หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 485

“นายหญิงใหญ่ไม่เห็นด้วย และด่าเขาว่ามีจิตใจที่โหดเหี้ยมเยี่ยงหมาป่า หลอกลวงอวิ๋นเหนียงมากว่าสิบแปดปี”

“ใครจะไปรู้ว่าเขาจะพูดจาเพ้อเจ้อออกมา” พี่สะใภ้ใหญ่เม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ

“เขาบอกว่า ที่โจรบุกขึ้นบ้าน อวิ๋นเหนียงเป็นแค่หญิงที่หย่าร้างคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าประสบเคราะห์กรรมอะไรถึงได้มีแต่คนสาดน้ำสกปรกใส่อวิ๋นเหนียง...”

ยังด่าว่าอวิ๋นเหนียงว่าเป็นของเก่า แม่ทัพหรงเก็บของเก่าที่เขาไม่เอาแล้ว

นายหญิงใหญ่ได้ยินก็ระเบิดอารมณ์ด้วยความโกรธ

“ข้าจะไปฆ่าเจ้าเศษสวะนั่น!” นายท่านสามสวี่ถึงกับเส้นเลือดใหญ่บนขมับปูดขึ้นมาทันที เขาไม่สามารถระงับความโกรธนั่นได้

“เจ้าอย่าได้ก่อความวุ่นวายเพิ่มเลย มาดูอาการนายหญิงใหญ่ก่อนเถอะ” ฮูหยินสามดึงตัวนายท่านสามเอาไว้ สีหน้านายหญิงใหญ่ดูไม่ดีเลย เกรงว่าจะห่างจากตัวไปไหนไม่ได้

หมอหลวงเองก็ส่ายหน้าให้แล้วก่อนจะเอ่ยว่า “เดิมทีหลายปีมานี้นายหญิงใหญ่ก็มีสุขภาพไม่ค่อยดีนัก ครั้งนี้โกรธมากจนกระทบกระเทือนจิตใจ เกรงว่า...”

แม้กระทั่งหมอหลวงยังรู้สึกว่าคงจะทนต่อไปได้ไม่เกินวันนี้ ตอนนี้เขาทำได้เพียงใช้โสมร้อยปียื้อชีวิตของนายหญิงใหญ่เอาไว้เท่านั้น

“ท่านแม่ เป็นความผิดของลูกเอง ทั้งหมดเป็นเพราะลูกเองที่ทำร้ายท่าน” สวี่ซื่อตบหน้าตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า

เพียงพริบตาเดียวแก้มของนางก็เขียวช้ำไปหมด เด็ก ๆ ตระกูลลู่กัดริมฝีปากแน่นจนมุมปากมีเลือดไหลออกมาแล้ว

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น และฉวยโอกาสตอนที่ทุกคนไม่สนใจแอบวิ่งออกไปข้างนอกคนเดียว แม้แต่สาวใช้ก็ไม่ได้พาไปด้วย

ลู่หย่วนเจ๋อที่กำลังรออยู่นอกประตูมองมาตาปริบ ๆ

“เจาเจา เจ้าอยู่ข้างพ่อใช่หรือไม่?” ใบหน้าของลู่หย่วนเจ๋อมีความหวังขึ้นมา

ลู่เจาเจาเหลือบมองเขาเล็กน้อย และแอบมองขึ้นไปบนสวรรค์ก่อนจะดึงตัวลู่หย่วนเจ๋อไปที่ใต้ต้นไม้อู๋ถง “ทำไมท่านต้องไปทำให้ท่านยายโมโหด้วย?” เด็กน้อยทำแก้มพอง

“พ่อไม่ได้อยากทำให้นางโกรธ เป็นนางที่ไม่ระวังโมโหมากไป”

“ข้าไม่เชื่อ...” ลู่เจาเจากะพริบตาปริบ ๆ

“ตอนนี้ตระกูลสวี่กำลังเปิดศาลบรรพชนเพื่อทำการเซ่นไหว้ขอบคุณบรรพชนที่ช่วยปกป้องคุ้มครองกันอยู่เจ้าค่ะ”

ลู่หย่วนเจ๋อพยุงตัวกับต้นไม้ด้วยใบหน้าซีดขาวและรู้สึกเพียงแค่ลำคอแห้งผาก

“ดะ...ดีขึ้นตั้งแต่เมื่อไร?”เขาถามด้วยใบหน้าที่ซีดขาวอย่างตื่นตระหนก

ที่จริงอวี้ซูไม่ชอบหน้าเขา แต่ตอนนี้อารมณ์ดีจึงอดไม่ได้ที่จะตอบกลับไป “ก็เมื่อครู่นะสิ แค่ชั่วจิบชาเดียวเท่านั้น”

“ทั้งหมดเป็นความเชื่อที่งมงาย เป็นความงมงายทั้งเพ” ลู่เจาเจาโบกมือให้เขา

“แต่ต้องขอบคุณท่านมากนะ”

“หมอหลวงบอกว่าหมดหวังแล้ว และก็หมดลมหายใจไปแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าจะฟื้นคืนชีพกลับมาได้ ต้องขอบคุณท่านจริงๆ...” ลู่เจาเจาขอบคุณจากใจจริง เพราะอายุขัยสิบปีของเขาก็เพียงพอให้นายหญิงใหญ่มีชีวิตต่อได้

ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกใจหายมาก แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อนแรงหนักมาก ทำได้เพียงมองลู่เจาเจาเดินจากไป