หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1238

ซ่านซ่านลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว วิ่งโซเซไปหาลู่เจาเจา

กางแขนเล็ก ๆ วิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของพี่สาว จับชายเสื้อพี่สาวไว้แน่น

ทุกคนต่างตกตะลึง

สีหน้าของเซี่ยอวี้โจวบูดบึ้ง “'เด็กประจบประแจง จวาโจว ไปจับพี่หญิงของเจ้า เจ้ารู้จักประจบประแจงดีนี่!”

แม่นมยิ้มกว้างจนตาหยี ปากแทบฉีกถึงหูด้วยความดีใจ

“จับพี่สาวตัวเองแล้วจะเป็นเด็กประจบประแจงได้อย่างไร? เดินตามพี่สาวจะได้ไม่หลงทาง ใช่ไหมเจ้าคะคุณชายน้อย?”

“เร็วเข้า เขียนจดหมายแจ้งท่านแม่ทัพกับฮูหยิน”

“คุณชายจับได้ดี จับได้วิเศษนัก จับองค์หญิงเจาหยาง!”

เดิมทีลู่เจาเจาทำหน้าเย็นชา แต่พอเห็นซ่านซ่านจุ๊บแก้มนาง นางก็หน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

“อย่าคิดว่าจับข้าแล้ว ข้าจะใจอ่อนให้เจ้านะ”

“ข้าไร้ซึ่งความปราณี อย่าให้ข้าจับได้ว่าเจ้าทำอะไรผิด...”

พูดไปพูดมา ซ่านซ่านก็จุ๊บแก้มนางอีกฟอดใหญ่

ทำท่าเหมือนเป็นสุนัขรับใช้

เจาเจา…

ช่างเถอะ ชีเจวี๋ยโง่เง่าถึงเพียงนี้แล้ว ปกป้องเขาหน่อยก็แล้วกัน

“งานเลี้ยงจวาโจวของลูกเรา ข้าต้องจัดให้ยิ่งใหญ่ ให้สามดินแดนมาร่วมยินดี”

“งานแต่งงานครั้งที่แล้วทำให้เจ้าต้องลำบาก ต่อไปข้าจะชดเชยให้เจ้าอย่างดี”

ตอนนี้จู๋มั่วไม่ค่อยออกไปไหนเลย ยิ่งอาอู๋ตั้งครรภ์ เขาก็ยิ่งจมดิ่งลงไปใหญ่

ตอนนี้ดูเหมือนคนคลั่งรัก ทำเสื้อผ้าของเล่นให้ลูกทั้งวัน อีกทั้งยังศึกษาเรื่องอาหารเสริมสำหรับเด็กอีกต่างหาก??

“ช่วงนี้พอมีเวลาว่าง ข้าอยากกลับไปเผ่ามังกรสักหน่อย”

“ข้าต้องหาทางหย่ากับยายเฒ่าคนนั้นให้ได้ ถ้านางไม่ยอม ก็ให้เผ่ามังกรจัดการหย่าให้ ลูกชายที่น่ารักของเรา ต้องได้เป็นองค์รัชทายาทแห่งเผ่ามังกรอย่างสง่างาม” เขาพูดพลางลูบท้องอาอู๋เบา ๆ

อาอู๋ตั้งครรภ์ได้สี่เดือน ตอนนี้เริ่มเห็นท้องน้อย ๆ แล้ว

เขากำลังวางมือใหญ่ไว้บนหน้าท้องของอาอู๋ ทันใดนั้น ก็รู้สึกฝ่ามือขยับเล็กน้อย

“ขยับแล้ว ขยับแล้ว ลูกชายของข้าขยับแล้วใช่ไหม?” จู๋มั่วเกือบจะกระโดดขึ้น ความรู้สึกเชื่อมโยงทางสายเลือดเกือบทำให้เขาหลั่งน้ำตาออกมา

อาอู๋ยิ้มและพยักหน้า ลูบท้องเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม

“ในนิยายเขียนว่าอะไรหรือ?” เซี่ยอวี้โจวถามพลางอุ้มบาตรทองคำที่มหาปุโรหิตมอบให้ บาตรทองคำยังคงเปล่งประกายสีทอง ดูสวยงามและโดดเด่นเป็นพิเศษ

ในบาตรทองคำมีแตงโมที่ถูกตัดเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แตงโมทะเลทราย ทั้งกรอบและหวาน

“เจ้าใช้บาตรทองคำใส่แตงโม เดี๋ยวท่านมหาปุโรหิตก็จะร้องไห้อีกแล้ว นี่มันบาตรทองคำที่พระโพธิสัตว์เคยใช้ตอนตรัสรู้เชียวนะ…” ลู่เจาเจาเห็นแล้วก็รู้สึกปวดหัว

เซี่ยอวี้โจวยกมือขึ้นพัดลม “ไม่ใช่ความผิดของข้า ตอนนี้ก็ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ยังร้อนอบอ้าวขนาดนี้ ใครจะทนได้... บาตรทองคำนี้มีพลังวิเศษ สามารถทำให้แตงโมเย็น แตงโมเย็น ๆ อร่อยมากนะ เจ้าอยากลองไหม?” เขาใช้ไม้ไผ่เสียบแตงโมชิ้นหนึ่งให้ลู่เจาเจา พอเข้าปากก็เย็นชื่นใจ หวานมาก

“อร่อยจริง ๆ ด้วย”

“ในนิยายเขียนว่าอย่างไรหรือ?” เซี่ยอวี้โจวถามด้วยความอยากรู้

“เจ้าไม่เคยอ่านนิยายหรือ? ผู้ชายทรมานผู้หญิงทั้งร่างกายและจิตใจ จนบอบช้ำไปหมด แล้วผู้ชายก็ตามง้อขอคืนดีราวกับเผาศพตัวเอง แล้วก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม” ลู่เจาเจาทำหน้ารังเกียจ

“คนที่เขียนพล็อตแบบนี้ขึ้นมา คงมีปัญหาทางจิตหรือเปล่า?”

“ถ้าใครกล้ามาทำร้ายจิตใจและร่างกายของข้า ข้าจะขุดรากเหง้าบรรพบุรุษของเขาขึ้นมาบดขยี้ให้หมด คิดจะมาขอคืนดี... เพ้อเจ้อ…” ข้าไม่ได้มีรสนิยมชอบถูกทารุณกรรม

เซี่ยอวี้โจวขมวดคิ้ว มือที่กำลังกินแตงโมหยุดชะงัก “เช่นนั้นข้าจะจดจำไว้”

ลู่เจาเจา…

“ถ้าเจ้าเป็นเช่นนี้ ปรมาจารย์ชื่อคงคงต้องร้องไห้เป็นแน่... เขามาเข้าฝันข้าทุกคืน มาสารภาพผิด มาขอให้ข้าปล่อยเจ้ากลับไป” ลู่เจาเจาปวดหัวทุกครั้งเมื่อถึงเวลากลางคืน