“ท่านแม่ ข้าเห็นเจ้าพิการนั่นก็รู้สึกคลื่นไส้”
“ท่านแม่ ให้ข้าถอนหมั้นเถอะ ชีวิตที่เหลือของลูกไม่มีทางแต่งงานกับคนพิการแน่นอน ไม่อย่างนั้นชีวิตของลูกคงจบเห่แน่! ท่านแม่ ท่านต้องช่วยข้านะ!” เจียงอวิ๋นจิ่นร้องไห้กับมารดา
“แม่ก็อยากจะช่วยเจ้า แต่พ่อของเจ้าต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน”
“ท่านโหวเฒ่าแห่งจวนจงหย่งโหวกับนายท่านตระกูลเราคือเพื่อนตาย ตอนนั้นนายท่านเห็นถึงพรสวรรค์ของลู่เยี่ยนซู อาศัยความสัมพันธ์กับตระกูลเรา ถึงได้หมั้นหมายกันไว้”
“ซ้ำลู่เยี่ยนซูยังเสี่ยงตายช่วยเจ้า ถึงได้กลายเป็นพิการ หากเจ้าถอนหมั้น แล้วตระกูลเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
“การแต่งงานของเจ้าในภายหน้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึง”
เจียงอวิ๋นจิ่นร้องไห้จนตาแดง
“หน้าตา หน้าตา หรือว่าข้าต้องอยู่กับคนพิการไปตลอดชีวิตเพื่อหน้าตาของตระกูลหรืออย่างไร?”
“ท่านแม่ ท่านเห็นเขาหรือไม่? เขาไม่มีความสง่างามเหมือนแต่ก่อนสักนิด ไม่มีท่าทางของอัจฉริยะเมื่อวันวานแม้แต่น้อย ทุกคนกำลังหัวเราะเยาะข้าอยู่!”
“ท่าทางของเขา แค่ลูกเห็นก็รู้สึกรังเกียจมาก”
หลังจากคำนี้หลุดออกมา ทุกอย่างเงียบสงัด
ลู่เยี่ยนซูรู้สึกแค่ว่าเลือดทั่งร่างกายแข็งค้างและหนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก
เขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เจ็บปวดจนแทบจะเฉยชา
แต่ยังไม่ทันได้เสียใจ
ไม่รู้ว่ามียัยพริกขี้หนูจอมโหดโผล่มาจากไหน นางสวมชุดกระโปรงสีแดงเพลิง แต่ไม่เป็นอุปสรรคในการถีบคนของนางแม้แต่น้อย
“ข้าจะตีเจ้าให้ตาย นางคนชั่วที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ!”
“เจ้าทำให้ข้ารู้สึกรังเกียจยิ่งนัก!”
ยัยพริกขี้หนูพุ่งเข้าไปแล้วตบหน้าเจียงอวิ๋นจิ่นหนึ่งฉาด ซ้ำยังถือโอกาสถีบมารดาของนางตกลงไปในพงหญ้า
จากนั้นคว้าดินมาหนึ่งกำมือ แล้วยัดใส่ปากของมารดาเจียงอวิ๋นจิ่น
“คานบนไม่ตรงคานล่างเอียง ถุย ชั่วช้าเหมือนกันทั้งคู่ ! ข้ายังนึกว่าเจ้าแค่ชอบวางท่า จอมปลอมรักสบาย แต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นเดรัจฉานที่ใจไม้ไส้ระกำ ช่างงามหน้ายิ่งนัก!”
“ใครจะน่าเกลียดชังเท่าเจ้าอีก!”
“แน่จริงก็คืนชีวิตกลับไปสิ เอาแต่พูดปาวๆว่าจะคืนชีวิตกลับไป พูดว่าสำนึกผิด แต่ไม่เห็นเจ้าจะผูกคอตาย หรือกินยาพิษฆ่าตัวตายสักที เอาแต่พูดไปวันๆเพื่ออะไร? เสแสร้งไปทำไม?”
โจวซูเหยากระอักกระอ่วนเล็กน้อย
เพราะการตบตีในครั้งนั้น ทำให้นางได้ฉายาพริกขี้หนูจอมโหด
ฉายาตามติดเป็นเงาตามตัว ทำให้ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครมาหมายหมั้น
ฮูหยินเอกบ้านใดจะถลกแขนเสื้อตบตีกับคนอื่น? ช่างน่าละอาย
หน้าร้านขายยา
เจียงอวิ๋นจิ่นเพิ่งลงจากรถม้า พลันเห็นลู่เยี่ยนซูกับโจวซูเหยายืนอยู่ด้วยกัน ดวงตานางคล้ายอาบยาพิษ
“ฮูหยิน ยาของท่านห่อเสร็จแล้วขอรับ”
เด็กรับใช้ในร้านขายยายื่นห่อยาให้เจียงอวิ๋นจิ่น
เด็กรับใช้นิ่งไปสักครู่ หันมองเจียงอวิ๋นจิ่นพร้อมทำท่าอึกอัก
“มีธุระใด?” เจียงอวิ๋นจิ่นสีหน้าเย็นชา หากไม่ใช่เผยซื่อบีบให้นางกลับมา นางไม่อยากกลับมาที่ตระกูลลู่สักนิด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์
บท 613 ไม่ลงแล้วหรือค่ะ...
ไม่ลงต่อแล้วเหรอคะ...
อ่านบทที่ 613 กันที่ไหนคะ...
รอค่ะ แต่ช้าจัง สนุก รอค่ะ...
รอตอนต่อไปค่าา...
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ...
อ้าว ลงไม่จบอีกแล้ว...
สนุกมากค่ะ...
โอ๊ยสนุกค่ะ อัพเยอะๆเลยนะคะเรื่องนี้...
ขอบคุณสนุกมากค่ะ...