หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 517

“ตอนนั้นเขาถูกตาต้องใจบุตรสาวตระกูลสวี่ เขาจึงได้ส่งคนไปให้ข้าปลอมเป็นโจรเพื่อปล้นรถม้า และจะทำตัวเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม และรับดาบแทนนางสักแผล จากนั้นก็จะกลายเป็นพรหมลิขิต”

“คุยกันดีแล้ว พอเสร็จเรื่องเขาก็ให้เงินข้าสองพันตำลึงเงิน ให้ข้าไม่กลับไปที่เมืองหลวงอีก”

“แต่เขากลับฆ่าพี่น้องของข้าตายจนหมด ข้าหนีออกมานอกเมืองแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นที่นี่...”

“ข้ายังไม่ทันตาย เขาก็โยนตัวข้าที่โรยแรงลงไปในน้ำขุ่นกลายเป็นพรายน้ำเฝ้าคูเมือง”

“ข้าต้องรอจนกว่าจะหาตัวตายตัวแทนได้จึงจะไปเกิดได้”

“ลู่หยวนเจ๋อ ต่อให้ข้าเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้า！”

“แต่หลังจากที่เขาแต่งงานกับสวี่ซื่อแล้ว โชคลาภของเขาก็พุ่งมากจนข้าไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย ข้าแค้นมาก...เขาเป็นคนโกหก สวรรค์ยังปกป้องเขาเช่นนี้อีก！”

“จนกระทั่งปีที่แล้ว เขาได้แยกทางกับสวี่ซื่อข้าจึงสามารถเข้าใกล้เขาได้อย่างช้าๆ”

“แต่ในเมืองหลวงมีพลังที่แข็งแกร่งอยู่สายหนึ่ง ข้าจึงไม่กล้าปรากฏตัวออกมาทันที” สุดท้ายจึงเข้ามาพัวพันกับเวินหนิง

เวินหนิงมีชะตาต้องกับเขา เขาจึงเข้าไปในความฝันของนาง

ลู่เจาเจามองกระบี่เจาหยางในมือแวบหนึ่ง ที่แท้...

กระบี่เจาหยางสามารถปราบภูตผีปีศาจได้

“ขอร้องล่ะ เด็กน้อยผู้มีพลังมหาศาล ขอให้เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่กล้าอีกต่อไปแล้ว...” วิญญาณเดียวดายมองไปที่กระบี่เล่มเล็กในมือของนาง กระบี่เจาหยางไม่ถูกกับวิญญาณชั่วร้ายจริงๆ

เวินหนิงเม้มปากเล็กน้อย ตอนนี้นางไม่เข้าใจเลยสักอย่าง

“เจาเจา ท่านน้าสวี่ถูกหลอกมาตลอดชีวิต เขาช่วยคนผิด ไม่ควรปล่อยเขาไป！” เวินหนิงมองไปยังวิญญาณชั่วร้ายอย่างรังเกียจ

วิญญาณชั่วร้ายชะงักไป “เป็นเจ้า?”

ลู่เจาเจารอยยิ้มอันโหดร้ายออกมาจางๆ “บุตรสาวของสวี่ซื่อ”

วิญญาณร้ายกลายเป็นกลุ่มควันสีดำ ลู่เจาเจาชักกระบี่เจาหยางออกมา กระบี่มีขนาดสั้นมากแต่กลับเสียบเข้าไปในหลุ่มศพได้

“โอ๊ย！！”

เสียงกรีดร้องอันเวทนาดังออกมาไม่หยุด

เพียงแค่สะบัดมือ กระบี่เจาหยางก็ได้แบ่งหลุ่มฝังศพออกเป็นสองส่วน

“เจาเจา ขอบใจเจ้านะ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเจ้าข้าก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจริงๆ...” เวินหนิงกลัวเหลือเกิน นางเวียนหัวจริงๆ นางพาเจาเจาไปตามหาคนในคววามฝัน

“ข้ารับปากพี่รองแล้วว่าจะดูแลท่านให้ดีไง”

“พี่อาหนิง พี่รองของข้าขอความชอบทางทหารให้ท่านแล้ว”

“เขาบอกว่าอยากจะสู่ขอพี่อาหนิงอย่างมีเกียรติ”

เวินหนิงที่กำลังกอดเจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้ารู้ ข้ารู้ทุกอย่าง”

เวินหนิงส่งลู่เจาเจาที่หน้าบ้าน “ตอนนี้สภาพของพี่ไม่น่าดู พรุ่งนี้พี่ค่อยมาเยี่ยมท่านน้าสวี่นะ” เสื้อผ้าของนางเปียกไปหมดเพราะลมหิมะ

ลู่เจาเจาพยักหน้า หลังจากที่บอกลากับเวินหนิงแล้ว นางก็อุ้มขวดหยกไปยังเรือนหลัก

สวี่ซื่อกำลังจุดธูปให้พระโพธิสัตว์

เพื่อขอพรให้การสอบเคอจวี่ของลู่เยี่ยนซูนั้นราบรื่น และขอให้ลู่เจิ้งเยว่แข็งแรงปลอดภัย…

“เจาเจา วันนี้เจ้าหนีเรียนอีกแล้วนะ！” สวี่ซื่อหันมาถลึงตาใส่นาง เมื่อเห็นว่าตัวของนางมอมแมมก็หนังตากระตุก