หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1216

“ถ้าหากปลุกเขาขึ้นมาอย่างฝืนใจ อาจจะขัดกับความตั้งใจแรกเริ่มของเจาเจา”

มหาเทพยุติธรรมเสมอ ไม่เคยลำเอียง

เจ้าเด็กโง่ เพื่อให้เจ้ามีทางถอย เราได้ส่งเขาไปอยู่เคียงข้างเจ้าแล้ว

น้ำตาของลู่เจาเจาไหลไม่หยุด “แล้วจงไป๋ล่ะ? แล้วเสียนถิงล่ะ? แล้วเซิ่งเหอ ซิงหุย เสวียนอวี้ กานถัง ฉงเย่ว์ล่ะ จะทำอย่างไร?”

“ถ้าไม่แก่นพลังเทพ พวกเขาจะต้องตายแน่”

“ถ้าการฟื้นคืนชีพของข้า ต้องแลกด้วยชีวิตของพวกเขา ข้าขอไม่ฟื้นคืนชีพดีกว่า!”

แววตาของชายหนุ่มฉายแววเจ็บปวด

“ถ้าเจ้าไม่ฟื้นคืนชีพ ชาวบ้านในโลกมนุษย์ก็จะไม่มีใครคอยปกป้องน่ะสิ? เจาเจา ทุกสิ่งล้วนเป็นลิขิตฟ้า” ทุกเหตุย่อมมีผล

“สวรรค์ไม่เคยยุติธรรม ข้าไม่เชื่อสวรรค์” นางพึมพำเบาๆ

เต๋าสวรรค์เอามือจับไหล่ของเจาเจา และมองนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เจาเจา...ทำตามใจของเจ้า ทำตามเสียงเรียกร้องจากหัวใจของเจ้า”

“เจ้ารู้ว่าควรทำอย่างไร…”

“ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้…” เสียงของเขาดูเหมือนจะเลือนรางและค่อยๆ จางหายไปต่อหน้าลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาอยากจะเอื้อมมือไปจับเขา แต่เต๋าสวรรค์กลับกลายเป็นสายลมพัดผ่านปลายนิ้วของนางไป

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไรเล่า…” ลู่เจาเจาทำหน้าเลิ่กลั่ก ไม่มีความคิดอะไรในหัวเลย

เมื่อหันกลับไป ก็พบว่าปลายนิ้วของจงไป๋ค่อยๆ จางหายไป

หัวใจของนางเต้นแรง “จงไป๋!!”

ทันทีที่นางอุทาน เซี่ยอวี้โจวก็พุ่งเข้ามาทางประตู อาหมานตามมาติดๆ เพียงชำเลืองมองก็หน้าซีดเผือด “เขากำลังหายไป เขากำลังค่อยๆ หายไป…”

“แม้แต่เทพเสียนถิงก็ทนไม่ไหวแล้ว...”

เห็นคนทั้งสองค่อยๆ สลายไปต่อหน้าต่อตา

ลู่เจาเจารู้สึกใจหายวาบ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ก็มีพลังมากมายพยายามจะพันธนาการพวกเขาไว้ แต่พวกเขาก็ยังคงเหมือนแสงดาวที่แตกกระจาย ค่อยๆ สลายไปต่อหน้าต่อตา…

ลู่เจาเจาหายใจหอบถี่ เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

ดวงตาแดงก่ำ กัดริมฝีปากไว้แน่น

มุมปากมีเลือดไหลออกมา

“ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าไป ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าไป! จงไป๋... เสียนถิง…” นางทรุดลงอย่างหมดแรง น้ำตาไหลพรากเหมือนไข่มุกที่ขาดสาย

ซ่านซ่านเซไปมา พยุงตัวเองกับกำแพง เขาเดินได้แล้ว!

เขาทรุดลงตรงประตู ลูกตาเคลื่อนไหวไปมามองเข้าไปในห้อง

มองดูทุกคนร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก แต่ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งอารมณ์

ทั้งสองคนสลายไปอย่างรวดเร็ว ลู่เจาเจารีบพุ่งเข้าไป หวังจะรวบรวมแสงดาวที่สลายไปไว้ในอ้อมกอด “ชีวิตของพวกเจ้า ข้าเป็นคนให้ ไม่มีใครไปไหนได้ถ้าข้าไม่อนุญาต!”

“สวรรค์ไม่ยุติธรรม ข้าไม่ยอม!”

ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มบางๆ นางใช้มือปั้นหุ่นเชิดดินรูปเด็กน้อยที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ทว่าเมื่อหุ่นเชิดดินแตะพื้น มันกลับอ่อนยวบลงไปกองกับพื้น

หญิงสาวเอียงศีรษะเล็กน้อย ดวงตาฉายแววขบขัน นางหยิบหุ่นเชิดดินขึ้นมาแนบกับริมฝีปาก ก่อนจะเป่าลมเบาๆ

ลมหายใจบริสุทธิ์พัดผ่านหุ่นเชิดดิน หุ่นเชิดดินรูปเด็กน้อยก็มีชีวิตขึ้นมาทันที

เด็กน้อยวิ่งวนรอบๆ ตัวนาง พลางส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างสนุกสนาน

ภาพต่างๆ วูบผ่านเข้ามาในห้วงความคิดของลู่เจาเจาอย่างรวดเร็ว หุ่นเชิดดินวิ่งวนรอบๆ ตัวนาง พร้อมกับส่งเสียงว่า “น่าเบื่อ น่าเบื่อ อยากมีเพื่อน…”

เมื่อมีเวลาว่าง นางปั้นหุ่นเชิดดินขึ้นมาอีกหลายตัว พอแตะพื้นก็กลายร่างเป็นเด็กน้อย

แต่เมื่อปั้นไปมากขึ้น เหมือนจะเริ่มหมดความสนใจ นางจึงใช้เถาวัลย์ข้างภูเขากวาดไปบนโคลน

เถาวัลย์ที่เปื้อนโคลนสาดกระเซ็นลงพื้น เหมือนดวงดาวพร่างพราว

เพียงแค่เป่าลมเบาๆ โคลนที่กระเซ็นก็กลายร่าง

“น่าเกลียดจัง... เขาช่างดูน่าเกลียด... เขาช่างดูน่าเกลียด...”

หุ่นเชิดดินที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างพิถีพิถันด้วยมือของผู้สร้าง กับหุ่นเชิดดินที่สร้างขึ้นอย่างลวกๆ ด้วยเถาวัลย์นั้น แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ทั้งสองฝ่ายถึงขั้นทะเลาะกัน

ภาพต่างๆ วูบเข้ามาในห้วงความคิดของลู่เจาเจาอย่างรวดเร็ว นางปวดหัวจนแทบทนไม่ไหว ก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื้น