หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1078

“จงไป๋เจ้าใช้เวลาบำเพ็ญเพียรมาพันปีจึงจะกลายเป็นเซียนได้ เจ้าน่าจะเข้าใจนะว่าการบำเพ็ญเพียรไม่ใช่เรื่องง่าย...”

“ตอนนี้ท่านมหาเทพยังไม่กลับมา ถ้าหากว่าเจ้ายินดีที่จะบอกจุดจบของนางกับข้าล่ะก็ข้าจะให้เจ้าดูแลสามดินแดนเป็นอย่างไร”

“ทำไมถึงทิ้งอนาคตของตัวเองเพื่อนางด้วย！” หันชวนใช้มือยันกายขึ้นและยืนตรงหน้าเขา

สีหน้าของจงไป๋ราบเรียบ ดวงตาของเขามีแววเหยียดหยาม “การดูแลใต้หล้าสำหรับข้าแล้วเทียบกับนางไม่ได้เลยแม้แต่นิด”

“นางสังเวยชีวิตเพื่อช่วยสามดินแดน และช่วยชีวิตผู้คนในใต้หล้า”

“การจะกลับมาอีกครั้งทำไมจะไม่ได้กันเล่า นางไม่ได้ไปทำผิดอะไรต่อพวกเจ้าสักคน！ ทำไมเจ้าถึงยอมให้กับนางไม่ได้ล่ะ！” จงไป๋ถามด้วยความโกรธระคนสงสัย ถ้าหากว่าท่านมหาเทพอยู่ที่นี่จะต้องไม่มีทางยอมให้เขาทำอะไรตามอำเภอใจ！

ดวงตาของหันชวนลึกล้ำ

ขอเพียงแค่นางมีชีวิตอยู่ สามดินแดนก็จะอยู่แทบเท้าของนางตลอดไป！

ขอเพียงแค่นางมีชีวิตอยู่คงไม่สามารถปลูกดอกหลิวหลีจิ้งและไม่สามารถหลอมยาลิ่วจิ้งตันได้！

ขอเพียงแค่นางมีชีวิตอยู่เทพเจ้าทั้งหมดที่สร้างความปรารถนาจะถูกขับไปยังโลกเบื้องล่างทั้งหมดและต้องบำเพ็ญเพียรใหม่อีกครั้ง！

ละทิ้งการบำเพ็ญเพียรเพื่อที่จะบำเพ็ญเพียรใหม่ใครว่าเป็นเรื่องที่ง่ายกัน

“มีเพียงแค่นางที่จะทำให้เซียนทั้งโลกเซียนไปบำเพ็ญเพียรใหม่ ！ เรื่องนี้โลกเซียนยอมนางไม่ได้！”

“ท่านเทพจงไป๋ พวกท่านจะปกป้องนางไปได้อีกนานแค่ไหนกัน”

“มอบโชคให้กับนาง มอบดวงตาให้กับนาง เพื่อหาทางให้นาง จนละทิ้งแก่นพลังเทพและเกือบที่จะรวบรวมวิญญาณกลับมาไม่ได้ แม้กระทั่งเปิดประตูแห่งเวลาให้แก่นางนับครั้งไม่ถ้วน จนแก่นเทพถูกทำลาย มันคุ้มค่าหรือที่จะทุ่มเทให้กับนางมากเพียงนี้ การละทิ้งทุกอย่างทั้งชีวิตมันคุ้มแล้วหรือ” เขาไม่อาจเก็บความโกรธไว้ได้อีกต่อไป พลางมองไปที่จงไป๋ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

สีหน้าของจงไป๋ขาวซีด คิ้วได้รูปของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย หยดเลือดไหลลงมาจากฝ่ามือของเขา

“คนโลภอย่างเจ้าไม่เคยเห็นใจผู้อื่นจริงๆ เจ้าจะไปเข้าใจได้อย่างไรกัน”

“นางคู่ควร นางคู่ควรพอให้ข้าละทิ้งทั้งชีวิต คู่ควรที่ข้าจะมอบชีวิตให้ คู่ควรที่ข้าจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้！” ขอเพียงแค่นางมีชีวิตอยู่

หันชวนโกรธจนยิ้มออกมา “ดี ดี ดี เจ้ามันคนหัวแข็ง”

“ข้าจะคอยดูว่านางคู่ควรหรือไม่！”

“ข้าจะคอยดูว่าศิษย์ที่นางเลี้ยงมากับมือได้ขึ้นไปที่แท่นสังหารเทพแล้ว นางจะยังจะซ่อนตัวอยู่ที่โลกเบื้องล่างได้อย่างสงบอีกหรือไม่！” หันชวนสะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยความโกรธ

จงไป๋เงยหน้ามองตามไป สีหน้าของเขาจริงจังจนไม่น่ามอง

เซียนน้อยยิ้มตาหยีมองเขา “ท่านเทพจงไป๋ฝืนชะตา ใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ส่วนตน และบังคับคืนชีพให้เทพกระบี่เจาหยาง แต่นางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ใครจะรู้กัน”

“ท่านเทพสงครามซิงหุยออกรบเพื่อแดนเทพนับครั้งไม่ถ้วน คุณความชอบในอนาคตนับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับใช้ดวงจิตเทพลงไปยังโลกเบื้องล่างเองเพื่อรวบรวมวิญญาณจนเกือบที่จะหายไปในแดนมนุษย์”

“ท่านเทพเสียนถิงเป็นผู้ดูแลดวงชะตาแต่ดวงตากลับมืดบอด”

“เทพเจ้าแห่งกาลเวลาเปิดประตูแห่งเวลานับครั้งไม่ถ้วนจนแก่นเทพใกล้จะแตกแล้ว”

“เทพเจ้าแห่งโชคลาภผู้เป็นที่รักของสวรรค์ได้มอบความโชคดีให้กับนางอย่างลำเอียง”

“เทพเจ้าแห่งความมืดได้ปกครองแดนมารแทนแดนเทพ แต่เขากลับทรยศออกจากแดนเทพและไปยืนข้างแดนมาร”

“ท่านเทพแห่งฤดูกาลได้ใช้ร่างจริงลงไปยังโลกเบื้องล่าง จนตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”