หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 428

นางสามารถรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยเจตนาสังหารของเผยซื่อหลายครั้ง

จวบกระทั่ง มีข่าวที่นางเป็นอัมพาต

ปากพูดไม่ได้ ร่างกายขยับไม่ได้

เจตนาสังหารในดวงตาของเผยซื่อก็ค่อยๆจางลง

“ใต้เท้าลู่ ตามอาตมามา มีธุระอันใดหรือ” ชายหนุ่มที่สวมจีวร ค้อมตัวลงอย่างนอบน้อม ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงบสุข

นายหญิงใหญ่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ขดตัวด้วยความหวาดกลัว คลานไปหาลู่หย่วนเจ๋อ

“อ่า อ่า อ่า!” นางเริ่มส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความหวาดกลัว

“ท่านแม่ ท่านแม่!” ลู่หย่วนเจ๋อพยายามปลอบโยน แต่นายหญิงใหญ่กลับหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

จวบกระทั่ง นายหญิงใหญ่กรอกตา สิ้นสติไปด้วยความกลัว

เผยซื่อไม่กล้ามองพระปลอมแม้แต่น้อย ได้แต่นั่งลงข้างๆนายหญิงใหญ่และเช็ดน้ำตาด้วยความห่วงใย “หมอหลวงบอกว่า หลังจากเป็นอัมพาต อารมณ์อาจจะไม่คงที่ เป็นไปได้ว่าบุคลิกอาจเปลี่ยนไป”

“เหมือนคุณชายใหญ่ตอนนั้น เดิมเป็นหนุ่มรูปงามนิสัยดี หลังจากพิการ นิสัยก็เปลี่ยนไปมาก?” เผยซื่อพูดอย่างระมัดระวัง

ความสงสัยในใจของลู่หย่วนเจ๋อหายไป ตอนนั้น เยี่ยนซู เปลี่ยนไปมากจริงๆ

จากบุตรสวรรค์ผู้น่าภาคภูมิใจกลายเป็นคนพิการที่ต้องให้คนช่วยเหลือในการขับถ่าย จึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ปฏิเสธทุกคนที่เข้าไปใกล้

เผยซื่อแอบถอนใจด้วยความโล่งอก

สวี่ซื่อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ โธ่ นี่จะโล่งอกเร็วเกินไปหรือเปล่า

“พระสงฆ์นี่มาจากที่ไหนเหยอ” ลู่เจาเจาถามไปด้วยเคี้ยวเมล็ดแตงโมไปด้วย

“เป็นพระสงฆ์มาจากวัดฮู่กั๋ว”

“พระสงฆ์รูปนี้ เป็นศิษย์ของเจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋ว เดินทางธุดงค์อยู่เสมอ ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อสายตาสาธารณชน” เผยซื่อตอบอย่างไม่ใส่ใจ

สวี่ซื่อพยักหน้า “มิสู้ ให้ท่านมาสวดมนต์ให้นายหญิงใหญ่ทุกวัน? เผื่อว่า นายหญิงใหญ่จะดีขึ้นบ้างนะ”

[ตื่นเต้น ตื่นเต้นจริงๆ]

[ให้ฆาตกรอยู่กับนางทั้งวันทั้งคืน ช่างทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีกนะ]

[หรือเป็นชู้รักของเผยซื่อ] ลู่เจาเจาแอบกดไลค์ให้ท่านแม่

เรื่องแรกที่ผู้จัดการดูแลบ้านทำก็คือการจ่ายเงินเดือนที่คงค้างอยู่! ในตอนนั้นนางตกตะลึง

ครอบครัวที่มีหน้ามีตา ไหนเลยค้างเงินเดือนบ่าวไพร่ได้ ในบัญชีไม่มีเงินเลย นางจึงต้องจ่ายเงินเดือนไปสามเดือนในตอนนั้น

เห็นชัดๆว่าไม่มีเงินในบัญชี แต่หลังจากนางได้รับอำนาจจัดการดูแลบ้าน เผยซื่อก็ร้องขอกินรังนกเพื่อบำรุงร่างกาย

คอยดูดเลือดนางราวกับว่า นางเป็นสวี่ซื่อคนที่สอง

โชคดีที่ จิ่งไหววันๆหมกมุ่นอยู่กับการศึกษาในห้อง ก็คือ ถึงวันนี้ยังไม่ได้เข้าหอกัน

“เจ้าก็คือฮูหยินเจียงหรือ” ลู่เจาเจาเอียงคอมองนาง

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนโค้งคำนับให้กับลู่เจาเจา “เพคะ องค์หญิงเจาหยาง”

“เจ้าเป็นว่าที่พี่สะใภ้คนโตของข้าเมื่อก่อนนี่ใช่ไหม”

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนโค้งคำนับอีกครั้ง “เป็นอวิ๋นเหมี่ยนเองที่ไม่มีวาสนากับคุณชายเยี่ยนซู”

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไม่ชอบพี่ชายของข้า…” ลู่เจาเจาแสดงท่าทีไร้เดียงสา