึ้น มองด้วยแววตาเย็นชา

อาอู๋ตาแดงก่ำ ก้มลงโค้งคำนับต่อหน้าลู่เจาเจา

“ขอบคุณน้องสาวที่ช่วยอาอู๋ พวกเจ้ามาจากโลกมนุษย์เหมือนกันหรือ? มาเพื่อเรื่องเขตแดนหรือ?” อาอู๋สวมชุดสีแดงเพลิง นิสัยก็ร้อนแรงเหมือนไฟ

แน่นอนว่านางจำลู่เจาเจาได้ ตอนที่นางกลายเป็นปีศาจดอกไม้ตัวน้อย ลู่เจาเจาก็เคยเห็นร่างที่แท้จริงของนาง

ถึงจะมีความไม่ธรรมดา แต่นางก็อายุแค่สี่ขวบ ยังเป็นเด็กน้อย

“ถ้ามาเพื่อเรื่องเขตแดน เจ้ารีบกลับไปเถอะ ไม่มีประโยชน์หรอก” อาอู๋เอามือปิดหน้าอกที่บาดเจ็บ

ครั้งหนึ่งนางเคยมาที่นิกายหมื่นกระบี่ในฐานะองค์หญิงเผ่าหงส์ แต่นิกายหมื่นกระบี่ก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับนางเลย

ถึงขั้นทะเลาะกันจนต้องแยกย้ายกันไป

ถึงนางจะเป็นสัตว์เทพ แต่ตั้งแต่โบราณมังกรและหงส์ก็เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีของโลกมนุษย์ นางจึงชอบและสนิทสนมกับโลกมนุษย์มาโดยตลอด

“พี่อาอู๋ เจาเจาไม่มีทางถอยแล้ว ฐานะของข้า คือชีวิตผู้บริสุทธิ์นับหมื่น”

“ไม่ว่านิกายหมื่นกระบี่จะเห็นด้วยหรือไม่ ข้าก็ต้องไปให้ถึงที่สุด”

อาอู๋ถอนหายใจเบา ๆ นางเหลือบมองจู๋มั่วด้วยความเขินอาย

“น้องเจาเจา ไม่รู้ว่าอาอู๋ขอร่วมทางไปกับพวกเจ้าได้หรือไม่? ข้าได้ล่วงเกินนิกายหมื่นกระบี่ เกรงว่า…”

นางแอบขยิบตาให้ลู่เจาเจา

ราชครูขมวดคิ้วเล็กน้อย ความระแวงเป็นสิ่งที่ไม่ควรขาด เขาเกรงว่าแม่นางผู้นี้จะมีเล่ห์เหลี่ยม

แต่เมื่อเห็นลู่เจาเจาพยักหน้า เขาก็ไม่ได้พูดอะไร