หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 544

นางร้องไห้อย่างเงียบๆ

นางหวาดกลัวเกินไป...

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนมองทุกสิ่งที่อยู่ตราหน้าด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ามองหน้าสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อไม่มีลูกสาว แต่ก็ยังปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี...

ดีเสียจนนางไม่สามารถเผชิญหน้าสวี่ซื่อได้

องครักษ์จำนวนมากก็มองไปที่ลู่เยี่ยนซูที่กำลังถูกช่วยเหลือ

สวี่ซื่อร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง นางมีสีหน้างุนงง นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น...

เขาพ่นน้ำออกมามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่พื้น

สวี่ซื่อคุกเข่าลงบนพื้นและประสานมือเข้าด้วยกัน

ไหล่ของนางสั่นเทาและพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ขอสวรรค์ได้โปรดเมตตา ขอให้เทพเจ้าได้โปรดคุ้มครอง คุ้มครองให้ลูกชายข้าปลอดภัยด้วย ไม่ว่าต้องจ่ายด้วยสิ่งใดลูกก็ยอม”

“เขาอายุยังไม่ถึงสิบปี ชีวิตของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นได้ไม่นาน ลูกยินดีใช้ชีวิตของลูกแลกกับชีวิตของเขา”

“ข้ายินดีแลกด้วยชีวิตของข้า ด้วยชาติหน้าของข้า และชาติต่อๆ ไป ทุกๆ ชาติขอให้เป็นบ่าวไพร่ หรือไม่ก็กลายเป็นสัตว์เพื่อแลกกับความปลอดภัยของเยี่ยนซู”

“สวรรค์ได้โปรดเมตตา เขาเป็นเด็กดีที่มีจิตใจดี...เพื่อช่วยเหลือคน เขาไม่ควรมาตานเช่นนี้” สวี่ซื่อขอร้องเสียงสะอื้น

“ได้โปรดช่วยเยี่ยนซูลูกข้าด้วย ข้าไม่ต้องการอะไรแล้ว ข้าขอแค่ให้เขาปลอดภัย...”

“ได้โปรด...”

“เยี่ยนซู”

“ได้โปรดช่วยเยี่ยนซูด้วย...”

นางคำนับครั้งแล้วครั้งเล่า และจี้หยกในอ้อมแขนของนางก็ส่งเสียงกริ๊งๆ เมื่อกระทบกับพื้น

ในวินาทีนั้น

เกิดลมพัดขึ้นมา

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยดวงตาที่พร่ามัวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้า ดูเหมือนนางจะมองเห็นแสงสีทอง แต่บางครั้งก็เหมือนแค่ตาฝาดไปเอง...

เมื่อกลับมาได้สติก็ได้ยินเสียงไอ “แค่กๆๆ...”

“แค่กๆ...”

สวี่ซื่อโขกศีรษะอยู่บนพื้นจนหน้าผากของนางมีเลือดซึม ก็คลานไปหาลู่เยี่ยนซู

เมื่อเจอนาง ก็เหลือเพียงความสุภาพและความห่างเหินเท่านั้น

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกำลังนอนอยู่บนเตียง น้ำตาไหลอาบหน้า

“ข้าแค่กลัวเกินไป ข้ากลัวว่าเขาจะตายเพราะข้าแล้วข้าไม่สามารถรับผิดชอบได้...” นางอธิบายไม่ถูกว่าตอนนั้นนางคิดอะไรอยู่ แต่นางรู้แค่ว่า...

จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่านางเป็นต้นเหตุทำให้ลู่เยี่ยนซูจมน้ำตาย

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกำจี้หยกที่แตกละเอียดไว้ในมือ

สวี่ซื่อให้ความสำคัญกับนาง ยินดีที่จะสนับสนุนนาง ในช่วงไม่กี่ปีนั้น นางถือว่าได้รับเกียรติอย่างมาก

แล้วเผยซื่อล่ะ?

ก่อนแต่งงาน ก็ทำเหมือนสนิทกับนางเหมือนแม่ลูก

ในวันแต่งงาน กลับคิดถึงสินเดิมของนาง

ไม่ต้องพูดถึงความเสียใจของเจียงอวิ๋นเหมี่ยน

สวี่ซื่อในเวลานี้กลับรู้สึกหดหู่

“ไม่คิดว่านางจะตามมาหาเจ้า เดิมที่ข้านึกว่านางจะไม่มีหน้ามาเจอเจ้าแล้ว” สวี่ซื่อถอน