หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1121

“เมื่อก่อนเจาเจาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยพวกเจ้า แต่พวกเจ้ากลับมองนางเป็นมารร้าย และต้องการสังหารศิษย์ของนาง พวกเจ้าทำแบบนี้กับเจาเจาได้ยังไง?” ท่านอาจารย์ลุงใหญ่ต่อสู้กับแม่ทัพเทพที่มาอย่างล้นหลามด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

เหล่าผู้อาวุโสของนิกายหมื่นกระบี่ดูอ่อนแอ ภายใต้การโจมตีของทหารสวรรค์นับหมื่น

“เจาเจา เจ้าเห็นไหม? สารเลวพวกนี้อกตัญญู พวกเขาไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือจากเจ้า”

ท่านอาจารย์ลุงหลินร้องไห้ด้วยความโกรธ กระบี่ในมือแกว่งไปมาไม่หยุด

แม่ทัพเทพมีมากมายนับไม่ถ้วน ฆ่าเท่าไหร่ก็ฆ่าไม่หมด

ทั้งๆ ที่คนเหล่านี้ ล้วนแต่ได้รับพระคุณจากเจาเจา

“วันนี้ ข้าจะดูว่าใครกล้าขวาง!” หันชวนโกรธจัด โบกมือใหญ่ไปมา ท่านผู้อาวุโสไป๋เฮิงยืนอยู่กลางแท่นประหาร จู่ ๆ แสงหลายสายก็พุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า แท่นเทพสังหารก็สว่างขึ้นมาทันที

“จะแตะต้องศิษย์ของข้า เจ้าถามกระบี่เจาหยางหรือยัง?”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน

เพียงเสียงเดียว ทุกคนก็เงียบสงบลง

หันชวนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็รู้ตัวทันที “มารร้าย เร็วเข้า! ลู่เจาเจามาแล้ว!!” พลางตะโกน และพลางถอยหลังอย่างบ้าคลั่ง

จนกระทั่ง ถอยไปอยู่หลังกองทัพทหารสวรรค์

“เทพกระบี่เจาหยางอุทิศตนเพื่อช่วยโลกหล้า ทั้งสามดินแดนจดจำคุณงามความดี แต่คนไร้หัวใจเช่นนี้ กล้าแม้กระทั่งชักกระบี่ฆ่าฟันบนแดนเทพ นาง เป็นมารร้าย!!”

“รีบจับนางเร็วเข้า!”

“จะเป็นหรือตาย ก็ไม่สน!” หันชวนถือตราประทับมหาเทพ ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เหล่าศิษย์นิกายหมื่นกระบี่มองผ่านทะเลผู้คน ท่านอาจารย์ลุงหลินก็ตกตะลึง ร่างสีแดงเพลิงนั่น…

ไม่ใช่ศิษย์น้องที่เพิ่งสู่สวรรค์เมื่อครู่นี้หรอกหรือ?

ลู่เจาเจาถือกระบี่อยู่ในมือขวา ใบหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์เดิมของนาง

เทพกระบี่เจาหยางผู้งามสง่า!

“เป็นเทพกระบี่ เป็นเทพกระบี่น้อยจริง ๆ…” ท่านอาจารย์ลุงหลินมือสั่นจนเกือบทำกระบี่หลุดมือ เมื่อเห็นร่างคุ้นเคยในชุดแดงเพลิง ความหวาดกลัวในใจก็หายไปราวกับมีที่พึ่งพิง

“เทพกระบี่กลับมาแล้ว เทพกระบี่กลับมาแล้วจริง ๆ ด้วย!”

“เทพกระบี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ แดนเทพวางกับดักล่อเจ้าขึ้นมาแดนเบื้องบน เพื่อจะปราบปรามว่าเจ้าเป็นมารร้าย เจ้านี่มันโง่เง่า!” ท่านอาจารย์ลุงใหญ่ทั้งซาบซึ้งใจ และเป็นห่วงเป็นใยยิ่งนัก

สายตาจับจ้องไปที่เด็กสาวคนนั้น ไม่ยอมละไปไหน

ลู่เจาเจายิ้มน้อยๆ แล้วมองไปยังทุกคน “มารร้ายแล้วอย่างไร? เทพแล้วอย่างไร? ข้าไม่เป็นเทพแล้ว!”

เช่นเดียวกับตอนที่นางอุทิศตน นางไม่เคยคำนึงถึงผลตอบแทน

นางทำทุกอย่างตามใจตัวเอง เพียงเพื่อให้ไม่รู้สึกผิดต่อใจตัวเอง

“ข้าปกป้องโลกหล้าได้ แต่กลับปกป้องศิษย์ไม่ได้ นี่มันน่าขันแค่ไหนกัน? การมองดูศิษย์ลำบาก ไม่ใช่นิสัยของข้า!”

นางยกกระบี่ชี้ไปที่หันชวน

“หันชวน กูหน่ายนายมาแล้ว!” ทันทีที่พูดจบ ก็ถือกระบี่พุ่งเข้าไปในฝูงชน