หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1117

“อย่าหุนหันพลันแล่น”

ซิงหุยสวมชุดเกราะ แต่ชุดเกราะนั้นเปื้อนไปด้วยเลือดจนดูด่างพร้อย คิ้วกระดกขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่ท่านเซียนชิงซวีอย่างเย้ยหยัน

ชิงซวีพูดเกลี้ยกล่อมเขา แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

กลัวแต่ว่าจะอยากเหยียบพวกเราไว้ใต้เท้าสินะ?

“เข้ามาใกล้ ๆ สิ ข้าจะบอกให้เจ้าฟัง” เขายิ้มมุมปากอย่างไม่เกรงกลัวอะไร เมื่อเขาสวมชุดเกราะและถือกระบี่ เขาก็ดูสง่างาม แต่เมื่อเขาวางกระบี่ลง ตามที่ลู่เจาเจาพูด เขาเป็นแค่คนพาลตัวเล็ก ๆ

ชิงซวีหัวเราะพลางกล่าวว่า “ดีๆๆ เทพสงครามซิงหุยรู้ว่าต้องทำอย่างไร คิดดูสิ พวกเจ้าเจ็ดคนเกือบเอาชีวิตไปทิ้ง เพื่อชุบชีวิตลู่เจาเจาซะแล้ว”

“แล้วตอนนี้ล่ะ? ข่าวที่พวกเจ้าจะต้องขึ้แท่นสังหารเทพก็ประกาศออกไปแล้ว แต่ไม่มีข่าวคราวใด ๆ จากลู่เจาเจาเลย ไม่รู้สึกเจ็บปวดบ้างเหรอ?”

“คนตายก็เหมือนตะเกียงดับ คนที่ไร้ซึ่งหัวใจ จะยังเป็นคนอยู่หรือ?”

“คนที่ฟื้นคืนชีพมาเป็นเทพหรือมารร้ายก็ไม่แน่ใจ ใช่ไหมท่านเทพสงคราม?” พูดไปพลางเข้าไปใกล้ซิงหุย

“เข้ามาใกล้ ๆ หน่อย ไม่งั้นคนอื่นจะได้ยิน แล้วความดีความชอบนี้ ก็จะไม่ใช่ของเจ้าแล้ว”

ชิงซวีได้ยินเช่นนั้น ก็พยักหน้ายิ้ม ๆ

ทันใดนั้นก็ก้มศีรษะลงเล็กน้อยและย่อตัวลงข้าง ๆ เขา “ท่านพูดมาเลย พูดให้ละเอียด”

เขาเพิ่งเข้ามาใกล้ ซิงหุยก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาอย่างแรง

ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย และเหล่าทวยเทพที่อยู่ ณ ที่นี้ ชิงซวีเป็นผู้ที่รักชื่อเสียงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ตอนนี้ น้ำลายของซิงหุยพ่นใส่หน้าเขาโดยตรง

“ไอ้สารเลว!” ชิงซวียกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง

เผียะ! เสียงดัง

ตบอย่างแรงจนแก้มของซิงหุยเบี้ยวเล็กน้อย แก้มบวมขึ้นทันที แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “สารเลว? ใครกันแน่ที่เป็นไอ้สารเลว?”

“ไม่ใช่พวกเจ้าทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่หรอกเหรอ?”

“ยกชามขึ้นกินข้าว วางชามลงแล้วด่าแม่ ที่พูดก็คือพวกเจ้าสัตว์เดรัจฉานที่หน้าไม่อาย!”

“ตอนที่เต๋าสวรรค์จะพังทลาย เจาเจาอุทิศเพื่อสามดินแดน ตั้งแต่ต้นจนจบ นางไม่เคยลังเล และไม่เคยขมวดคิ้วเลย”

“แล้วพวกเจ้าล่ะ? พวกเจ้าไม่ละอายใจบ้างหรือ? เทพเจ้าผู้เปี่ยมด้วยความเมตตา กรุณาต่อสรรพสัตว์ กลับแอบปล่อยพลังพิษสู่โลกมนุษย์ ความคิด ความปรารถนาชั่วร้ายของพวกเจ้า กลับต้องให้มนุษย์ผู้บริสุทธิ์และอ่อนแอที่สุดต้องรับกรรมงั้นหรือ??! ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!”

“กลับมาเกิดใหม่แล้ว เจาเจาที่พวกเจ้าตีตราว่าเป็นมารร้ายอายุแค่สี่ขวบ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

“นางกลับหยุดทุกอย่างไว้ได้ ใครคือเทพ? ใครคือมารกันแน่?”

“เทพที่ถูกเรียกว่ามีเมตตา กลับปล่อยให้ชีวิตนับล้านในโลกมนุษย์ต้องรับกรรมแทนพวกเจ้า!!”

“แหวะ แดนเทพนี่มันน่าขยะแขยงจริง ๆ!”