หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 486

ลู่หย่วนเจ๋อยังคงยืนอยู่ที่เดิมและคิดสงสัยในชีวิต

ตระกูลสวี่มีความสุขรื่นเริงเหมือนกำลังฉลองปีใหม่กันอยู่ก็ไม่ปาน

“น่าแปลกมาก ชีพจรของท่านเต้นคงที่ดีและทรงพลังกว่าเดิมได้อย่างไร?” หมอหลวงคิดยังไงก็คิดไม่ตก

“การเต้นของชีพจรแปลกมาก ภายในสามวันนี้ ข้าจะมาตรวจชีพจรอีกครั้งทุก ๆ วัน” หมอหลวงรู้สึกตกใจอย่างมาก

[ฮิ ๆ ก็เอาอายุขัยของพ่อสิบปีมาต่อชีวิตให้ท่านยายน่ะสิ]

[ท่านสวรรค์ ท่านห้ามมาตีข้านะ...]

[ท่านก็ได้ยินแล้ว เป็นเขาเองที่เอ่ยปากออกมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่เจาเจาขู่ขอเขา เป็นเขาเองที่ยินดีจะให้เอง!!]

[อีกอย่างพ่อเลว ๆ คนนั้นให้มาตั้งยี่สิบปีแน่ะ แต่ท่านยังแอบเก็บงุบงิบเอาไปเองตั้งสิบปี! ท่านยายของข้าได้มาแค่สิบปีเอง!]

ลู่เจาเจามองไปยังฟ้าที่ทำตัวเหมือนโจร และก็เงยหน้ามองขึ้นไปเป็นครั้งคราวเพราะกลัวว่าสวรรค์จะผ่านาง

การติดสินบนกับสวรรค์ นางเคยมีประสบการณ์มาแล้ว

ลุง ๆ ทั้งหลายได้ยินเสียงในใจของลู่เจาเจาก็พากันมีสีหน้าตกตะลึงไปชั่วขณะ

เป็นเจาเจา!

สวี่ซื่อสวมกอดเจาเจาและร้องไห้ด้วยความดีใจ ลู่เยี่ยนซูและคนอื่น ๆ ก็เข้ามาล้อมตัวเจาเจาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว เพื่อจะรอให้ฟ้าผ่าลงมา จะได้รับแทนน้องสาว

[ฮิ ๆ สวรรค์ยังมีตา ดีที่ไม่ผ่าใส่ข้า]

ลู่เจาเจาดีใจจนตูดเล็ก ๆ กระดกขึ้น

สิ่งที่ทำให้หมอหลวงประหลาดใจมากที่สุดก็คือ เขาเพิ่งจะออกจากประตูมาก็ถูกคฤหาสน์ลู่เชิญตัวไปเสียแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อไม่มีตำแหน่งจงหย่งโหวแล้ว แต่หมอหลวงเห็นแก่มิตรภาพเก่า ๆ ที่เคยมีจึงแวะไปดูสักหน่อย

“ไอหยา ทำไมวันนี้ชีพจรถึงได้เต้นกันแปลกขนาดนี้?” หมอหลวงตกใจและอยู่ในภวังค์ของความสงสัย

“นายหญิงใหญ่ตระกูลสวี่ที่หมดสิ้นพลังชีวิตไปแล้ว แต่กลับหายใจได้ปกติขึ้นมาอีกครั้ง ชีพจรก็เปลี่ยนมาเต้นแข็งแรงและทรงพลังใหม่ หากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกสิบปีก็ไม่เป็นปัญหา!”

“แต่ชีพจรของใต้เท้าลู่ ทั้งที่เห็นชัด ๆ ว่ากำลังอยู่ในวัยแข็งแรงดี ทำไมชีพจรถึงได้อ่อนแอเช่นนี้ ราวกับว่าแก่ลงไปสิบปีก็ไม่ปาน”

ลู่หย่วนเจ๋อตบหน้าเผยซื่อหนึ่งที และดวงตาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจ้าวางแผนกอยากได้ข้า พวกข้าก็คงเป็นครอบครัวที่มีความสุขสมบูรณ์แบบอยู่ จะทะเลาะกันจนต้องแยกทางเช่นนี้ได้อย่างไร?” ลู่หย่วนเจ๋อคิดถึงวันวานของจวนโหวในอดีตอย่างมาก

สวี่ซื่อดูแลบ้านได้อย่างยอดเยี่ยมทุกอย่าง แต่ตอนนี้...

“วางแผนงั้นหรือ? เป็นท่านเองที่ปีนขึ้นเตียงข้าก่อนนะ!”

“ท่านไม่ได้บอกว่า สวี่สืออวิ๋นเป็นแค่สุนัขที่ท่านเลี้ยงเอาไว้หรอกหรือ? สามารถเรียกใช้ให้ทำอะไรก็ทำ ตอนนี้อยากจะกลับไปขอคืนดีแล้วงั้นหรือ? ฮ่า ๆ ๆ ลู่หย่วนเจ๋อ นี่คือกรรมที่ตามสนองเจ้า!”

เผยซื่อโกรธจนวิ่งออกไป และตรงไปยังเรือนของภิกษุหัวโล้น

ตั้งแต่สวี่ซื่อหย่าร้างไป ในจวนก็มีแต่เรื่อง เผยซื่อไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างที่จินตนาการเอาไว้เลย

ในทางกลับกันสวี่ซื่อที่จากไปอย่างน่าเวทนา กลับกลายเป็นคนที่ดีที่สุดในใจของลู่หย่วนเจ๋อ

เหมือนดังเช่นเลือดของยุงที่เช็ดยังไงก็เช็ดไม่ออก