หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 429

“แต่มีคนตั้งมากมายชอบพี่ชายนะ ทุกคนต่างอยากเป็นเมียจอหงวนนี่” ลู่เจาเจาบ่นพึมพำ ราวกับไม่เข้าใจอย่างมาก

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนได้ยินชื่อของลู่เยี่ยนซู ก็หายใจถี่ขึ้น บีบผ้าเช็ดหน้าแน่น

นางย่อมรู้ดีถึงสถานะของลู่เยี่ยนซูในปัจจุบัน

เขาได้เป็นเจี้ยหยวน (อันดับหนึ่งในการสอบขุนนางระดับมณฑล) แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เจี้ยหยวนของเมืองหลวง ก็คือคนที่เก่งและมีความสามารถเหนือกว่าคนอื่นแล้ว”

ยิ่งไปกว่านั้น เขาพิการมาสิบปีไม่เคยแตะหนังสือ! สิบปีเชียวนะ!

“ทำไมไม่ชอบพี่ชายใหญ่ข้าล่ะ”

“พี่ชายใหญ่รูปงาม แล้วยังเป็นเจี้ยหยวนอีก เขาจะต้องสอบได้จอหงวนแน่ๆ”

“ทำไมลู่จิ่งไหวสอบไม่ได้ล่ะ”

“เพราะไม่ชอบงั้นหรือ” ลู่เจาเจาถามอย่างแปลกใจ

เจียงอวิ๋นเหมี่ยน อดกลั้นไม่อยู่แล้ว!

ใบหน้าของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนแข็งทื่อ รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มยิ้มไม่ออก

นางขยำผ้าเช็ดหน้าแน่นจนเป็นก้อน ราวกับถูกยิงด้วยเกาทัณฑ์นับพัน

ลู่เยี่ยนซูเกิดมาก็โดดเด่นมีความสามารถเหนือกว่าผู้อื่นอยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กเขาก็แสดงให้เห็นถึงความเฉลียวฉลาด เป็นภูเขาสูงเสียดฟ้าที่เพื่อนรุ่นเดียวกันไม่มีทางปีนป่าย ไม่สามารถมองขึ้นไปได้ ไม่สามารถเอื้อมถึงได้

การมีคู่หมั้นที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ทำให้นางแอบดีใจ

แต่หลังจากที่ลู่เยี่ยนซูพิการ ทุกความริษยา ก็กลายเป็นคมดาบที่ทิ่มแทงนางอย่างโหดร้าย

“องค์หญิงเจาหยางทรงล้อเล่นแล้ว…” สีหน้าของนางดูไม่ดี พยายามฝืนยิ้ม ไม่รู้จะอธิบายให้ลู่เจาเจาฟังอย่างไร

“ทำไมถึงพูดว่าล้อเล่นล่ะ พี่ชายของข้ายังเอาชีวิตเข้าแลก ช่วยชีวิตเจ้าไว้เลยนะ” ลู่เจาเจาเงยหน้ามองนางด้วยความไม่เข้าใจ

“ลู่จิ่งไหวก็ช่วยชีวิตเจ้าไว้หรือ”

“เขาก็รักเจ้าเหมือนกับที่พี่ชายข้ารักเจ้าใช่ไหม” ลู่เจาเจาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนหน้าซีดเผือด ถอยหลังกรูด

ก่อนแต่งงานเขาได้ชักจูงนางให้ทำผิดศีลธรรม

ในคืนวันแต่งงาน เขากลับทิ้งนางไป ปล่อยให้คนทั้งเมืองหลวงนินทานาง ในสายตาของทุกคน นางแต่งงานมาสามวันแล้วยังไม่ได้เข้าหอ มันน่าขันขนาดไหนล่ะ

[ฮึฮึ โกรธไหม เสียใจไหม]

[หลายครั้งเสียใจ…]

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนหน้าซีดเผือด เวลานี้ลู่จิ่งไหวกลับมาที่จวนพอดี

เขาเดินเข้ามาโอบไหล่ของเจียงอวิ๋นเหมี่ยน “ท่านย่าเป็นยังไงบ้าง”

“ลำบากเจ้าที่ดูแลจวนแล้วนะ เหมี่ยนเอ๋อร์” เมื่อก้มศรีษะลง จึงพบว่าเจียงอวิ๋นเหมี่ยนสีหน้าซีดเผือด เบ้าตาแดงก่ำ

“ท่านย่าไม่สบายหรือ” ลู่จิ่งไหวกังวลเล็กน้อย

นายหญิงใหญ่เสียชีวิต บิดาก็ต้องไว้ทุกข์ ห้ามรับราชการยี่สิบเจ็ดเดือน

“ขออภัย เป็นเจาเจาที่ทำให้นางร้องไห้…” ลู่เจาเจาก้มหน้าลงอย่างระมัดระวัง รีบเข้ามายอมรับผิด