หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1066

อาหมานดูผิดหวังเล็กน้อย

ลู่เจาเจามองเข้าไปในป่า ในอากาศมีความผันผวนของพลังศักดิ์สิทธิ์อยู่จางๆ แต่ไม่ได้รุนแรงนัก

น่าจะถูกสิ่งกีดขวางเอาไว้

เทพองค์ไหนกันนะ ที่อยู่ในภูเขามาเป็นพันปีแล้ว?

ชาวบ้านที่กำลังตัดพุ่มหนามจนมือมีเลือดไหลซิบๆ นั่งพักบนก้อนหิน กินขนมปังแห้งพร้อมกับจิบน้ำตามเป็นระยะๆ

อาหมานหยิบเส้นบะหมี่แห้งสำเร็จรูปสองสามห่อออกจากห่อกระดาษ แล้วใส่ลงไปในน้ำร้อน รอไม่นาน…

กลิ่นหอมอันเข้มข้นของอาหารก็อบอวลไปทั่วอากาศ

ชาวบ้านมองหน้ากัน แล้วกลืนน้ำลายดังเอื้อก

เมื่อเห็นเด็กทั้งสามคนกำลังซดน้ำซุปอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาแทบจะเคี้ยวขนมปังแห้งในมือไม่ลง

แววตาของเฉินล่ายจื่อเต็มไปด้วยความโกรธ

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะอาใจร้ายของเขาที่ก่อเรื่อง

นางไม่ยอมแบ่งปันสูตรอาหารอร่อย ๆ ให้กับครอบครัว แต่กลับให้กับเด็กกำพร้าอย่างอาหมาน

ครึ่งชั่วยามต่อมา ทุกคนได้พักผ่อนเสร็จแล้วและออกเดินทางกันต่อ

สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ เด็กทั้งสามคนดูสดชื่นและไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าเลย พวกเขาดูสบายกว่าคนอื่น ๆ เสียอีก

ลู่เจาเจา พลังของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นเกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้

จนกระทั่งถึงช่วงบ่าย ทุกคนเดินผ่านป่ารกทึบที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาม ทันใดนั้นทิวทัศน์เบื้องหน้าก็เปิดโล่งออก เผยให้เห็นหุบเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

“ว้าว…”

ด้านหน้าหุบเขาปกคลุมไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน และมีผีเสื้อสยายปีกบนท่ามกลางดอกไม้

เหมือนหลุดเข้าไปในแดนสวรรค์

“เทพภูเขาชอบดอกไม้จริง ๆ ด้วย…” ชาวบ้านพึมพำ และจัดดอกไม้ป่าในมือให้เรียบร้อย

“ไม่เพียงเท่านั้น ตำนานของหมู่บ้านเล่าว่า เทพได้ปลูกดอกไม้ในหุบเขามาเป็นพันปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยบาน...”

ทุกคนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นจึงคุกเข่าคำนับหน้าหุบเขา

หลังจากคำนับเสร็จ ผู้นำหมู่บ้านจึงค่อยๆ นำชาวบ้านทุกคนเข้าไปในหุบเขาอย่างระมัดระวัง

หุบเขามีหมอกหนา เมื่อเดินทะลุผ่านหมอกไป ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับจะทำให้ผู้คนประหลาดใจ

เห็นเพียงบนเนินเขามีแสงสีรุ้งส่องประกายระยิบระยับ

แสงอันเจิดจ้าเกือบทำให้ทุกคนตาพร่ามัว

“โอ้ นั่นคือดอกไม้ที่เทพภูเขาปลูก ในที่สุดก็บานแล้ว…” ผู้นำหมู่บ้านชี้ไปที่สวนดอกไม้อย่างประหลาดใจ

“ในบันทึกของหมู่บ้านมีเขียนไว้ว่า เทพภูเขาเริ่มปลูกดอกไม้ในหุบเขานี้ตั้งแต่พันปีก่อน แต่ดอกไม้ไม่เคยบานในหุบเขานี้เลย...”

แม้แต่เมื่อสิบหกปีก่อน ตอนที่พวกเขาเข้ามา ที่นี่ก็ยังไม่เคยมีดอกไม้บาน

“หลังจากดอกไม้บาน เทพภูเขาจะไม่จากไปใช่ไหม?” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดพึมพำ

ชาวบ้านเงียบไปครู่หนึ่ง

“พวกเราไปขอพรจากเทพภูเขากันเถอะ ขอให้ท่านคุ้มครองพวกเราอีกสักสองสามปี หมู่บ้านรอบๆ ไม่มีเทพภูเขาคุ้มครอง พวกเขาถูกเผ่าปีศาจโจมตีหลายครั้งแล้ว หมู่บ้านของเรา ใช้ความพยายามอย่างมากในการพัฒนาจนเติบโตได้ขนาดนี้” คำพูดของผู้ใหญ่บ้าน ทำให้ชาวบ้านทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย