หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1101

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว สามเณรน้อยก็ถามเจ้าอาวาสด้วยความสงสัยว่า “ท่านเจ้าอาวาส นางให้กำเนิดปีศาจ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นจะสามารถปราบเขาได้จริงหรือ?”

เจ้าอาวาสยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อครู่ตอนที่เขาทำนายดวงชะตา เขาได้แอบล่วงรู้ความลับแห่งสวรรค์โดยไม่ได้ตั้งใจ

ซึ่งต้องแลกด้วยอายุขัยสิบปี

เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น

นางไม่เพียงแค่ปราบปีศาจร้ายได้ แต่ในช่วงที่นางมีพลังอำนาจเต็มที่ นางสามารถพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินได้เลย

ลู่เจาเจาประคองท่านแม่ลงจากเขา มองไปที่หน้าท้องของท่านแม่ด้วยความอ่อนโยน “ท่านแม่ ท่านวางใจเถอะ เมื่อน้องชายออกมา เจาเจาจะใช้ความรักเปลี่ยนแปลงเขาเอง”

หรงเช่อพูดว่า “ความรักที่แท้จริงคือท่าไม้ตายเสมอ อวิ๋นเหนียง อย่ากังวลไปเลย ถึงฟ้าจะถล่มลงมา พวกเราก็จะช่วยกันรับไว้เอง”

ลู่เจาเจายิ้มอย่างมีเลศนัย

ไม่ กระบี่เจาหยางต่างหากคือท่าไม้ตายที่แท้จริง

“ท่านอย่ากังวลไปเลย เจาเจาถนัดการใช้วิธีการที่สมเหตุสมผลที่สุด” เซี่ยอวี้โจวประคองฮูหยินสวี่ขึ้นรถม้าอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับปลอบโยนให้นางคลายกังวล

คิดถึงตอนนั้น เขาฝูเฟิงที่เคยลักพาตัวนาง ยอมหรือไม่?

ฮ่องเต้เซวียนผิงแห่งเป่ยเจา ยอมหรือไม่?

แคว้นใต้ยอมหรือไม่?

เซี่ยอวี้โจวไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย

“ท่านแม่ นี่คืออาหมาน เพื่อนใหม่ของข้า ช่วงนี้นางจะมาอาศัยอยู่ที่บ้านของเราสักพัก”

อาหมานเป็นเด็กที่ขยันและมีสัมมาคารวะ รีบทำความเคารพสวี่สืออวิ๋นอย่างนอบน้อม

สวี่สืออวิ๋นจับมืออาหมานด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี “ดีๆๆ เจาเจามีเพื่อนแล้ว” จากนั้นก็พากลับบ้าน ดีจริงๆ

เมื่อได้ยินเรื่องราวของอาหมาน สวี่สืออวิ๋นถึงกับร้องไห้ตาม

“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ก็อยู่ที่บ้านด้วยกัน เจาเจามีอะไร เจ้าก็มีอันนั้น” นางเป็นคนใจดีอยู่แล้ว และจากเสียงในใจของเจาเจาก็เดาได้ว่า อาหมานอาจจะเกี่ยวข้องกับเจาเจาในชาติก่อน จึงยิ่งเอาใจใส่มากขึ้น

“พวกเจ้าผอมลงกันหมดเลย แม้แต่สุนัขก็ผอม…” สวี่สืออวิ๋นแต่เดิมบ่นว่าเจาเจาอวบไป ต้องให้ควบคุมอาหาร

แต่พอเห็นลูกผอมลงจริงๆ นางก็สงสารจับใจ สงสัยว่าลูกไปลำบากข้างนอก

“เดี๋ยวกลับบ้าน แม่จะทำอาหารให้กิน อยู่ห่างจากเป่ยเจานาน คิดถึงบ้านเกิดแล้วใช่ไหม?”

หรงเช่อยิ้มแย้มแจ่มใส ตั้งแต่เจาเจากลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นก็มากขึ้น

“ท่านแม่ งั้นต้องทำเยอะๆ หน่อยนะ ตอนนี้เจาเจาหิวจนกินวัวทั้งตัวได้เลย!” ลู่เจาเจาซบไหล่แม่ พลางยิ้มหวาน

รถม้าแล่นเอี๊ยดๆ เข้าไปในหมู่บ้าน

เมื่อพึ่งเข้าหมู่บ้าน ก็ได้กลิ่นหอมจางๆ ในอากาศ

มีขนมหวานๆ มีกลิ่นหอมของน้ำมันและซอสเข้มข้น มีกลิ่นเผ็ดฉุนในอากาศ น้ำลายของลู่เจาเจาก็ไหลไม่หยุด

“ดูเหมือนคืนนี้จะไม่ได้กินอาหารบ้านเกิดที่ท่านแม่ทำแล้วล่ะ” ลู่เจาเจาพูดติดตลก

แน่นอน รถม้าถูกหยุดลง

“คุณหนูน้อย ผู้นำหมู่บ้านสั่งให้ทั้งหมู่บ้านเตรียมงานเลี้ยงไว้แล้ว คืนนี้จะทานข้าวที่ศาลบรรพชน”