หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 520

“กุ้ยเหรินเป็นหวัดลมหนาว เกรงว่าจะแพร่เชื้อให้ฝ่าบาท ให้บ่าวไปเรียนก่อนจะดีกว่าเพคะ...” นางกำนัลเบิกตากว้าง เร่งรีบพูด

“เจ้าไม่มีตาหรือไง กล้าดีอย่างไรขวางฝ่าบาท!” หวังกงกงถลึงตามอง

"ถ้าขวางโชคลาภก้อนโตของฉินกุ้ยเหริน ระวังหนังหัวเจ้าให้ดี!"

“ยังไม่รีบไปอีก!” หวังกงกงตวาด แล้วเดินตามฮ่องเต้เข้าไป

นางกำนัลหน้าซีดเผือด

ปกติแล้วฮ่องเต้จะเสด็จตรงไปยังพระตำหนักใหญ่ ไม่เคยเสด็จไปที่ปีกข้างเลย!

นางกำนัลตกใจจนเหงื่อเย็นผุดหว่างคิ้ว

[ว้าว……]

[ท่านพ่อฮ่องเต้ ความประหลาดใจเกรงว่าจะกลายเป็นความตกใจ...]

[เผือกสะเทือนใจขนาดนี้ รับไหวไหม]

ลู่เจาเจาสีหน้าตื่นเต้น

ความหงุดหงิดในใจหายเกลี้ยง

ฮ่องเต้มองลู่เจาเจาอย่างสงสัย

เมื่อครู่ยังหน้าคว่ำ ตอนนี้ทำไมตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ กระทั่ง...

แถมมีรอยยิ้มที่มุมปาก สีหน้าท่าทางคาดหวัง

ฮ่องเต้หดคอ ทำไมถึงรู้สึกหนาวสะท้าน จิตใจรู้สึกไม่สบายโดยไม่มีเหตุผล...

น่าแปลก...

“ในเมื่อเราอยากจะทำให้พวกท่านป้าประหลาดใจ เราแอบไปทางเล็กดีไหมเพคะ” ลู่เจาเจามองฮ่องเต้ดวงตาลุกโชน

ฮ่องเต้ลังเลครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าเห็นด้วย

“กระหม่อมรู้จักทางเล็ก ปกติแล้วนางกำนัลมักจะใช้ไปซื้อของพ่ะย่ะค่ะ…” หวังกงกงแนะนำ

ตำหนักหย่งหนิงที่ฮ่องเต้พระราชทาน ยังมีสวนป่าผืนใหญ่อีกด้วย

พวกข้ารับใช้จึงเปิดทางเล็กเพื่อใช้เป็นทางลัด

"นำทางไป"

หวังกงกงรีบนำทางฮ่องเต้ไปผ่านทางเล็กห่างไกลผู้คน

เสียงดังขึ้นภายในห้อง

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วหนาช้าๆ ได้ยินเพียงประโยคเดียวไม่ชัดเจนนัก "คนที่เจ้ารักมากที่สุดใช่ข้าหรือไม่"

“เจ้าหลงรักนางอย่างงั้นหรือ”

“ทุกวันเจ้าต้องคอยเอาใจนาง ข้ารู้สึกรับไม่ได้…” เสียงของฉินกุ้ยเหรินแผ่วเบา ฮ่องเต้ก็กำหมัดแน่นเพื่อระงับโทสะ

ฉินกุ้ยเหริน! !

นางกล้าดีอย่างไรกล้าคบชู้ในวัง!

โครม...

นางกำนัลที่ถืออ่างทองแดงใส่น้ำทำอ่างตกเกิดเสียงดังโครมคราม น้ำเต็มอ่างกระจายเต็มพื้น

“ฝ่าบาท!” นางกำนัลอุทานตกใจ ตื่นตระหนกคุกเข่าลง

“ฝ่าบาท โปรดพระราชทานอภัย บ่าวถืออ่างไม่มั่น”

“กุ้ยเหรินเป็นหวัดลมหนาว ไข้สูงไม่หาย บ่าว...นำน้ำมาเช็ดตัวเพคะ”