หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1207

ถึงกระทั่งที่รู้สึกเหมือนถูกอะไรกดทับอยู่

พระพุทธรูปของพระโพธิสัตว์ที่แกะสลักรอบ ๆ เหมือนกำลังจ้องเขม็งมองเขาอย่างแรง

“ไอหยา ทำไมร่างกายของคุณชายน้อยถึงได้ตัวร้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นไข้งั้นหรือ?” แม่นมรู้สึกร้อนใจเล็กน้อย แม้ว่าคุณชายน้อยจะค่อนข้างดื้อ แต่น้อยครั้งมากที่จะป่วย

“องค์หญิง ถ้ายังไงให้บ่าวพาคุณชายกลับไปพักผ่อนที่ที่พักทูตก่อนไหมเจ้าคะ?”

“เร่งเดินทางติดต่อกันมาหลายวัน เกรงว่าจะเหนื่อยเล็กน้อย” แม่นมมองไปที่ซ่านซ่านด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความปวดใจ

ลู่เจาเจาเหลือบมองซ่านซ่านหนึ่งที และก็รู้ดีว่าแม่นมคอยเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็ก ในใจคงเป็นห่วง และถ้าหากเข้าไปในสระน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เพื่อชำระสิ่งสกปรกให้ออกไป เกรงว่าจะยิ่งปวดใจถึงขั้นขุ่นเคืองในใจก็เป็นได้

“ แม่นม ได้ยินมาว่ามหาปุโรหิตแห่งเมืองเหลียนหวามีทักษะการแพทย์เป็นหนึ่งไม่เหมือนใคร ทุกปีมีชาวบ้านมาขอให้มหาปุโรหิตช่วยเหลือนับไม่ถ้วน ถึงตอนนั้นข้าจะให้มหาปุโรหิตตรวจดูให้

“ท่านกลับไปที่พักไปจัดข้าวของก่อนเถอะ อาหารเสริมของซ่านซ่านก็เป็นแม่นมคอยทำให้ตลอด คนอื่นทำข้าก็รู้สึกไม่วางใจเหมือนกัน”

แม่นมรู้สึกหงุดหงิดในใจ ปกติจะเคยเชื่อฟังทำตามเสมอมา แต่วันนี้กลับอยากจะโต้แย้งกลับต่อหน้าทุกคน

ทันใดนั้นก็นึกถึงคำพูดที่ฮูหยินสั่งกำชับก่อนเดินทางขึ้นมา

ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นยังไงก็ตามแต่ จะต้องทำตามองค์หญิงเป็นหลัก เรื่องของซ่านซ่านยกสิทธิ์การดูแลให้เป็นขององค์หญิงทั้งหมด!

นางระงับความหงุดหงิดในใจ แววตาที่มองไปที่ซ่านซ่านแฝงไปด้วยความรู้สึกปวดใจอีกครั้ง ถึงกระทั่งที่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับลูกชายแท้ ๆ ของตัวเองถูกพรากไปก็ไม่ปาน

ซ่านซ่านจับชายเสื้อของนางเอาไว้แน่น เกือบจะทำให้ใจนางเจ็บปวดจนรู้สึกชาไปหมด

จนกระทั่งแยกจากกันเดินไปไม่กี่ก้าว แม่นมก็หยุดชะงักฝีเท้า จากนั้นก็เกิดความกลัวขึ้นมาในใจทันที ทำไมตัวเองถึงอยากจะโต้เถียงองค์หญิงงั้นหรือ?

ทำไมตัวเองถึงคิดแบบนี้ได้ล่ะ? นี่เป็นการทำผิดมหันต์เลยนะ! แม้ว่าตัวเองจะเป็นแม่นม แต่ก็แค่มีคำว่าแม่อยู่คำหนึ่งเท่านั้น แต่บ่าวก็คือบ่าวอยู่วันยังค่ำ ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้เกิดขึ้นในหัวได้?

