หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1100

“ขอองค์พระโพธิสัตว์ทรงเมตตา ขอองค์พระโพธิสัตว์ทรงเมตตา พวกเราทำอะไรผิดไปหรือ?”

“ขอองค์พระโพธิสัตว์ทรงสงบความพิโรธด้วยเถิด”

ผู้คนต่างมองตามเสียงร้องไห้ เมื่อมองไป ก็เห็นพระภิกษุเฒ่าที่ตีระฆังหน้าวิหารก็ลุกขึ้นยืนทันที

พระสงฆ์ที่มักมีรอยยิ้มเมตตาอยู่เสมอ บัดนี้กลับมีสีหน้าเคร่งเครียด

สร้อยประคำในมือขาดออก ลูกปัดหล่นกระจัดกระจายลงพื้น

“รีบไปเชิญเจ้าอาวาสมา!”

“พระพุทธรูปหลั่งน้ำตา เกรงว่าจะมีภัยใหญ่!”

พระภิกษุไม่พูดพร่ำทำเพลง คุกเข่าลงกับพื้น ในชั่วพริบตา ชาวบ้านก็คุกเข่าเต็มหน้าวิหาร

หรงเช่อประคองสวี่สืออวิ๋น คุกเข่าลงตามผู้คนไปยังมุมหนึ่ง แต่สวี่สืออวิ๋นมีสีหน้าซีดขาว

ความรู้สึกไม่สงบในใจถึงขีดสุด

ไม่นานนัก ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกวิหาร

เจ้าอาวาสมองเพียงแวบเดียว ก็เปล่งเสียงอะมิตะพุด

“เป็นน้ำตาเลือด”

“พระโพธิสัตว์หลั่งน้ำตา หมายความว่าจะมีภัยพิบัติครั้งใหญ่หรือ?”

มีคนถามเสียงเบาๆ

เจ้าอาวาสถามสามเณรว่าก่อนหน้านี้มีใครอยู่ในวิหารบ้าง จากนั้นจึงเชิญคนอื่น ๆ ทั้งหมดออกจากวัด

“วันนี้มีธุระในวัด ขอให้ทุกท่านลงจากเขาก่อน”

เมื่อคนอื่น ๆ ออกไป เหลือเพียงไม่กี่คนที่กระจัดกระจายอยู่ในวิหาร

เจ้าอาวาสขอให้แต่ละคนเสี่ยงเซียมซีหนึ่งอัน แล้วถามว่าตอนนั้นขออะไร ไม่นานก็เหลือเพียงครอบครัวของลู่เจาเจาในวิหาร

สวี่สืออวิ๋นกำมือหรงเช่อไว้แน่นจนเจ็บ แต่หรงเช่อไม่ส่งเสียงใด ๆ เพียงแต่ปลอบนางเบา ๆ

“ฮูหยินสวี่ ขอเชิญท่านเสี่ยงเซียมซีหนึ่งอัน”

เหงื่อเย็นเริ่มผุดบนหน้าผากของสวี่สืออวิ๋น นางนั่งคุกเข่าหน้าเบาะรองนั่ง มือที่ถือกระบอกเซียมซีสั่นเทา

“ท่านแม่ ไม่ต้องกลัว!” เมื่อลู่เจาเจาเห็นแม่ไม่สบายใจ จึงคุกเข่าต่อหน้าพระพุทธรูป มือเล็ก ๆ แตะที่มือแม่

และเขย่ากระบอกเซียมซีไปพร้อมกับแม่

ทันใดนั้น สวี่สืออวิ๋นก็เหมือนมีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

ความกลัวในใจลดลงไปมาก ความรู้สึกปลอดภัยนี้ หรงเช่อให้ไม่ได้ ไม่มีใครให้ได้

กระบอกเซียมซีสั่นไหว ไม่นาน ไม้ไผ่สองอันที่แนบชิดกันก็ร่วงลงพื้น

สามเณรเก็บเซียมซีที่ตกอยู่บนพื้นแล้วอุทานด้วยความประหลาดใจ “เป็นเซียมซีคู่แฝด”

ไม้เซียมซีสองอันติดกันแน่น เมื่อใช้นิ้วสะกิดเบาๆ ก็แยกออกจากกันได้อย่างง่ายดาย

เจ้าอาวาสถือไม้เซียมซี แล้วขมวดคิ้วแน่น

“เป็นเซียมซีไม่ดี”

สวี่สืออวิ๋นหัวใจเต้นรัว ยังไม่ทันได้พูดอะไร เจ้าอาวาสก็พูดต่อ “แต่ไม้อีกอันเป็นเซียมซีที่ดีที่สุด”

“มีทั้งโอกาสรอดและโอกาสตาย”