หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 508

“เจ้ารับใช้อยู่ข้างกายนายหญิงใหญ่ เกรงว่าจะรักษาชีวิตนี้เอาไว้ไม่ได้” เผยซื่อกล่าวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

สาวใช้คุกเข่าลงบนพื้นดังตุบ

“ช่างเถอะ เอายาแก้หวัดมาต้มกินสักหน่อยก็พอ” เผยซื่อสีหน้าเรียบเฉย

“เปิดหน้าต่างในห้องหลาย ๆ บานให้ลมโปร่ง เนื้อตัวเน่าเปื่อย กลิ่นเน่าเสีย”

คนเป็นอัมพาตตลอดปี หากดูแลไม่รอบคอบ ร่างกายจะเป็นแผลกดทับ หากเป็นฤดูร้อน…

เนื้อที่เน่าเปื่อยจะเกิดหนอนแมลงวัน

ผู้ป่วยเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ ร้องขอความตายก็ไม่ได้

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ขานตอบเบา ๆ

เผยซื่อพาชายหัวโล้นเดินออกจากประตูห้อง เผยซื่อเดินพร้อมกับกล่าวไปด้วยว่า “นางคิดว่าข้าเป็นสวี่ซื่อจริงหรือ ปรนนิบัตินางเป็นเวลายาวนานเช่นนั้นน่ะหรือ”

ขณะพูด สาวใช้ก็มาส่งข่าว

“ฮูหยิน ฮูหยินน้อยมาแล้วเจ้าค่ะ”

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนหน้าเป็นสีเทาเหมือนดิน ดวงตามีความน้อยใจและไม่มีความสุขแฝงอยู่

เผยซื่อมองนางด้วยความสงบ เจียงอวิ๋นเหมี่ยนขึ้นมากล่าวทักทาย “ท่านแม่”

“กลับมาก็ดีแล้ว จิ่งไหวยังเยาว์วัยไม่รู้ความ ถูกคนหลอกลวง และปล่อยให้คนอื่นทำร้าย พวกเจ้าสามีภรรยาร่างเดียวกัน ต้องดูแลเขาให้ดีถึงจะถูก”

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนบีบผ้าเช็ดหน้าแน่น “เจ้าค่ะ” นางก้มหน้า จึงทำให้คนเห็นสีหน้าของนางไม่ชัด

เมื่อเผยซื่อไปแล้ว สาวใช้ข้างกายเจียงอวิ๋นเหมี่ยนจึงเอ่ยปากด้วยความโกรธเคืองเนื่องจากคิดว่าไม่ยุติธรรม

“ช่างหน้าไม่อาย！ นางมีหน้ามาพูดว่าสามีภรรยาร่างเดียวกันด้วยหรือ”

“แทบจะแพร่ไปทั่วเมืองหลวงแล้ว”

“หากไม่ถอนหมั้นคงดีนัก ผู้คนล้วนพูดว่า ครั้งนี้เกรงว่าลู่เยี่ยนซูจะสอบติดอันดับหนึ่งทั้งสามสนาม เป็นหนุ่มอัจฉริยะอย่างแท้จริง” สาวใช้กระทืบเท้าด้วยความไม่ยอม

ดวงตาเจียงอวิ๋นเหมี่ยนมีความเสียใจวาบผ่าน

กลางเดือนสอง

สวี่ซื่อมองปากประตูที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนแวบหนึ่ง แล้วส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

ลู่เจาเจาตาเป็นประกาย แล้วตบหัวของหรงเช่อ ท่านแม่อยากขึ้นมาไหม มาเบียดอยู่กับเจาเจา”

พูดจบ

หรงเช่อกับสวี่ซื่อก็หน้าแดง

เมื่อทั้งสองคนสบสายตาของอีกฝ่าย ก็เหมือนกับถูกไฟดูด จึงรีบมองไปทางอื่นทันที ใบหน้าของสวี่ซื่อยิ่งแดงเหมือนกับหยดเลือด

“ลุงหรง ท่านยกท่านแม่ข้าไม่ไหวหรือ” ลู่เจาเจาเอ่ยถามอย่างจริงจัง

ลุงหรงพูดตะกุกตะกักไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จึงได้แต่กล่าวว่า “ยก…ยกได้กระมัง”

“ท่านแม่ ทำไมท่านหน้าแดงล่ะ” คำพูดไร้เดียงสาของเด็กน้อย กระตุ้นให้ใบหน้าของสวี่ซื่อร้อนผ่าว

“ร้อนนิดหน่อย ใช่แล้ว คนเยอะ แม่ร้อนนิดหน่อยน่ะ” สวี่ซื่อยกมือพัดตัวเอง ไม่กล้ามองดวงตาที่เป็นประกายของลูกสาว

ลู่เจาเจามองนางด้วยความสงสัย