หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 574

ลู่หย่วนเจ๋อกำลังจะจูงมือลู่เจาเจาไป แต่สวี่สืออวิ๋นกลับส่ายหน้า นางจะพาเจาเจาขึ้นแท่นบูชาด้วยตนเอง

นางไม่มีวันฝากบุตรสาวไว้กับลู่หย่วนเจ๋ออย่างแน่นอน

ลู่หย่วนเจ๋อเซเล็กน้อย ก่อนจะจ้องไปที่ลู่เจาเจาอีกครั้ง

เขาไม่ชอบบุตรสาวคนนี้ตั้งแต่เกิด ไม่เคยแม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำไป

นางมีแก้มใหญ่ และดวงตาที่คอยมองไปรอบๆ ทำให้ดูเฉลียวฉลาด มือเล็กกำลังกำหมัดแน่น โดยมีลูกกวาดซ่อนอยู่ในนั้น

ดวงตาของนางมักจะสดใสร่าเริงอยู่เสมอ

เว้นแต่เมื่อหันกลับมามองเขา นางมักจะพ่นลมหายใจและหันกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ทุกครั้ง

เพียงไม่กี่ก้าว ลู่หย่วนเจ๋อก็คิดถึงหลายสิ่งหลายอย่าง

หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาละเลย

หลังจากให้กำเนิดลู่เจาเจาได้ไม่กี่วัน เขาก็ถูกฟ้าผ่าตอนลอบนัดพบกับเผยเจียวเจียวยามวิกาล

สวี่สืออวิ๋นพลันตาสว่าง รีบนับสินเดิมที่มีอย่างรวดเร็ว ทำให้เผยเจียวเจียวต้องขายทุกอย่างเพื่ออุดช่องว่าง

สายตาเชื่อใจอย่างไรข้อกังขอของสวี่สืออวิ๋นจึงแปรเปลี่ยนเป็นต่อต้านนับตั้งแต่นั้นมา

หลังจากพาบุตรชายทั้งสามและบุตรสาวออกไปหลังหย่าร้าง เยี่ยนซูกลับลุกขึ้นยืนได้และสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามสอบ

ฮ่องเต้ทรงชื่นชอบเจาเจา และแต่งตั้งให้เป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวในเป่ยเจา

เจิ้งเย่ว์เริ่มเข้าร่วมกับกองทัพ

บุตรคนที่สามซึ่งไม่มีความรู้ทักษะใดเริ่มตั้งใจเล่าเรียนหนังสือ

แล้วครอบครัวของของเล่า

ตั้งแต่เจาเจาออกไป ก็เหมือนตกลงสู่หน้าผาแสนลึก

ใบหน้าของลู่หย่วนเจ๋อซีดขาวจนน่าตกใจ แทบไม่มีร่องรอยเลือด ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้มากเท่าใดเขาก็ยิ่งตกตะลึงเท่านั้น...

มันผิดมหันต์

ทึกทักไปเองว่าบุตรในครรภ์ของเผยเจียวเจียวคือผู้มีบุญวาสนา!

ทันทีที่ลู่เจาเจาไปถึงแท่นสูง เจ้าอาวาสก็คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังกึกก้อง

ดวงตาปิดสนิทของเจ้าอาวาสเต็มไปด้วยร่องรอยเลือด

ลู่หย่วนเจ๋อสัมผัสได้ถึงกระแสเลือดในหัวใจ การมองเห็นของเขาแปรเปลี่ยนเป็นสีดำในทันที

[อ๊ะ พระรูปนี้เห็นแสงทองแห่งบุญของข้าได้จริงหรือ]

[ที่แท้ก็ไม่ใช่คนโกหกสินะ]

“ทำไมท่านถึงไม่พูดให้ชัดเจนไปเลย! ข้าคิดมาตลอดว่า…” ลู่หย่วนเจ๋อรับไม่ได้ เขารับไม่ได้จริงๆ!

สวี่สืออวิ๋นได้ฟังจึงกระจ่างในใจ

นางรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก

ผู้มีบุญที่ลู่หย่วนเจ๋อพูดถึงมาโดยตลอดกลับกลายเป็นเจาเจาอย่างนั้นหรือ

เขาคิดว่าลู่จิ่งเหยาเป็นสมบัติล้ำค่า ที่ผ่านมาเขาคิดผิดมาตลอด?

“นี่ไม่ใช่ผลกรรมหรอกหรือ”

“ไต้ซือชื่อคงเป็นนักบวช ย่อมกล่าวถึงภรรยาหลวง แต่ใครจะรู้ว่าท่านเลี้ยงดูอนุภรรยาอยู่ข้างนอกนั่น! หรือว่าความคิดชั่วร้ายในตอนแรกจะนำไปสู่ผลลัพธ์เช่นนี้”

“ทุกเหตุย่อมมีผลของมัน!” สวี่สืออวิ๋นยิ้มเยาะ