หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1062

บ้านของนาง

นางไม่ยอมแต่งงานตลอดชีวิต ไม่อยากสื่อสารกับใคร อยากใช้ชีวิตอยู่ในความทรงจำเก่าๆ นางต่อต้านโลกใบนี้ แต่ก็ไม่สามารถจากไปได้

“เด็กน้อย รีบกลับไปพักผ่อนเถิด กลางคืนอากาศเย็น ระวังจะไม่สบาย” หญิงชราเช็ดน้ำตา เห็นลู่เจาเจาออกมา ก็จูงมือนางไปนั่งที่เก้าอี้ในลานบ้าน

ในลานบ้านปลูกดอกไม้ และปลูกผัก ซึ่งได้รับการดูแลรักษาอย่างดี

“ข้าเกรงว่าคงรอวันที่จะได้กลับบ้านไม่ไหวแล้วล่ะ” นางพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“ร่างกายของข้า ข้ารู้ดี อายุขัยใกล้จะถึงแล้ว เดิมทีอยากจะให้อาหมานแต่งงานออกไป ให้นางได้มีคนคอยดูแล แต่ไม่คิดเลยว่า...”

“อาหมาน เด็กสาวคนนี้น่าสงสารเหลือเกิน พ่อก็หายไปไม่รู้ชะตากรรม ไม่รู้จะทำอย่างไรดี” นางอุ้มลู่เจาเจา น้ำตาคลอเบ้าราวกับจะไหลออกมา

“ท่านยาย ตอนที่พระอาทิตย์กับพระจันทร์ส่องแสงพร้อมกัน ท่านยายเกิดอุบัติเหตุอะไรถึงมาที่นี่หรือเจ้าคะ มีอะไรพิเศษไหม” เด็กน้อยซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของหญิงชรา และหญิงชราก็ลูบหลังนางเบาๆ

แววตาของหญิงชราดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“ข้าน่ะ ตอนอยู่บ้านเกิดเป็นคนป่วย”

“อันที่จริง ไม่ว่าจะได้กลับไปหรือไม่ ก็อาจจะไม่มีความหมายอะไรแล้ว”

“ข้าเกิดมาพร้อมกับโรคภัยไข้เจ็บมากมาย ต้องนอนรักษาตัวอยู่บนเตียงตลอด เป็นลูกค้าประจำของโรงพยาบาล โรงพยาบาลก็เหมือนกับโรงหมอของที่นี่”

“ทางโรงพยาบาลบอกว่าข้าอยู่ได้ไม่เกินสิบแปดปี แต่พ่อแม่ก็ขายสมบัติทุกอย่าง เพื่อให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อได้อีกวัน”

“ข้าทำให้พวกเขาต้องลำบาก”

เสียงของหญิงชราสั่นเครือ นางรู้ว่าชีวิตของนางที่บ้านเกิดใกล้จะหมดลงแล้ว แต่ชีวิตนี้ พ่อกับแม่ต้องสูญเสียทุกอย่างเพื่อแลกมันมา นางอยากกลับไป เพื่อจะได้บอกลาพวกเขา!

“วันนั้น มีเด็กอายุประมาณสองหรือสามขวบ กำลังร้องไห้อยู่ที่ระเบียง ปรากฏว่าครอบครัวออกไปข้างนอก นางร้องไห้หาผู้ใหญ่ เลยปีนเก้าอี้ขึ้นไปบนระเบียง”

“เป็นชั้นที่สูงมาก ตอนนั้นมีคนมามุงดูกันเยอะมาก”

“ข้าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ไม่ทันได้คิดอะไรมาก ก็รีบวิ่งไปรับนางไว้”

“นางหล่นลงมาบนตัวข้า ในวินาทีนั้น ตอนที่หลับตาลง ข้าเห็นคนจำนวนมากมารุมล้อม... เห็นดวงอาทิตย์และดวงจันทร์อยู่บนท้องฟ้าพร้อมกัน แต่เพียงชั่วครู่ก็หายไป จากนั้นข้าก็หมดสติไป”

“เฮ้อ...”

“บางครั้งลองคิดดู ถ้าตายไปตอนนั้น พ่อกับแม่คงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้”

“แต่ในความฝันยามค่ำคืนนับครั้งไม่ถ้วน ข้าฝันเห็นพวกเขากำลังร้องไห้ ข้ายังตัดใจไม่ได้...จะตัดใจได้อย่างไรกัน”

หญิงชราสะอื้นอย่างเงียบ ๆ

“พวกเขายังคงมีความหวังอยู่”

“ตอนที่ข้าเป็นเด็กและเพิ่งได้รับการวินิจฉัยโรค พ่อกับแม่ร้องไห้ทุกคืน ตอนนั้นทุกคนในครอบครัวผอมซูบและเหนื่อยล้า แต่พ่อกับแม่เป็นคนดีมาก...”

“ทั้งๆ ที่ชีวิตของตัวเองก็ไม่ได้ดีนัก แต่ก็ยังทนเห็นความทุกข์ยากของโลกนี้ไม่ได้”

“มีอยู่วันหนึ่ง ระหว่างเดินทางกลับบ้านจากโรงพยาบาล ก็พบกับชายชราขอทานอยู่ข้างทาง ตอนนั้นอาการป่วยของข้าอยู่ในขั้นวิกฤติ ต้องประหยัดอดออมอย่างมาก พ่อได้มอบอาหารกลางวันของตัวเองให้กับชายชราผู้นั้น และท่านก็ยอมอดข้าวไปหนึ่งมื้อ”

“ชายชราบอกว่า สิ่งที่เราขอ จะพลิกผันเมื่อตอนที่อายุสิบแปดปี โรคภัยไข้เจ็บของข้าจะหายไป และข้าจะผ่านพ้นอันตรายทั้งปวงได้”

“พ่อกับแม่เชื่อมั่นในคำทำนายนี้มาตลอด”