หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 496

ในมือเขาบีบแส้เอาไว้และมองลู่จิ่งไหวอย่างโหดเหี้ยม “เพราะอะไรเจ้าถึงไม่ไปเข้าสอบฮุ่ยซื่อ?”

“ทำไมเจ้าไม่ไปสอบฮุ่ยซื่อ?”

“เจ้าเริ่มชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไร?” ลู่หย่วนเจ๋อกัดฟันเอ่ยถามทีละคำออกมา ราวกับว่าถูกโจมตีจนกระอักเลือดออกมา

เขาจับแส้เอาไว้แน่นแทบจะไม่สามารถยืนอย่างมั่นคงได้

“เพื่อเจ้าแล้ว ข้ายอมละทิ้งเยี่ยนซู ละทิ้งลูก ๆ ทายาทสายตรง ละทิ้งภรรยาก็เพื่อจะรับเจ้าเข้าตระกูลมา ให้เจ้าได้มีสถานะที่ถูกต้อง ทำไมเจ้าถึงไม่ไปสอบฮุ่ยซื่อ? ทำไมเจ้าถึงไปมีอะไรกับผู้ชาย!” ลู่หย่วนเจ๋อเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจยิ่งนัก

ลู่จิ่งไหวรู้สึกร่างกายอ่อนแรง และเป็นแผลฟกช้ำเขียวไปทั้งตัว ดวงตาของเขาแวบให้เห็นถึงความเคียดแค้น

ทำไมถึงไม่ใช่ลู่เยี่ยนซูล่ะ?

เพราะอะไรถึงไม่ใช่ลู่เยี่ยนซู!!

ลู่หย่วนเจ๋อเฆี่ยนเขาด้วยแส้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งผิวหนังของเขาเริ่มฉีกขาด

“เจ้าบอกว่าอยากสอบจอหงวน เจ้าบอกว่าอยากมีเกียรติมีหน้ามีตา ความรู้ที่เจ้าเรียนมาคายให้กับสุนัขกินไปแล้วงั้นหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อเอ่ยถามเสียงดัง

เผยซื่อคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “จิ่งไหวจะต้องถูกคนวางแผนร้ายใส่แน่ ๆ เขาต้องถูกคนอื่นวางแผนให้ร้ายแน่ ๆ”

ลู่หย่วนเจ๋อเหวี่ยงแส้ไปที่ร่างของเผยซื่อหนึ่งที เจ็บจนเผยซื่อต้องร้องครวญครางออกมา

เจ็บจนกลิ้งไปกองกับพื้น

“วางแผนงั้นหรือ? เขาไปซื้อยารักษาบาดแผลที่ร้านขายยาตั้งหลายครั้ง ทั้งหมดเป็นการวางแผนงั้นหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อไม่กล้าที่จะคิดต่อ

ไม่อยากจะคิดเลย

“เขาไปมีความสัมพันธ์กับเมียน้อย และฆ่าเมียน้อยทิ้งก็แล้วไปเถอะ ตอนนี้กลับทำเรื่องที่ไร้ยางอายยิ่งกว่า!”

“ใช่แล้ว เผยซื่อเจ้ามันคนไร้ยางอาย เป็นอนุที่เป็นชู้กับคนอื่น ลูกชายของเจ้าจะดีเด่นกว่ากันไปได้อย่างไร!”

เผยซื่อรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า

เผยซื่อตัวสั่นไปทั้งตัวและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

“ตอนนี้จิ่งไหวเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน ท่านเฆี่ยนเขาให้ตายเลย เฆี่ยนเขาให้ตายเลยสิ ฮ่า ๆ ๆ เฆี่ยนเขาตายไปจะได้ไม่เหลือใครฝังท่านตอนตายแล้ว”

“ลู่หย่วนเจ๋อ ร่างกายของเจ้าไม่ไหวแล้ว อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เพศสัมพันธ์ของท่านเสื่อมแล้ว ความเป็นชายถูกทำลายลงแล้ว เจ้าจะมีเพียงจิ่งไหวเป็นลูกชายคนเดียวที่เหลืออยู่แล้ว!”

“ลู่เยี่ยนซู ลู่เจิ้งเย่ว์ ลู่หยวนเซียว ลู่เจาเจา ถูกท่านขับไล่ออกจากตระกูลไปแล้ว และถูกตัดออกจากวงศ์ตระกูลไปแล้วด้วย ท่านมีเพียงจิ่งไหวคนเดียวแล้ว ท่านเฆี่ยนเขาให้ตายเลยสิ”

“เฆี่ยนเขาให้ตายสิ ฮ่า ๆ ๆ ให้จวนจงหย่งโหวไร้ทายาทสืบสกุล”

เผยซื่อทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ น้ำตาของนางไหลออกมาไม่หยุด

ลู่หย่วนเจ๋อปวดหัวหนักมาก ปวดจนยืดเอวไม่ได้

เดิมทีจวนโหวเคยสดใสและสวยงาม

เขาเคยเป็นคนที่แต่งตัวสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เสมอ เมื่อใดที่กลับมาที่จวน สวี่ซื่อก็จะจุดโคมไฟส่องทางให้เขาเสมอ เขามีทั้งลูกชายและลูกสาวอยู่ข้างกาย ช่วงเวลานั้นเหมือนดั่งความฝันก็ไม่ปาน