หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 558

“หลังจากที่ลู่เยี่ยนซูเป็นอัมพาต เขาดูเหมือนรู้แจ้งในชั่วข้ามคืน”

“เมื่อลู่เยี่ยนซูลุกขึ้นยืนและเข้าห้องสนามสอบอีกครั้ง ลู่จิ่วไหวจึงจมดิ่งลง…”

“ฮ่าๆ ๆ สมควรแล้ว!”

“ลอกเลียนแบบบทความของลู่เยี่ยนซู แล้วยังไปขับไล่ลู่เยี่ยนซูถึงในบ้าน นี่เขาไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน”

“ไม่รู้ว่านึกเสียใจบ้างหรือไม่...”

คำพูดยังไม่จบ

เสียงอุทานก็ดังมาจากข้างนอกทันที

“คุณชายลู่เยี่ยนซูสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบแล้วแล้ว!”

“ลู่เยี่ยนซูสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ สอบติดจอหงวนแล้วขอรับ!!”

ที่ตรงนั้นจึงเกิดความโกลาหลในทันที

“ลู่เยี่ยนซูสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ!”

“สอบได้อันดับหนึ่ง!”

“รายนามทองคำ สอบผ่านได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ!”

“เร็วเข้า รีบไปแจ้งข่าวดี รีบแจ้งข่าวดี…”

“หลี่จื้อซีสอบได้ทั่นฮวา...”

“จะว่าไปแล้วหลี่จื้อซีแม้จะรูปงาม แต่อันดับหนึ่งของปีนี้ก็รูปงามโดดเด่นไม่แพ้ใครเช่นกัน”

สวี่สืออวิ๋นร้องไห้ด้วยความดีใจเมื่อได้ยินข่าวดี

“สอบติดหรือ ใช่ชื่อของเยี่ยนซูจริงหรือไม่” สวี่สืออวิ๋นเขย่ามือของเติงจือด้วยความประหม่า

“สอบติดแล้วๆ แม่ทัพหรงรีบวิ่งมาบอกจนทำรองเท้าหลุดหายไปข้างหนึ่งเชียว เขาไปดูด้วยตนเอง คุณชายน้อยของเราสอบติดจอหงวนแล้ว!”

“ฮูหยินเจ้าคะ หลังจากความยากลำบากมามากมาย ในที่สุดท่านก็มีความสุขเสียทีนะเจ้าคะ!” เติงจืออดน้ำตาไหลไม่ได้

สวี่สืออวิ๋นพลันหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา “รีบกลับบ้านกันเถิด กลับไปแจ้งข่าวดี”

“เตรียมเงินรางวัลเอาไว้หรือยัง”

“เตรียมไว้นานแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยิน ไม่ต้องห่วง”

“ข้าได้ยินมาว่าบุตรชายคนที่สามของฮูหยินสวี่เรียนเก่งและถ่อมตัว ทั้งวันเอาแต่พร่ำบ่นว่าเขาโง่เขลาที่สุดในครอบครัว” ทุกคนถอนหายใจ พลางคิดว่าเขามีบุตรมากมายเช่นนั้นได้อย่างไร

เพลานี้เพิ่งเป็นเวลาเลิกงาน

ลู่หย่วนเจ๋อดึงชายเสื้อของเขาออก เครื่องแบบทางการใหญ่เกินไปเล็กน้อย

สุภาพบุรุษที่ครั้งหนึ่งเคยหล่อเหลา ตอนนี้ดูค่อนข้างโทรมและสูญเสียความสง่าแต่เดิมไปเล็กน้อย

“ใต้เท้าลู่ ขอแสดงความยินดีด้วย” ผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการโค้งคำนับให้ลู่หย่วนเจ๋อ

“ใต้เท้าลู่โชคดีเหลือเกิน ข้าขอแสดงความยินดีด้วย” ฮู่กั๋วกงก็แสดงความยินดีด้วยรอยยิ้มแปลกๆ เล็กน้อย

เพื่อนร่วมงานหลายคนโค้งคำนับลู่หย่วนเจ๋อ

ทำเอาเขาตกใจไม่น้อย

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาเอาแต่คิดมากอยู่กับเรื่องของลู่จิ่งไหว จนทำให้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแม้ทำงานอยู่ในราชสำนักก็ตาม

ลู่หย่วนเจ๋อหยุดชะงักชั่วคราวและคิดถึงว่าตนมีเรื่องน่ายินดีอะไรกัน

เพื่อนร่วมงานมองหน้ากันและมองเขาด้วยความประหลาดใจ