หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 448

ในขณะนี้ลู่เจาเจากำลังนั่งเกี้ยวเข้าไปในวังแล้ว

นางคือองค์หญิงเจาหยาง ในวันขึ้นปีใหม่นางจะไปที่วังเพื่ออวยพรปีใหม่

“ข้าไม่อยากเข้าวัง...”

“แต่พวกเขาแจกอั่งเปานะ แถมยังเลี้ยงอาหารอีกด้วย…”

“เมื่อวานท่านพ่อฮ่องเต้ก็มอบรายการอาหารมาให้ด้วย…”

“กินข้าวสามมื้อในคราวเดียวไม่ได้หรือ”

กินมื้อเช้า กลางวัน และเย็น ครบจบในคราวเดียวโดยไม่ต้องรอ

ลู่เจาเจาจูงสุนัขพร้อมกับบ่นพึมพำไปตลอดทาง

ลู่เจาเจาจูงจุยเฟิง พอจุยเฟิงเข้ามาในวังก็วิ่งมั่วทันที มันคุ้นเคยกับในวังมาก

หลังจากเข้าไปในวังแล้ว ลู่เจาเจาก็ตรงไปที่ห้องสุสานของไทเฮา

“จุยเฟิง จุยเฟิง อย่าไป…” ลู่เจาเจาพบว่าจุยเฟิงวิ่งไปรอบๆ จึงรีบจับจุยเฟิงเอาไว้

ลู่เจาเจาเหนื่อยมากจนเหงื่อตก หลังจากไล่ตามสุนัขในวัง

สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างทรุดโทรม ลู่เจาเจาไม่เคยเห็นสภาพการณ์เช่นนี้ในวังมาก่อน

“ที่นี่ที่ไหน” นางถาม

อวี้ซูกระซิบ "องค์หญิง นี่คือที่ที่นางสนมถูกคุมขัง" คนนอกเรียกอีกแบบว่าวังเย็น

ลู่เจาเจาได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ จากข้างใน

“ท่านแม่ ท่านแม่ โปรดไว้ชีวิตหนิงเอ๋อร์ด้วย หนิงเอ๋อร์ตระหนักถึงความผิดแล้ว”

“หนิงเอ๋อร์ไม่ได้ต้องการทำร้ายท่านแม่ หนิงเอ๋อร์แค่กลัว ท่านแม่ไว้ชีวิตหนิงเอ๋อร์เถิดนะ”

“พวกเจ้ารีบปล่อยข้าออกไปเร็วๆ ข้าเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของเสด็จพ่อ เจ้าทาสรับใช้ ปล่อยข้าออกไปเร็วๆ สิ” เซี่ยอี่หนิงร้องไห้จนแทบจะขาดใจ สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยวัชพืช ทรุดโทรมและหดหู่ในวังมีสาวใช้เพียงไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นถึงกับถูกตัดลิ้นออก

“ทาสสารเลว อย่ามาขวางข้า” เซี่ยอี่หนิงรู้จักนาง

เดิมทีคนรับใช้ในวังคนนั้นเคยปรนนิบัตินาง มีครั้งหนึ่งชาร้อนเกินไป นางไม่ทันระวังจึงลวกลิ้นของนาง

จากนั้นนางก็ตัดลิ้นของคนรับใช้คนนี้สดๆ

นางมักจะมีความสุขในการทรมานคน

ลู่หยวนเซียวถูกแปรรูปเป็นมนุษย์หมูสำเร็จรูปด้วยตัวนางเอง และยังถูกสร้างให้คนดูอีกด้วย โหดเหี้ยมผิดมนุษย์มนา

ลู่เจาเจาเข้าไปในตำหนักคุนหนิง

ถ่านสีเงินถูกจุดไว้ที่มุมของตำหนัก ในห้องอบอุ่นมาก ลู่เจาเจาจึงถอดเสื้อกันหนาวออก

“ไทเฮา...” เด็กน้อยรีบเข้าไปหาไทเฮา

นางรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของไทเฮาด้วยความเร็วเหมือนลูกกระสุนปืน

“โอ้ เจาเจาตัวน้อยร่างกายกำยำล่ำสันขึ้นอีกแล้ว”ไทเฮากอดนางแน่นจนเอวแทบหัก

“เพราะว่าท่านย่าอยากให้ข้าดูแลตัวเองยังไงล่ะเจ้าคะ”

“เจาเจา ดูแลตัวเองด้วยหรือ”

ไทเฮาแทบไม่ได้หุบยิ้ม

“เจ้าตัวเล็กพูดเก่งจังเลย”