หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 411

อวี้ซูเอ่ยออกมาเสียงสั่น “บ่าวเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องทั้งคืน แต่พอเช้ามาก็พบว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย”

“บ่าวให้คนไปหาจนทั่วจวนแต่ก็ไม่พบร่องรอยของคุณหนูน้อยเลย”

อวี่ซูตื่นตระหนก “เมื่อคืนบ่าวและอวี้ฉินผลัดกันเฝ้าเวรยาม เมื่อคืนบ่าวควรจะเฝ้าเวรยามแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม...”

“บ่าวหลับไปโดยไม่รู้ตัว ถึงขั้น...”

“บ่าวไม่มีความง่วงเลยด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงสลบไปได้” นางตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้สึกเหมือนถูกวางยาอะไร

สวี่ซื่อมีสีหน้าแข็งกร้าว คนที่สามารถทำให้อวี้ซูสลบไปได้อย่างไร้ร่องรอย กลัวว่าจะไม่ใช่เป็นเพียงขโมย

เจ้ามันฝรั่งน้อยหนี่งเดียวของนาง

“ไปค้นหาดูก่อน” สวี่ซื่อนำคนออกไปค้นหาทางลานเจาหยาง

สามพี่น้องตระกูลลู่เมื่อได้ยินว่าน้องสาวหายตัวไปจึงรีบมุ่งหน้ามายังลานเจาหยางทันที

ลู่เยี่ยนซูยกมือกุมขมับ เขามีสีหน้าสิ้นหวัง

“ในห้องไม่มีการบุกรุก และไม่มีร่องรอยของคนนอกเข้ามา เสื้อผ้า ถุงเท้า รองเท้าของน้องก็หายไป นี่แสดงว่านางสวมเสื้อผ้าครบชุดก่อนจะออกจากบ้านไป” ถ้าเป็นขโมยคงจะไม่มีเวลาแต่งตัวให้นาง

“ขวดนมก็ไม่มี”

“พรมผืนเล็กของนางอีก”

“ฮูหยิน จุยเฟิงก็หายไปด้วย”

“โอ้ และยังมีเนื้อแห้งของจุยเฟิงหายไปหนึ่งถุง”

เด็กรับใช้วิ่งเข้ามาแจ้งข่าว

คนทั้งหมดต่างมีสีหน้าตกใจไปตามๆ กัน ลู่หยวนเซียวพูดขึ้น “นาง...หนีออกจากบ้าน! เจ้ามันฝรั่งน้อยหนีออกจากบ้านงั้นเหรอ”

“ดูสิ บนโต๊ะมีจดหมาย” ลู่เยี่ยนซูเห็นว่าบนโต๊ะมีกระดาษวางอยู่ เขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน

อืม คงจะเรียกว่าจดหมายได้อยู่ละมั้ง

“อีกอย่างเรื่องที่นางอยากจะทำ ไม่ว่ายังไงนางก็จะทำให้สำเร็จ นั่นแสดงว่าไม่มีใครควบคุมนางได้”

สวี่ซื่อเม้มปาก ก่อนจะพยักหน้าอย่างทุกข์ใจ

“การจะส่งเจาเจาไปเรียนหนังสือนั่นหมายถึงนางจะถูกควบคุม และเรียนรู้กฎของโลกมนุษย์”

นางเคยชินกับการมีอำนาจมานานนม ไม่เคยถูกบีบบังคับมาก่อน ประกอบกับนิสัยชอบทำอะไรตามอำเภอใจ หากจะต่อต้านการเรียนนั่นเป็นเรื่องปกติ”

“ท่านแม่วางใจได้ เจาเจาคงจะต่อต้านเพียงช่วงหนึ่งเท่านั้น”

“อีกอย่างรอบกายนางมีผู้ดูแลนับไม่ถ้วน ไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดเรื่อง”

“ท่านแม่นำตัวนางกลับมาตอนนี้ เกรงว่าจะต้องวุ่นวายมากกว่าเดิม”

“นางเพิ่งจะสองขวบ ให้นางได้ออกไปลำบากและใช้ชีวิตเป็นคนพเนจร ให้นางได้สัมผัสชีวิตภายนอกสักหน่อยก็ไม่เสียหาย” ลู่เยี่ยนซูพูดพร้อมรอยยิ้ม เขายอมรับในความใจกล้าของมันฝรั่งน้อยจริงๆ

“ข้าพนันสามวัน นางต้องร้องไห้กลับมาแน่ๆ “ ลู่หยวนเซียวยิ้ม