นางหันกลับมามองด้วยความสงสัย และซ่านซ่านกำลังจ้องมองนางอยู่พอดี

แต่พอมองไปดวงตาของนางก็สบตาเข้ากับซ่านซ่าน สายตาของนางมึนงงราวกับตกลงไปอยู่ในวังวนอะไรสักอย่าง ในสมองก็เริ่มคิดเรื่องที่สับสนอีกครั้ง

แม่นมพยายามละสายตาจากไปอย่างยากลำบาก “เกรงว่าข้าจะเหนื่อยจนสับสนไป คาดไม่ถึงว่าจะโทษที่ทารกที่อายุยังไม่ถึงหนึ่งขวบเสียได้”

นางส่ายหัวแล้วจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม

ลู่เจาเจามองดูซ่านซ่านเงียบๆ ซ่านซ่านนอนพาดในอ้อมอกจู๋มั่วอย่างร้อนตัว ไม่กล้าสบตากับพี่สาว

“ซ่านซ่าน แม่นมเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น”

“อย่าได้บังคับให้ข้าตบเจ้าต่อหน้าพระโพธิสัตว์”

เพียงแค่พูดเรียบ ๆ ประโยคเดียวร่างกายของซ่านซ่านเกร็งแน่น แล้วก็กำเสื้อของจู๋มั่วเอาไว้แน่นไม่กล้าคลายออก

แม้ว่าเขาจะเข้าไปในวิหารหมื่นพุทธ และก็รู้สึกว่าเจ็บแปลบบนร่างกายเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่กล้าร้องคร่ำครวญออกมาแต่อย่างใด

เมื่อผลักประตูทองเหลืองที่หนาและหนักของวิหารออก

ภาพที่เข้ามาอยู่ตรงหน้าเป็นภาพของพระพุทธรูปที่อยู่เต็มห้องโถง ราวกับว่ากำลังมองหน้าประตูอย่างไม่ละสายตา...

ร่างกายของซ่านซ่านสั่นเทาไม่หยุด

“เจ็บมาก ข้างในเหมือนมีเข็มแทงเลย” ฝ่ามือของจู๋มั่วเป็นสีแดงปัดทั้งมือ ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นเผ่ามังกร แต่เขากลับถูกน้ำในสระน้ำทำให้เจ็บได้ด้วยหรือ?

หรือเป็นเพราะว่าเขามีความปรารถนางั้นหรือ?

เมื่อนึกถึงความลับที่มีอยู่ในก้นบึ้งหัวใจ จู๋มั่วก็เข้าใจทันที

อาอู๋เป็นมนุษย์ แต่ตัวเองเป็นมังกรที่มีอายุยืนยาวเป็นพัน ๆ ปี ตอนนี้ตัวเองปรารถนาให้อาอู๋อยู่กับตัวเองตลอดไป

เซี่ยอวี้โจวยื่นนิ้วออกไปอย่างระมัดระวัง และใบหน้าเล็ก ๆ ก็ซีดขาวขึ้นมา เขาเอามือไปซ่อนไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว และหันกลับมากัดฟันด้วยความอดทน...

“ร้ายกาจขนาดนี้เลยหรือ?” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป

น้ำในสระอุ่นมาก พอเอาลงไปก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อนยังไงยังงั้น พลังเทพในร่างกายก็เริ่มสูบฉีดหมุนเวียน นางอดไม่ได้ที่จะครางออกมาเบา ๆ ด้วยความสบาย “สบายมากเลย...”

“ซ่านซ่านไม่ต้องกลัว มันสบายมากเลย!”

ร่างกายของซ่านซ่านอ่อนระทวยไปทั้งตัวแล้ว

จู๋มั่วหิ้วแขนของเขาและวางลงไปในสระน้ำ ใครจะคาดคิดว่าเขาจะเอาเท้าไปเกี่ยวคอของจู๋มั่วเอาไว้ และบ่นพึมพำด้วยความหวาดกลัว “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่...”

“ช่วยด้วย...”

เซี่ยอวี้โจวช่วยแงะนิ้วออกทันที และก็ได้ยินเสียงตูมดังขึ้นเบาๆ ได้วางเขาลงในน้ำเรียบร้อย

ทันทีที่ตกไปในน้ำ สระน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่สงบนิ่งก็เดือดพล่านขึ้นมาทันที และก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องที่หวาดกลัวของซ่านซ่านดังขึ้น