หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1079

“เจ้าวางใจเถอะ มีข้าอยู่ ไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าได้หรอก” ลู่เจาเจาไม่เคยให้คำสัญญา แต่ในเวลานี้นางไม่ลังเลที่จะพูดมันออกมา

มือซ้ายของหญิงชราจับอาหมาน และมือขวาจับเจาเจาเอาไว้

“ดี ดี ดี”

“ข้าวางใจ อาหมานติดตามเจ้า ข้าเชื่อใจเจ้า” สามารถใช้พลังของตัวเองเปิดประตูแห่งเวลาได้ นางคงจะไม่ทำให้อาหมานลำบาก

“ท่านยาย...” อาหมานร้องไห้เสียงไม่เป็นส่ำ

“อายุขัยของนางได้หมดลงแล้ว ถ้าหากว่านางยังไม่ไปนางก็จะไม่สามารถจากไปได้ตลอดกาล นางไม่ใช่คนของโลกนี้และจะไม่ถูกยมโลกมารับตัว และไม่มีชีวิตหลังความตาย” ประโยคนี้ของเจาเจาทำให้อาหมานร้องไห้หนัก

“ท่านยาย ท่านไปเถอะเจ้าค่ะ” นางกอดหญิงชราที่หายใจโรยแรงลงเรื่อยๆ อย่างแผ่วเบา และทอดมองด้วยสายตาที่ยากจะทำใจ

“ไม่ต้องเป็นห่วงอาหมาน อาหมานจะมีความสุข”

“ท่านยาย ท่านกลับบ้านอย่างวางใจเถอะเจ้าค่ะ” บ้านที่นางรอคอยมาตลอดชีวิต

เมื่อเห็นว่าหญิงชราหายใจโรยรินลงเรื่อยๆ อาหมานก็พูดด้วยดวงตาแดงก่ำพลางกล่าวว่า “เจาเจา รบกวนเจ้าพาท่านยายกลับบ้านหน่อยนะ”

ลู่เจาเจาพยักหน้ารับอย่างแผ่วเบา

วันนี้ตรงกับวันพระจันทร์เต็มดวง เป็นช่วงเวลาที่ประตูแห่งเวลาอ่อนแรงมากที่สุด

นางยกมือขึ้นเคาะในอากาศอย่างแผ่วเบา หว่างคิ้วของนางมีสัญลักษณ์ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ทันทีที่พลังถูกปล่อยออกมา เต๋าสวรรค์ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ภายในวัดเย่ว์เหล่า

บริเวณโดยรอบที่มืดสนิท จู่ๆ ก็มีแสงสว่างพาดผ่าน

แสงระยิบระยับแสบตาจนทำให้ทุกคนยกมือขึ้นมาบังดวงตาเอาไว้

ยังไม่ทันเห็นรอยแยกกาลเวลาชัดก็ได้ยินเสียงขลุ่ยบาดหูลอยมา...

เซี่ยอวี้โจวที่เบิกตากว้างมาแต่แรกก็พูดเสียงเบาว่า

“เกิดเรื่องสุดยอดแล้ว...”

“ถึงแม้ว่าข้าจะโง่ แต่พลังนี้...ดูเหมือนว่าจะเหนือกว่าเทพเจ้า”

ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด

ราวกับว่ามีลำแสงปรากฏขึ้นเพื่อแสดงว่าวันนี้นั้นพิเศษ

ประตูแห่งเวลาดูดพลังของนางไม่หยุด ใบหน้าของลู่เจาเจาซีดขาวในทันที

“ท่านยาย ประตูแห่งกาลเวลาเปิดแล้ว...”

เซี่ยอวี้โจวและอาหมานรีบประคองหญิงชราที่ยืนไม่ไหวแล้วขึ้น

อาหมานร้องไห้ไม่ได้ศัพท์ “ท่านยาย อยู่ทางนั้นท่านจะต้องดูแลตัวเองให้ดีนะเจ้าคะ...อย่า...อย่าลืมอาหมาน” ความห่างของช่วงเวลานั้นไกลเสียยิ่งความระยะทางระหว่างความเป็นกับความตาย

ฝีเท้าของหญิงชราชะงักลงเล็กน้อย ดวงตาของนางแดงก่ำพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

การลาครั้งนี้คือการจากลาตลอดไป

และจะไม่ได้พบกันอีก

“อาหมาน ยายมาที่นี่ เรื่องที่โชคดีที่สุดคือการที่มีเจ้า เจ้าไม่ใช่ตัวซวย และตัวหายนะ เจ้าคือความหวังของยาย”