หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 481

คนภายนอกเรียกเขาว่าอัจฉริยะแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเจาเจา ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน ถ้าหากใครมีจิตใจไม่มั่นคงพอ พรสวรรค์ของนางก็เพียงพอที่จะทำลายความเชื่อมั่นของทุกคนได้

ความเพียรและความมานะทั้งหมดที่มีเมื่ออยู่ต่อหน้านางนั้นไร้ความหมายทั้งเพ ความจำที่มองเพียงปราดเดียวก็จำได้ของนางเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น

นางรู้จักพลิกแพลงใช้ หลังจากที่เข้าใจหลักการนั้นถ่องแท้แล้ว และก็จะเข้าใจเรื่องประเภทเดียวกันได้ ผู้สร้างนางได้มอบสิ่งที่ดีที่สุดในใต้หล้าให้กับนางมา

มุมปากขององค์ชายใหญ่เม้มแน่น ดวงตาที่เฉียบคมคู่นั้นแฝงไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย

เขาคิดอะไรขึ้นมาบางอย่างได้ จึงเอ่ยถามขึ้นมากะทันหันว่า “น้องเจาหยาง เจ้าเคยเรียนคัมภีร์หลุนอวี่มาแล้วหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

“เคยเรียน”

“เพิ่งเรียนเมื่อครู่นี้กับท่านไงเพคะ”

“เจ้าว่าอะไรนะ?!” องค์ชายใหญ่อุทานเสียงสูง

ลู่เจาเจายกมือแคะหูตัวเอง “สมองไม่ดี หูยังไม่ดีด้วยหรอกหรือ?”

“ก็เรียนกับท่านเมื่อครู่นี้ยังไงล่ะ คัมภีร์ตรีอักษร เมื่อครู่นี้พี่ชายน้อยคนนี้ก็เพิ่งสอนมา คัมภีร์หลุนอวี่ ก็เป็นท่านไงที่สอนให้ พวกท่านท่องเสร็จ ข้าก็จำได้แล้วล่ะ”

ลู่เจาเจาทำใบหน้าหมดคำจะพูด “ไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่แค่มีหู มีสมองได้ฟังครั้งเดียวก็สามารถจำได้หรอกหรือ?”

ท่าทางที่งงงวยและสีหน้าที่เหมือนเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลของเด็กน้อย ทำให้คนอื่นที่ได้มอง...

ตะลึงค้างไปเลย

“เจ้า เรียนมันตรงนี้หรือ?!” เสียงร้องกรีดแหลม ๆ ดังขึ้นราวกับว่ามีอะไรติดคอ

“ใช่นะสิ เรียนตรงนี้ท่องตรงนี้แหละ พวกท่านไม่ใช่ทำแบบนี้กันหรอกหรือ?” นางถามอย่างตกใจ

“ทำไมไม่ใช่แบบนี้ล่ะ? หรือเป็นเพราะไม่ชอบหรอกหรือ?”

นางเงยหน้าขึ้นถามทุกคนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

องค์ชายใหญ่เอามือกุมอกแล้วก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เพราะอะไร ทำไมถึงต้องโจมตีเขาหนักแบบนี้ด้วย!!

เพราะว่านางพบว่าพวกศิษย์พี่ทั้งหลายน้ำตาคลอเบ้าใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว

“ข้าพเจ้าได้สดับแล้ว สมัยหนึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ เขตวนารามวิหาร...” อาจารย์จูตั้งใจที่จะทดสอบนาง น้ำเสียงที่อ่านจึงเร็วมาก ทุกคนตั้งใจที่จะแข่งขันกันจึงพากันจดจำอย่างตั้งใจ

แต่เมื่ออาจารย์พูดเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนก็รู้สึกยิ่งฝืนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากที่อาจารย์จูอ่านเสร็จ เหล่านักเรียนยังคงรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย

“ข้าจำได้แค่สิบกว่าประโยค...” ได้ร้อยกว่าคำเท่านั้นเอง

“ฝืนจำได้แค่สามสี่ร้อยคำเท่านั้น...”

“น่าละอายยิ่งนัก ข้าจำได้แค่เก้าประโยค...”

“พี่ลู่ พี่จำได้เท่าไรหรือ?” มีคนเอ่ยถามลู่เยี่ยนซูขึ้นมา ลู่เยี่ยนซูแปดขวบก็ได้เป็นซิ่วไฉแล้ว และยังเป็นซิ่วไฉที่ได้รับการยอมรับจากทุกคนอีกด้วย

“หนึ่งในสามส่วน” ลู่เยี่ยนซูทำน้ำเสียงเรียบเฉย

ในตอนนั้นเสียงของลู่เจาเจาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

นางท่องหยุดชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ติด ๆ ขัด ๆ อะไร นางได้พิสูจน์พรสวรรค์อันยอดเยี่ยมของนางให้ทุกคนได้เห็นกันทั่วหน้าแล้ว