หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 536

“เขาฉลาดหลักแหลมมากพอแล้ว แม้รูปโฉมจะธรรมดาไม่โดดเด่น ก็ไม่เป็นไรหรอก...” โจวซูเหยาเอ่ยเตือนเสียงค่อย

ลู่เจาเจาโบ้ยปากน้อยๆ

“พี่ชายข้าไม่น่าเกลียดหรอก”

ระหว่างที่พูด รถม้าได้มาหยุดตรงหน้า

มือขาวที่กระดูกเรียวยาวได้เปิดผ้าม่านออก

ชายหนุ่มรูปโฉมงดงามดั่งภาพวาด ดั่งดวงดาวบนนภา ที่ส่องแสงเปล่งประกาย ไม่เจือมลทินแม้แต่น้อย ใบหน้าคมสัน มีความอ่อนโยนอ่อนน้อม

สวมชุดสีดำยาว รูปร่างสูงโปร่งสง่างาม

โจวซูเหยากุมหน้าอกไว้ทันที

แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว

แม่เจ้าโว้ย! ! !

พี่ชายใหญ่ลู่เจาเจางดงามมาก! ! ! สมองของเจียงอวิ๋นจิ่นมีปัญหาหรือ นางป่วยหนักหรืออย่างไร!

ผู้ที่รูปงามขนาดนี้ ต่อให้พิการก็อยู่ด้วยกันได้ตลอดชีวิต! ! !

อีกอย่าง คนอื่นเขายังช่วยนางเอาไว้!

“ข้าขอโทษ พี่ชายเจ้ารูปงามมาก สามารถทดแทนศาลาซู่อวิ๋นได้สักสิบศาลา!” โจวซูเหยาเอ่ยกับลู่เจาเจาขึงขัง

ลู่เยี่ยนซูขาสะดุด

จนแทบจะตกลงมาจากบนรถม้า

นี่ถือเป็นการชมหรือ?

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ อุ้มข้า...พี่ใหญ่ โต๊ะจีนเป็ดที่ศาลาซู่อวิ๋นอร่อยมาก ครั้งหน้าพี่ใหญ่ต้องไปลอง...” ลู่เจาเจาโผเข้าอ้อมกอดของพี่ใหญ่

โจวซูเหยาแอบกรีดร้องในใจ

ข้าก็อยากโผบ้าง!

นางมองลู่เจาเจาด้วยความอิจฉา...

“ทำไมถึงเป็นครั้งหน้าล่ะ?” ลู่เยี่ยนซูเอ่ยถาม

“เพราะครั้งนี้ข้ากินอิ่มแล้วไง”

(หากครั้งหน้าพี่ใหญ่มากิน ข้าก็จะได้ตามมากินอีกมื้อ...)

ลู่เยี่ยนซูสูดหายใจเข้าลึกๆ ความฉลาดของน้องสาวเขา ล้วนเอาไปใช้กับเรื่องกินทั้งสิ้น

ตั้งแต่ลู่เยี่ยนซูเป็นอัมพาต ไม่เคยออกจากห้องเลย ขังตัวเองไว้ภายในเรือนตลอด

หลังจากสี่ปี นั่นเป็นครั้งแรกที่เขานั่งรถเข็นออกจากจวน

ชายหนุ่มดั่งเทวดาตกสวรรค์ ผ่ายผอมจนเหลือแต่กระดูก ดั่งดาวที่อับแสง

วินาทีที่เขาปรากฏตัว

ใบหน้าของเจียงอวิ๋นจิ่นแข็งค้าง ไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป

เขากระอักกระอ่วนจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เจียงอวิ๋นจิ่นเอาแต่หลบหน้าเขาตลอดเวลา บางครั้งในแววตาคือความเกลียดชังที่ปิดไม่มิด

แววตาสงสารเห็นใจของทุกคนกดดันจนเขาหายใจไม่ออก จึงไปแอบเหม่อลอยอยู่ในสวน

จนกระทั่งได้ยินเสียงของเจียงอวิ๋นจิ่นโต้เถียงกับมารดาของนาง

“เจ้าอย่าชักสีหน้าใส่เจ้าพิการนั่น หากทุกคนเห็นคงได้เอาเจ้าไปนินทาอีก!” มารดาของนางเอ่ยเสียงต่ำ

เจียงอวิ๋นจิ่นตัดพ้ออย่างไม่พอใจ

“เขาจะเอาอย่างไรอีก? เขาช่วยข้าไว้ก็จริง แต่ข้าก็คุกเข่าคำนับขอบคุณเขาแล้ว หรือว่าชีวิตนี้ของข้า ต้องผูกติดกับเขาตลอดไปหรือ?”