หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 638

แม้จะเป็นเพียงเศษหญ้าก็ตาม

“ท่านแม่ ลูกเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อนขอรับ…” หลี่ซือฉีคว้าแขนของมารดาแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นสองสามีภรรยาฮู่กั๋วกงและฮูหยินใหญ่ถึงได้เดินออกจากประตูไป

ในห้องมีเพียงเด็กรับใช้เท่านั้นที่อยู่คอยปรนนิบัติ

หลี่ซือฉียืนขึ้นอย่างช้าๆ และเดินไปที่โต๊ะทีละนิด

“นายน้อย ท่านอยากรับน้ำชาไหมขอรับ บ่าวจะช่วยรินให้...” เด็กรับใช้กำลังจะก้าวไปข้างหน้าแต่กลับเห็นนายน้อยยกมือปฏิเสธ

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าควรจะทำตัวให้ชินกับการใช้ชีวิตที่ไม่มีดวงตา” เขามีลางสังหรณ์อยู่เสมอ

ดวงตาของเขาค่อยๆ สูญเสียความสว่างไป

ช่วงไม่นานมานี้ เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าดวงตาของเขาเริ่มสว่างน้อยลงกว่าเดิม แล้วมองบางอย่างได้ไม่ชัดเจนเท่าเดิมแล้ว

“นายน้อย...” เด็กรับใช้แทบอยากจะร้องไห้ออกมา

“ไม่ต้องบอกท่านพ่อท่านแม่กับท่านปู่ท่านย่านะ เดี๋ยวพวกเขาจะกังวล” ดวงตาของเขาไม่มีทางรักษาได้ มันมีแต่จะเพิ่มความกังวลให้พวกเขาเปล่าๆ

เด็กรับใช้ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องร้องไห้และยอมรับ

หลี่ซือฉีเดินไปรอบๆ ห้องแล้วเปิดประตู

“เจ้าเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูนี่แหละ อย่าให้ท่านปู่ท่านย่าเข้ามาใกล้” เขาค่อยๆ ปรับตัวให้เข้ากับความมืดในลานบ้าน เพื่อให้แน่ใจว่าจะเข้าใจทุกอย่างในบ้านเป็นอย่างดี

เขาต้องจดจำอิฐทุกก้อน หินทุกก้อน และใบหญ้าทุกใบ

เขากางสองมือออกแล้วค่อยๆ เดินไปข้างหน้าในลานบ้าน

สาวใช้และบ่าวรับใช้ต่างก็ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไรออกมา

ด้านนอกประตูลานบ้าน ดวงตาของฮู่กั๋วกงแดงก่ำ หมัดทั้งสองข้างกำแน่น แม่ทัพชราที่แข็งแกร่งต้องมาน้ำตานองไหลอาบหน้า

ในตอนดึก

หลี่ซือฉีล้างหน้าบ้วนปากแล้ว ก็นอนลงไปบนเตียง

“การเลี้ยงต้นไม้ใบหญ้าให้รอด เดิมทีก็ยากอยู่แล้ว ถือว่าเป็นเกียรติของข้าที่ได้ช่วยชีวิตเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้” หลี่ซือฉีไม่รู้สึกลำบากใจเลยสักนิด

“แต่หลานหยวนก็ดีต่อนายน้อยเช่นกัน ของล้ำค่าทุกประเภทก็ล้วนส่งมาให้นายน้อย”

“นายน้อยของเราช่างเก่งกาจยิ่งนัก ไม่ว่าดอกไม้ต้นไม้เลี้ยงยากแค่ไหน คุณชายของพวกเราก็สามารถเลี้ยงโตได้อย่างสบายๆ” เด็กรับใช้ยิ้มตาหยี ราวกับว่าไม่ว่าจะเป็นอะไร ตราบใดที่มาอยู่ในมือของนายน้อยก็จะเติบโตมีชีวิตหมด

“เจ้าประจบข้าอีกแล้ว” หลี่ซือฉียิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

เขาแค่รู้สึกว่าทุกสรรพสิ่งล้วนมีชีวิต

ตราบใดที่ปฏิบัติต่อมันด้วยความใส่ใจ ทุกสรรพสิ่งก็สามารถสัมผัสได้ด้วยใจของตัวเอง

“บ่าวประจบท่านที่ไหนกันล่ะขอรับ มันเป็นความจริงนี่นา”

หลังจากที่หลี่ซือฉีกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว ฮูหยินใหญ่ก็จับมือเขาแล้วมองซ้ายมองขวา เห็นว่าสายตาของเขายังสดใส ถึงได้ปล่อยเขาให้จากไป

“พระโพธิสัตว์โปรดคุ้มครองด้วย ขอให้ลูกข้ามีสุขภาพแข็งแรงตลอดไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญ่ทอดถอนหายใจอย่างหนัก

“จริงสิ เมื่อคืนวานนี้มีเสียงดังเอะอะโวยวาย เกิดอะไรขึ้นหรือ?” หลี่ซือฉีไม่เคยออกไปข้างนอกในตอนกลางคืนเลยเพราะสายตาของเขาไม่ดี