หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 559

“ใต้เท้าลู่ นี่ท่านยังไม่รู้งั้นหรือ”

“บุตรชายของท่านสอบติดจอหงวน สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ ช่างเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลมากเหลือเกิน ยินดีด้วย!”

“ใต้เท้าลู่ แม้ว่าท่านจะสูญเสียตำแหน่งท่านโหวไป แต่บุตรชายของท่านก็ยังทำได้ดีมาก”

“เขาเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดที่สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนาม ต่อไปจะต้องมีอนาคตที่รุ่งโรจน์อย่างแน่นอน”

“ข้าได้ยินมาว่าฝ่าบาททรงสนพระทัยที่จะหาราชครูน้อยให้กับรัชทายาทอยู่ ใต้เท้าลู่ หากท่านร่ำรวยแล้วต้องไม่ลืมพวกเรานะ”

“ใต้เท้าลู่ ท่านโชคดีมาก แม้ว่าบุตรชายจะเคยเป็นอัมพาตมานาน ไม่ได้แตะหนังสือมาสิบปีแล้ว แต่เขากลับสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนาม เมื่อตรองดูดีๆ แล้ว... ข้าเกรงว่าเขาคงจะมีความสามารถในการคว้าตำแหน่งจอหงวนมาตั้งแต่ก่อนเป็นอัมพาตแล้ว... ช่างเป็นพรสวรรค์ที่น่ากลัวจริงๆ

หัวใจของลู่หย่วนเจ๋อบีบตัวรัดแน่นราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามงั้นหรือ

ในเพลานี้ดูเหมือนว่าเขาจะถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง ทำได้เพียงฟังคำชมเชยของเพื่อนร่วมงานด้วยจิตใจอันว่างเปล่า

“โอ้ ผิดแล้ว ผิดแล้ว!” ฮู่กั๋วกงโบกมืออย่างแรง

“ต้องโทษความจำไม่ดีของข้าเอง ข้าลืมไปสนิทเลยว่าใต้เท้าลู่ขับไล่บุตรชายคนโตออกจากครอบครัว และถึงกับขีดฆ่าออกจากแผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูลอีกด้วย ได้ยินมาว่าเขียนหนังสือตัดสัมพันธ์แล้วด้วยสัมพันธ์อย่างสะอาดหมดจด”

ทันทีที่พดจบ ทุกคนในที่นั้นก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

ทุกคนเฝ้าดูใบหน้าของใต้เท้าลู่แปรเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีขาวซีด

“ใต้เท้าลู่คงไม่ตำหนิข้าหรอกนะ”

ลู่หย่วนเจ๋อฝืนยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่ตำหนิ ไม่ตำหนิ”

ขณะที่เพื่อนร่วมงานเดินจากไป เสียงเหล่านั้นยังคงดังก้องอยู่ในหูไม่ห่าง “เย็นนี้ข้าว่าจะไปดื่มสุรายินดีที่จวนท่านจอหงวนคนใหม่เสียหน่อย”

“เป็นเรื่องน่ายินดีของฮูหยินสวี่สินะ”

“น่าเสียดาย เดิมทีมันเป็นโอกาสของจวนโหวแท้ๆ แต่ตอนนี้... หึ โชคไม่ดีเอาเสียเลย...”

ใบหน้าของลู่หย่วนเจ๋อซีดลงราวกับว่าโดนตบหน้าอย่างแรง

เขาเดินโซเซออกจากพระราชวังไป

“น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน...”

เด็กหนุ่มหน้าขาวที่อยู่ถัดจากลู่เยี่ยนซูหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

รูปร่างหน้าตาของเขาดูดีกว่าลู่เยี่ยนซูเล็กน้อย แต่ผอมซูบกว่ามาก

“เฮ้อ...” หลี่จื้อซีก้มศีรษะลงเล็กน้อย

“ผู้ใดใส่ก้อนหินไว้ในผ้าเช็ดหน้า…” หลี่จื้อซีกุมหน้าผาก มองเห็นเลือดได้จาง ๆ บนหน้าผากของเขา

“โชคร้ายเหลือเกิน...” หลี่จื้อซีดูสิ้นหวัง

“พี่เยี่ยนซู ประเดี๋ยวข้าขอไปพักที่บ้านของท่านครู่หนึ่งได้หรือไม่” ทั่นฮวาหลี่จื้อซีถามอย่างระมัดระวัง

“แน่นอน” ลู่เยี่ยนซูตอบอย่างช่วยไม่ได้

ที่มุมถนน เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกำลังนั่งอยู่บนรถม้า ดวงตาของนางแกงก่ำเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้น