หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 560

“เดิมทีมันควรเป็นของข้า”

“สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนาม สิ่งดีๆ เหล่านั้น...”

“มันควรจะเป็นของข้า...” เจียงอวิ๋นเหมี่ยนหลั่งน้ำตาเมื่อนึกถึงลู่จิ่งไหวที่ไร้ความสามารถและเกรี้ยวกราดในบ้าน ในใจเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ลู่หย่วนเจ๋อเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

เขาไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี

เหตุการณ์น่ายินดีคือบุตรชายของเขาสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนาม และได้ตำแหน่งจอหงวนมาครอบครอง

เหตุการณ์น่าสลดคือบุตรชายคนนั้นถูกเขาขับไล่ออกจากบ้าน และเขียนหนังสือตัดสัมพันธ์

เขายังทำอะไรได้อีก ไพ่ดีๆ ในมือถูกเขาสับเปลี่ยนจนเละเทะไปหมดแล้ว

เขาละทิ้งบุตรชายคนโตเพราะพรสวรรค์ของลู่จิ่งไหว

เพลานี้ลู่จิ่งไหวกลับถูกเปิดโปงข้อหาลอกเลียนแบบบทความ ส่วนบุตรชายคนโตที่เนรคุณกลับกลายเป็นจอหงวนคนใหม่ ช่างน่าขันเหลือเกิน

ชีวิตเขาเป็นเหมือนกับเรื่องตลกขบขัน

เมื่อลู่เยี่ยนซูกลับบ้านพร้อมกับทั่นฮวาหลี่จื้อซี สวี่สืออวิ๋นได้ส่งญาติๆ ที่มาร่วมอวยพรกลับไปแล้ว

ฝ่ายนั้นต้องการเข้าไปขอบคุณในพระราชวัง จึงล่าช้ามาจนถึงตอนนี้

“คุณชายกลับมาแล้ว” บ่าวในจวนตะโกนขึ้น

สาวใช้ทุกคนต่างดูมีความสุขกันมาก วันนี้สวี่สืออวิ๋นมอบเงินให้ทุกคนสามเท่า และยังจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะมากมาย ใครบ้างจะไม่มีความสุข!

สวี่สืออวิ๋นรีบออกไปต้อนรับลู่เยี่ยนซูในทันที

“ท่านแม่ นี่คือคุณชายหลี่” ลู่เยี่ยนซูแนะนำให้สวี่สืออวิ๋นรู้จักด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายหลี่ที่เป็นทั่นฮวาสินะ วันนี้ข้าเห็นเขาไกลๆ จากบนถนนแล้ว สมแล้วที่ได้รับตำแหน่งทั่นฮวา” นับแต่สมัยโบราณ ตำแหน่งทั่นฮวานี้มักมีรูปลักษณ์เป็นต่อกว่าคนอื่นๆ

ก่อนที่สวี่สืออวิ๋นจะแอบคิดในใจ คนนอกมักพูดกันว่าคุณชายหลี่ผู้นี้โชคไม่ดี เป็นเรื่องจริงหรือไม่

นางเพิ่งคิดได้ครู่เดียว

จู่ๆ แผ่นโลหะที่ประตูก็หลุดออกมาและตรงไปที่หลี่จื้อซีในทันที

“ระวัง!!”

สวี่สืออวิ๋นตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ

แต่หลี่จื้อซีกลับไม่สนใจนัก

แก้มของลู่เยี่ยนซูกระตุก “ท่านแม่ เขาพลาดการสอบไปหลายครั้งแล้ว...”

“จะว่าไปแล้วความรู้ของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่าข้าเลย แต่โชคของเขาแย่มาก”

สวี่สืออวิ๋นได้แต่ฟังด้วยสีหน้าฉงน

ลู่เยี่ยนซูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“พี่เยี่ยนซู ข้าไม่เก่งเท่าท่านหรอก” " หลี่จื้อซีส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง”

“ตัวข้านั้นโชคร้ายสุดๆ เลยก็ว่าได้ ยามสอบซิ่วไฉเมื่อเยาว์วัย ข้านั่งเกวียนไปสอบ ระหว่างทางจู่ๆ วัวก็ล้มป่วย ทำให้ข้าหล่นลงจากเกวียนและแขนหัก”

“ลำบากลำบนกว่าจะสอบซิ่วไฉได้ แต่ที่บ้านกลับเกิดไฟไหม้ บ้านถูกไฟไหม้จนหมด ข้าต้องอาศัยอยู่ในถ้ำนานถึงครึ่งปี”

“ตอนสอบจวี่เหริน…” หลี่จื้อซีเกาศีรษะ

“สอบไปได้เพียงครึ่งทาง อาคารสอบก็พังทลายลง พังทลายเพียงมุมที่ข้านั่งสอบเท่านั้น ข้าจึงติดอยู่ในนั้นและบาดเจ็บที่ศีรษะอีกด้วย...”