หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 465

รักเดียวของเขา จึงยิ่งทรงคุณค่ามากขึ้นกว่าเดิม

ฮุ่ยเฟยเอ่ยจริงจัง

“หม่อมฉันไม่เคยคิดแย่งชิงความโปรดปรานของเหล่าพี่น้องในวังหลังเลย”

“หม่อมฉันเองก็ไม่เคยคิดจะครอบครองฝ่าบาทไว้เพียงคนเดียว ฝ่าบาทเป็นของวังหลัง เป็นของทุกคนเพคะ”

ในชีวิตนี้ สิ่งเดียวที่เขาเคยเลือกก็คือฮุ่ยเฟย

มีเพียงฮุ่ยเฟยที่เขาได้ขอร้องมาด้วยตัวเอง

แม้ฮุ่ยเฟยจะเข้าวังมาหลายปี จนตอนนี้เริ่มเห็นร่องรอยแห่งกาลเวลาบนใบหน้า สนมที่งดงามกว่านางมีมากมายนับไม่ถ้วน แต่กลับไม่มีใครสั่นคลอนตำแหน่งของนางได้

ฮุ่ยเฟยนิสัยเย็นชา ไม่เคยทำตัวเยี่ยงสนมคนอื่น ที่ยอมโอนอ่อนผ่อนตามเพื่อให้เขาโปรดปราน

หลายปีมานี้ไม่เคยร้องขอสิ่งใด กลับยิ่งทำให้เขาใส่ใจ

ตอนนี้เมื่อเห็นฮุ่เยฟยเอาใจใส่สนามคนอื่น ฮ่องเต้จึงยิ่งตื้นตัน

(คนโง่ คนโง่ เจ้าคนโง่...)

(ฮ่องเต้คงตื้นตันจนแทบจะร้องไห้เลยสินะ?)

(นางย่อมไม่อยากครอบครองท่านแต่เพียงผู้เดียว นางแค่อยากครอบครองพี่ๆน้องๆในวังหลังเท่านั้น...)

ยังไม่ทันเดินเข้าไป ฮองเฮาได้มาต้อนรับตรงประตู

เมื่อเห็นฮุ่ยเฟย สีหน้าของฮองเฮาตึงเครียดทันที รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปเล็กน้อย

(เฮ้อ บีบบังคับกันจนฮองเฮาที่ใจกว้างสง่างามถึงกับชักสีหน้า ตกลงนางทำสิ่งใดกันแน่?)

ลู่เจาเจาสงสัยมาก

“ฮุ่ยเฟยรออยู่หน้าตำหนักตั้งครึ่งชั่วยาม ทำไมเจ้าไม่ให้นางเข้ามา?” ฮ่องเต้ไม่สบอารมณ์ พระองค์กับฮองเฮาเคารพซึ่งกันและกัน ไม่เคยเห็นฮองเฮาทำนิสัยเช่นนี้มาก่อน

“พระนางกำลังบรรทมอยู่ บ่าวจึงไม่ได้เข้าไปแจ้ง ขอฝ่าบาทโปรดลงโทษด้วยเพคะ” หัวหน้านางกำนัลคุกเข่าทันที

ฮุ่ยเฟยเห็นฮ่องเต้หักหน้าฮองเฮา สีหน้าของนางถมึงทึงทันที

“หม่อมฉันยินดีรอ หม่อมฉันยินดีรอเองเพคะ”

“พระนาง นี่เป็นของว่างที่หม่อมฉันทำเอง พระนางรีบชิมดูเพคะ ด้านในผสมซานจาเข้าไปเล็กน้อย กินแล้วสดชื่นไม่น้อย” ฮุ่ยเฟยมองพระนางด้วยตาลุกวาว กระตือรือร้นยิ่งกว่าฮ่องเต้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“ข้าไม่อยากกิน พระนางฮุ่ยเฟยนำกลับไปเถอะ” ฮองเฮาสีหน้าเย็นชา กระทั่งไม่คิดจะแลด้วยซ้ำ

ฮ่องเต้วางถ้วยน้ำชาเสียงดัง อย่างไรองค์รัชทายาทก็อยู่ที่นี่ด้วย จึงไม่อาจใช้คำพูดที่รุนแรงมากนัก

“นี่เป็นน้ำใจจากฮุ่ยเอ๋อร์” ฮ่องเต้เห็นฮุ่ยเฟยเอาใจฮองเฮา แต่นางกลับไม่สนใจ จึงรู้สึกโกรธเคืองไม่น้อย

ฮองเฮาแค่นหัวเราะ สายตาที่หันมองฮ่องเต้เหมือนกำลังมองดูคนโง่

“ข้าไม่ได้ขาดน้ำใจแค่นี้ หากพระนางฮุ่ยเฟยไม่มีธุระใดไม่ต้องมาหาข้าหรอก!”

“เจ้าดูเจ้าสิ ไม่มีความเป็นฮองเฮาแม้แต่น้อย ใจคอคับแคบขนาดนี้ นี่คือการอบรมสั่งสอนของตระกูลหรงหรือ?”

ฮ่องเต้โกรธมากจริงๆ แล้วกระแทกถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะ จนเกิดเสียงดัง

เหล่านางกำนัลต่างคุกเข่าลงอย่างตกใจ

ฮุ่ยเฟยมองฮองเฮาด้วยขอบตาร้อนผ่าว สงสารจนสีหน้าร้อนรน