หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 509

กลางฤดูหนาว ร้อนที่ไหนกัน

[ผู้ใหญ่แต่ละคนแปลกๆ กันทั้งนั้น อากาศหนาวขนาดนี้ยังร้อนอีกเหรอ]

เหงื่อเย็นของสวี่ซื่อไหลย้อยลงมา

“ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว คุณชายใหญ่ออกมาแล้ว！” สีหน้าของบ่าวล้วนเปลี่ยนไปและรีบประคองคุณชายใหญ่ออกมา

การทดสอบแบ่งออกเป็นสามรอบ โดยแต่ละรอบจะใช้เวลาทั้งหมดสามวัน

สนามแรกสอบวันที่เก้าเดือนสอง สนามที่สองสอบวันที่สิบสองเดือนสอง และสนามที่สามสอบวันที่สิบห้าเดือนสอง

ถ้าหากว่าร่างกายไม่แข็งแรงการสอบสามสนามก็เพียงพอที่จะสามารถคร่าชีวิตผู้เข้าสอบได้

ในบรรดาพวกเขามีชายชราที่มีจอนผมสีขาว

ชายยชราเดินตัวสั่นออกมาจากสนามสอบด้วยใบหน้าซีดขาว

จากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้นแล้วร้องไห้เสียงดัง “สามปีสอบหนึ่งครั้ง ข้าสอบมาหกครั้งแล้วนะ หกครั้ง！！ สิบแปดปีเลยนะ！” แม้แต่จวี่เหรินก็หลบไปด้านข้าง

ลูกหลานปลอบใจเขาอยู่โดยรอบ

ครอบครัวคนธรรมดาอยากที่จะมีบัณฑิตสักคนหนึ่งจะต้องใช้ความพยายามของทั้งตระกูล

การเรียนหนังสือไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเองแต่เพื่อความหวังของทั้งตระกูล

คนจำนวนนับไม่ถ้วนอยากจะสอบเคอจวี่เพื่อยกฐานะของตัวเอง

ที่หน้าสภาสอบคัดเลือกมีทั้งคนที่ยิ้มและร้องไห้

“นั่นใช่ลู่เยี่ยนซูหรือเปล่า” เหมือนว่ามีคนวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงเบา

ลู่เยี่ยนซูนั้นมีรูปร่างสูงปราดเปรียว ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเล็กๆ

“เขาเป็นอัมพาตมาสิบปี และยังคงสอบไม่ผ่านระดับท้องถิ่น ถ้าหากว่าตอนนั้นเขาไม่ได้เป็นอัมพาต...” ทุกคนล้วนไม่กล้าจะคิด

“ช่างเป็นคำพูดที่...”

“การสอบครั้งนี้ไม่รู้ว่าเขาจะได้ที่หนึ่งหรือไม่”

สายตาจำนวนนับไม่ถ้วนมองไปที่ลู่เยี่ยนซู

ไม่รู้ว่าใครพึมพำขึ้นมาว่า “พรสวรรค์ระดับนี้กลับถูกลู่หยวนเจ๋อไล่ออกจากบ้านจะไม่มีชื่อไว้ในศาลบรรพชน”

เมื่อลู่เยี่ยนซูกลับไปถึงจวนก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาสายแล้ว

“พี่ใหญ่ ตะวันส่องก้นแล้วน้า...” ลู่เจาเจาเกาะอยู่ที่ข้างเตียง มือทั้งสองข้างของนางจับหน้าของเขาและยิ้มเผล่มองไปยังพี่ชายคนโต

“ทำไมเจ้าถึงยังไม่ไปสำนักศึกษาอีก” ลู่เยี่ยนซูชะงักไป

ชายหนุ่มปล่อยผมยาวสยายและอยู่ในชุดคลุมตัวในสีขาว เขานั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ซึ่งทำให้เขาดูอ่อนวัยอยู่หลายส่วน

การหลับครั้งนี้นั้นสบายมาก

ริมฝีปากของลู่เจาเจายกขึ้นเล็กน้อย “ข้าไม่ไป ท่านอาจารย์รังแกข้า！”

“เขาจงใจเล่นงานข้า！” ดวงตาของลู่เจาเจากระพริบปริบๆ

ลู่เยี่ยนซูรู้สึกหนักใจ

เจาเจายังเล็กนักและเป็นนักเรียนที่อายุน้อยที่สุดของสำนักกั๋วจื่อเจี้ยน ลู่เยี่ยนซูเป็นกังวลว่านางจะถูกรังแก ในเวลานี้เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้หัวใจของเขาก็เย็นเยียบไปแล้วกว่าครึ่ง