หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 497

ตอนนี้เขามีแต่เรื่องต่าง ๆ นานารุมเร้า เหมือนจะไม่มีวันหลุดจากโซ่ตรวนนี้ได้

นับตั้งแต่หย่ากับสวี่ซื่อ เรื่องตลกในจวนก็เกิดขึ้นเรื่องแล้วเรื่องเล่า เกือบจะกลายเป็นเรื่องตลกของคนทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อมือไม้อ่อนแรง จนแส้ในมือร่วงตกลงสู่พื้น

ทำไมถึงได้มีชีวิตเป็นแบบนี้ได้นะ?

“ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมไปสอบฮุ่ยซื่อล่ะ?” ลู่หย่วนเจ๋อถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ห้ามเจ้าแพ้ให้กับเยี่ยนซูเด็ดขาด เจ้าจะแพ้ให้ใครก็ได้ แต่ต้องไม่แพ้ให้กับเยี่ยนซู!” ดูเหมือนเขาจะหมกมุ่นกับอะไรบางอย่าง

เพื่อพรสวรรค์ของลู่จิ่งไหว เขายอมขับไล่ลูกชายคนโตที่เป็นอัมพาตออกจากบ้านไป

แต่ตอนนี้ลู่จิ่งไหวกลับถูกลูกชายคนโตที่เป็นอัมพาตกดดัน

เช่นนี้ไม่เท่ากับว่าเขาดูเป็นคนโง่เขลาหรอกหรือ?

ลู่จิ่งไหวล้มลงกับพื้น เปลือกตาของเขาหนักอึ้งไม่สามารถยกขึ้นมาได้

พวกสาวใช้หวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ หนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งที่สั่นเทาหนักมาก นางไม่กล้าสู้หน้าลู่จิ่งไหว

อยู่ ๆ ก็มีเสียงสาวใช้คนหนึ่งพูดเสียงดังขึ้นมาว่า “บ่าวรู้ว่าทำไมถึงไม่ไปสอบเจ้าค่ะ!”

สาวใช้คนนี้เดิมทีเป็นคนรับใช้ที่คอยกวาดพื้นของสวี่ซื่อ แต่เพราะว่าเป็นทาสของจวนโหวจึงต้องอยู่เป็นสาวใช้ที่นี่ต่อ

สาวใช้ที่คอยกวาดพื้นคนนั้นชี้ไปที่สาวใช้ที่ตัวสั่นเทาคนนั้นก่อนเอ่ย

“นางเป็นสาวใช้ที่ฝนหมึกในห้องหนังสือของคุณชายเยี่ยนซูมาก่อน นามว่ามั่วเอ้อร์”

“ปีนั้นตอนที่คุณชายเยี่ยนซูเป็นอัมพาต แค่เห็นหนังสือก็เกิดอาการบ้าคลั่งขึ้นมา นายท่านจึงสั่งให้เก็บหนังสือไป ฮูหยินสวี่จึงให้บ่าวเผาทำลายต้นฉบับทั้งหมดทิ้ง”

“นางเบี่ยงเบนความสนใจของบ่าว และให้คุณหนูหว่านอี้แอบเอาต้นฉบับที่คุณชายเยี่ยนซูเขียนออกจากจวนไปให้คุณชายจิ่งไหว”

“หลายวันก่อนบ่าวเห็นในห้องหนังสือของคุณชายจิ่งไหวมีแบบร่างต้นฉบับของคุณชายใหญ่วางอยู่”

“พวกนางไม่ได้เผาทิ้งไปสักแผ่น!”

สาวใช้คนนั้นกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเพียงว่าตอนนี้สีหน้าของนายท่านน่ากลัวเป็นพิเศษ

จากนั้นเขาก็ผลักประตูออกและเข้าไปค้นรอบ ๆ ห้องหนังสือ บนโต๊ะไม่มี ชั้นวางหนังสือไม่มี ที่หัวเตียงก็ไม่มี...

เขาคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็หายใจเข้าลึก ๆ เขาจำได้ว่าหลังกำแพงมีช่องลับอยู่ที่หนึ่ง

พอเปิดช่องลับออก...

ลู่หย่วนเจ๋อก็ต้องสันหลังเย็นวาบ เพราะเขาเห็นกระดาษที่เปลี่ยนเป็นสีเหลืองแล้วหนา ๆ อยู่ตรงหน้าเขา อยู่ ๆ เขาก็ไม่มีความกล้าที่จะเปิดดู

กระดาษเปลี่ยนเป็นสีเหลืองหมดแล้ว เห็นได้ชัดว่าถูกเก็บเอาไว้นานมากแล้ว

ลายมือด้านบนเขียนเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก สามารถมองเค้าโครงของรสนิยมคนเขียนได้อย่างชัดเจน

ลายมือนี้ เขาคุ้นเคยอย่างมาก

ลู่เยี่ยนซูเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ และยังมุ่งมานะขยันขันแข็งจนน่ากลัว เขาจับพู่กันเรียนหนังสือตั้งแต่อายุเพียงสามขวบ ตอนกลางคืนยังจุดตะเกียงฝึกฝนอย่างหนักหน่วง เด็กน้อยตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่บนโต๊ะแทนการนั่งเก้าอี้เพราะว่าตัวเล็กเกินไปจึงไม่สามารถนั่งเขียนหนังสือได้ถึง

ยังต้องสั่งทำโต๊ะหนังสือขึ้นมาโดยเฉพาะเพื่อให้เขาได้เรียนหนังสือ

ลายมือของเขา ลู่หย่วนเจ๋อคุ้นเคยอย่างมาก