หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 410

นางสวมถุงเท้าและรองเท้าอย่างทุลักทุเล ก่อนจะหาห่อผ้าเล็กๆ เพื่อใส่เสื้อผ้าลงไป

“เหอะ ข้าจะออกไปร่อนเร่พเนจร ข้าจะออกไปท่องโลกกว้าง!”

“ข้าจะเลี้ยงดูตัวเองด้วยตัวเอง ข้าจะไปเก็บขยะ” เด็กน้อยสองขวบพูดอย่างโมโห

ก่อนออกไปนางยังไม่ลืมหยิบขวดนมตัวเองไปด้วย

เด็กน้อยถือโอกาสที่ทุกคนหลับกันหมดแล้ว แอบใช้พลังวิญญาณทำให้อวี่ซูสลบไป

นางเหยียบบนเก้าอี้ก่อนจะเปิดประตูออก

ตอนนี้ดึกมากแล้ว

นางค่อยๆ คลำไปที่ประตูใหญ่ “จุยเฟิง ไปกัน พวกเราจะออกไปร่อนเรพเนจรกัน” นางยืดแขนเขย่งเท้าเพื่อปลดเชือกและนำจุยเฟิงออกจากกรง

กลางดึก

ไม่มีใครรู้ว่าองค์หญิงเจาหยางได้หนีออกจากบ้านเพื่อไปผจญภัย

“รสชาติของอิสระ...” นางอ้าแขนออก ด้านหลังแบกห่อผ้าเล็กๆ เอาไว้

เพิ่งจะออกมา

พึ้บ

ก็ล้มลงหน้าคะมำ

เด็กน้อยมองซ้ายมองขวา นางปัดฝุ่นบนร่างกายออกและแสร้งทำเป็นว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นางเดินจูงสุนัขไปตามท้องถนน

“พวกเราไปนอนบนสะพานสักงีบดีไหม” นางชี้ไปที่สะพาน

ด้านล่างสะพานสามารถกันลมกันฝนได้

เมื่อเด็กน้อยเดินเข้ามาใกล้สะพานก็เห็นว่าที่นั่นมีขอทานหลายคนกำลังนอนอยู่ พวกเขาสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เนื้อตัวเหม็นอับ ผมเผ้ายุ่งเหยิง

เมื่อเห็นเด็กน้อยเดินมา ขอทานจึงดีดตัวขึ้นมานั่ง

“เด็กที่ไหนเนี่ย ไปไปไป นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้าควรจะมา” เหล่าขอทานเมื่อเห็นว่านางมีใบหน้าใสสะอาด ผิวขาวเนียน จึงเดาว่าน่าจะเป็นลูกหลานของตระกูลใดตระกูลหนึ่งพลัดหลงมา

ลู่เจาเจาตอบกลับอย่างโมโห “ข้าก็จะเป็นขอทาน!”

‘ข้าจะร่อนเร่พเนจร‘

เหล่าขอทานหัวเราะชอบใจ “รีบกลับบ้านไปซะ อยู่ดีไม่ว่าดี ลูกหลานของใครพลัดหลงออกมาตอนกลางค่ำกลางคืน!”

ลู่เจาเจานอนจนกระทั่งฟ้าสาง นางไม่รู้ตัวเลยสักนิด...

ทั้งจวนตระกูลลู่ต้องวุ่นวายเพราะนางออกไปท่องโลกกว้าง

ไม่มีใครรู้ว่าทั้งเมืองหลวงต้องโกลาหลเพราะเด็กสองขวบหนีออกจากบ้าน

“อ๊ะ!”

อวี้ซูกรีดร้องเสียงดังจนทำให้คนทั้งจวนตระกูลลู่ตกใจ

อวี้ซูตัวชา นางตกใจจนหน้าซีดเผือด ก่อนจะรีบวิ่งไปทางห้องโถงใหญ่

นางวิ่งไปด้วยและร้องไห้ไปด้วย

“ฮูหยิน ฮูหยิน...”

“คุณหนูหายไป!” เมื่อได้ยินอวี้ซูพูดเช่นนั้น ปิ่นปักผมที่อยู่ในมือสวี่ซื่อก็ร่วงลงพื้นทันที

“เจ้าว่าอะไรนะ” สวี่ซื่อตกใจจนขาอ่อน

เมื่อคืนนางยังเข้ามาในห้องและทำให้ตกใจอยู่เลยไม่ใช่เหรอ