หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 403

สาวใช้ที่ติดตามมาพยุงนางเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นนางคงล้มหน้าคะมำไปแล้ว

ลู่จิ่งไหววิ่งออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามองด้านหลังเลยแม้แต่น้อย เจียงอวิ๋นเหมี่ยนขอบตาแดงก่ำ นางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก

ภายในห้องหอ

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกำลังนั่งน้ำตาตกอยู่บนเตียง ในวันวิวาห์ ความเย็นชาของลู่จิ่งไหวทำให้นางเสียใจมากจริงๆ

“เจ้าบ่าวทำแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน” สาวใช้แอบปาดน้ำตาตัวเองด้วยเช่นกัน

“ตอนนั้นเขาสนับสนุนให้คุณหนูยกเลิกงานแต่งเป็นอย่างมาก ทำไมตอนนี้กลายมาเป็นแบบนี้ล่ะ”

“วันนี้เขาไม่มีรอยยิ้มบนหน้าเลย ไม่เอาใจใส่คุณหนูเลย...”

“ฐานะของตระกูลลู่ที่สูงส่งได้ขนาดนี้ล้วนเป็นเพราะคุณหนูทั้งนั้น” สาวใช้พูดอย่างไม่ชอบใจ

“พอแล้ว เจ้าก็พูดให้มันน้อยๆ หน่อย เมื่อวานตระกูลลู่มีคนเสียชีวิต อีกทั้งยังถูกฝ่าบาทปลดตำแหน่ง ช่วงนี้พวกเขาเจออุปสรรคเยอะ” สาวใช้อีกคนพูดเกลี้ยกล่อม

สาวใช้เช็ดน้ำตาให้เจียงอวิ๋นเหมี่ยน

“ฮูหยินเป็นห่วงคุณหนูมาก นางเตรียมสินเดิมเอาไว้ตั้งนานแล้ว ตอนนี้กำลังนำไปวางไว้ในห้อง ชวงเอ๋อร์เจ้าไปตรวจดูสินเดิมที” ยังดีที่ตระกูลนี้ได้เตรียมสินเดิมเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่อย่างนั้นครั้งนี้แม้แต่สินเดิมตระกูลเจียงก็คงจะไม่ได้รับ

ตระกูลเจียงแพ้พนันเรื่องที่ลู่จิ่งไหวจะสอบได้อันดับหนึ่งระดับมณฑล จนต้องสูญเสียเงินไปไม่น้อย

ชวงเอ๋อร์เบะปาก “สินสอดที่ตระกูลลู่ให้พวกเราน้อยเกินไป ไม่ไว้หน้ากันบ้างเลย...เจ้าบ่าวพูดว่าสอบได้อันดับหนึ่งระดับมณฑลเอาไว้ดิบดีแต่ก็ไม่เป็นดั่งที่พูด สู้เยี่ยน....”

“ชวงเอ๋อร์!” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนตวาดเสียงดัง

เมื่อถูกตวาดทำให้ชวงเอ๋อร์เงียบไป นางออกจากห้องไปนำสินเดิมมาใส่ในคลังด้วยแววตาที่แดงก่ำ

“คุณหนูอย่าคิดมากเลย ครั้งก่อนคุณชายจิ่งไหวดวงไม่ดีจึงทำข้อสอบพลาด ปีหน้าเขาต้องพยายามเพื่อคุณหนูได้แน่”

“ช่วงนี้ตระกูลลู่พบเจอปัญหามากมาย วันนี้มีงานมงคลเกิดขึ้น วันหน้าพวกเขาจะต้องดีขึ้นแน่”

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนพยักหน้า แววตาของนางเป็นประกายด้วยความหวัง

ในวันนี้นางไม่อยากฟังชื่อของลู่เยี่ยนซู

เขาคือว่าที่เจ้าบ่าวที่นางทิ้งขว้าง เป็นของที่นางไม่ต้องการ

ท้องฟ้ามืดสนิท เปลวไฟจากเทียนไขลุกโชน

ใบหน้าของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนแฝงไปด้วยความออดอ้อน นางยิ้มและมองหน้าลู่จิ่งไหว

เมื่อเห็นว่าลู่จิ่งไหวไม่มีอาการใดๆ นางจึงหัวเราะขึ้น “ท่านพี่ ดับไฟเถอะ”

ลู่จิ่งไหวเมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ตัวแข็งทื่อไป เหงื่อผุดออกมาจากทุกส่วนจากร่างกาย

เขาปั้นหน้ายิ้ม ก่อนจะดับไฟลง สองมือสั่นๆ ค่อยๆ ปลดเสื้อของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนออก

เขาประหม่าในใจ และยิ่งเห็นเงาของพวกเขาทั้งสอง เขาก็ยิ่งหวาดกลัวจนปลดเสื้อของนางออกต่อไม่ได้

มือทั้งสองกำลังสั่นเทา

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนสัมผัสไม่ได้ถึงความกลัวของเขา อีกทั้งยังเข้ามาซุกไซร้ซอกคอของเขาอีกด้วย

เมื่อลมหายใจประสานกัน ลู่จิ่งไหวที่กำลังพยายามข่มความกลัวเอาไว้ก็ขาดสติลงทันที