หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1124

ตอนนี้ข้าควรจะคุกเข่าขอโทษ? หรือคุกเข่าขอโทษดีล่ะ?

เข่าเพิ่งจะงอลง…

ก็ได้ยินเสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวดังมาจากแท่นสังหาร เทพพลังระเบิดทำให้เหล่าทหารที่อยู่รอบ ๆ กระเด็นออกไป

แม้แต่ลู่เจาเจาก็กระอักเลือดออกมา

การฝึกตนของเด็กสาวก็ยังไม่ฟื้นตัวดี ตอนที่สังหารเทพเมื่อครู่นี้ก็แทบจะหมดแรงแล้ว แต่ก็ไม่กล้าแสดงความเหนื่อยล้าออกมา กลัวว่าหันชวนจะจับได้ ในตอนนี้…

“จุยเฟิง จู๋มั่ว พาพวกเขาไป”

จุยเฟิงที่ซ่อนตัวอยู่ก็พุ่งออกมาทันที แล้วพาเทพทั้งสองท่านออกไป

จู๋มั่วเกือบจะยืนไม่อยู่ เกือบจะคุกเข่าลงไปแล้ว

เห็นลู่เจาเจาหน้าซีดเผือด เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจาเจา เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า?” ร่างของนางแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เกือบจะเผยให้เห็นขาอันสั้นๆ

ลู่เจาเจารู้สึกวิงเวียน

“พาพวกเขาไปก่อน ข้าจะอยู่ขวางข้างหลัง”

จู๋มั่วไม่ลังเลอีกต่อไป แปลงร่างเป็นมังกรดำ แบกคนอื่น ๆ หนีออกไป

เหล่าทหารสวรรค์ที่พยายามไล่ตาม ถูกขวางไว้โดยกระบี่ของลู่เจาเจา

หันชวนรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง

ลู่เจาเจา หัวใจหายไป การฝึกตนยังไม่ฟื้นตัว ถือกระบี่เล่มเดียว แต่กลับทำให้แดนเทพปั่นป่วน แม้แต่เทพเจ้าที่ถูกนางสังหารก็มีจำนวนนับไม่ถ้วน

หน้าตาของแดนเทพทั้งหมด ถูกบดอย่างละเอียดในวันนี้

แดนเทพเสียหน้า กลายเป็นเรื่องตลก!

“ฆ่า ใครก็ตามที่ตัดหัวมารร้ายได้ จะได้เลื่อนขั้นเป็นเทพชั้นสูง และอยู่ในตำแหน่งท่านเซียน!”

“ต้องไม่ปล่อยให้นางจากไป!” เมื่อหนีไปยังแดนเบื้องล่าง ก็เหมือนปล่อยเสือกลับเข้าป่า ยากที่จะตามรอยได้!

วันนี้ ถ้านางจากไป แดนเทพทั้งหมดจะกลายเป็นเรื่องตลก

ท่านเซียนหลิงเซียวต้องการช่วย แต่ท่านเซียนไป๋เฮิงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “หลิงเซียวต้องคิดให้ชัดเจน วันนี้ถ้าลงมือ ก็ต้องเป็นศัตรูกับแดนเทพทั้งหมด”

“เจ้าไม่ต้องการภรรยาและลูกของเจ้าแล้วหรือ?”

ท่านเซียนหลิงเซียวหลับตาแน่น ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองร่างสีแดงนั้นอย่างไม่ลดละ

เขากำมือภรรยาไว้แน่นจนเจ็บ

ลู่เจาเจาเงื้อกระบี่ฟันกระบี่ไม่หยุด ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของตัวเองหรือของศัตรู เลือดบนเปลือกตาไหลลงมา ปิดตา ทำให้มองเห็นภาพเบลอ

พลังของนางค่อยๆ เหือดแห้ง มือที่ถือกระบี่เริ่มยกไม่ไหว

ท่านเซียนไป๋เฮิงมองดูอยู่ห่างๆ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ความปรารถนาในตัวเขาพลุ่งพล่าน เขาจำต้องช่วยหันชวน

เมื่อเห็นกระบี่เจาหยางหลุดจากมือ เขาฉวยโอกาสนั้นทันที

เขาลอยขึ้นกลางอากาศ แสงเย็นวาบกำลังจะพุ่งเข้าใส่หว่างคิ้วของลู่เจาเจา…

เขามองเห็นเงาโปร่งใสของบุรุษปรากฏขึ้นด้านหลังลู่เจาเจา

บุรุษนั้นค่อยๆ ยกมือของนางขึ้น กุมกระบี่ของนางไว้…

กระบี่เดียว…