หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 639

“ท่านย่าขององค์หญิงเจาหยางเสียชีวิต นางจึงขอลาเพื่อไว้ทุกข์ เหล่าขุนนางและเหล่าสนมนางในวัง ต่างก็รีบไปร่วมงานศพกัน แต่ทว่าซื่อจื่ออวี้โจวเกิดความริษยา จึงเลียนแบบขอลาป่วยด้วย เมื่อคืนถูกอ๋องจิ้งซีทุบตีจนเกือบตาย ตอนนี้จึงลาป่วยเป็นเวลาเจ็ดวัน ร้องไห้จนคอแหบแห้งทีเดียว”

“ท่านกั๋วกงก็ไปมาแล้วเช่นกัน”

“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ?” หลี่ซือฉีตื่นตกใจ

“เจ้าไปที่สำนักกั๋วจื่อเจี้ยนและขอลาหยุดแทนข้าสักหนึ่งชั่วยาม ข้าจะไปดูสักหน่อย...” หลังจากพูดจบ หลี่ซือฉีก็ให้คนขับรถม้ามุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลลู่

หน้าประตูบ้านของตระกูลลู่ประดับประดาด้วยธงขาว บนพื้นก็เต็มไปด้วยกระดาษเงินกระดาษทอง

ตรงหน้าประตู สาวใช้ต่างสวมชุดไว้ทุกข์และกำลังต้อนรับแขกที่มาร่วมไว้อาลัย

สาวใช้พาหลี่ซือฉีเข้าประตู พอผ่านประตูใหญ่เข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว สายตาของเขาก็ต้องพบกับความวุ่นวายภายในสวน และมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากภายในห้องโถงใหญ่

หลี่ซือฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย นับตั้งแต่ใต้เท้าลู่หย่าร้างไป จวนจงหย่งโหวก็เสื่อมโทรมลงทุกวัน

บัดนี้ ยศถาบรรดาศักดิ์ได้สูญสิ้นไปแล้ว ภายในจวนใหญ่ก็ปราศจากระเบียบแบบแผนอันดีงาม

เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไป กลัวว่าลู่เจาเจาจะได้รับบาดเจ็บ

“ออกไปให้พ้น!” ลู่หย่วนเจ๋อหนวดเครารกยุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเผือด กำลังก่นด่าและชี้ไปที่คนสองคนตรงหน้าอย่างโกรธเกรี้ยว

ลู่จิ่งไหวไอเบาๆ ยืนอยู่ข้างๆ ลู่หย่วนซี

ลู่หย่วนซี ยืนขวางอยู่ข้างหน้าเขา โค้งคำนับลู่หย่วนเจ๋อ “พี่ใหญ่ ควรให้จิ่งไหวไปส่งท่านแม่สักหน่อย ถึงยังไงนี่ก็เป็นหลานชายเพียงคนเดียวของท่าน”

“ถุย ใครเป็นท่านแม่ของเจ้า! ไสหัวไป เจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกนางว่าแม่!”

“เจ้าก็ด้วยอีกคน รู้ทั้งรู้ว่าลู่หย่วนซีเป็นท่านพ่อของเจ้า เจ้ากลับร่วมมือกับเขามาหลอกลวงข้า!” ลู่หย่วนเจ๋อกัดฟันกรอด เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ในยามนี้ เขาเข้าใจความสิ้นหวังของสวี่สืออวิ๋นในตอนนั้นได้อย่างถ่องแท้แล้ว

ความสิ้นหวังจากการถูกหักหลังโดยคนใกล้ชิด

“ไสหัวออกไป ข้าไม่ยอมรับเจ้า เจ้าไม่ใช่ลูกหลานตระกูลลู่!!” คำพูดของสวะเพียงคนเดียวเสียดแทงหัวใจของลู่หย่วนเจ๋ออย่างรุนแรง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น

“พี่ใหญ่ ไม่ว่าท่านจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ ยังไงจิ่งไหวก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวตามลำดับของวงศ์ตระกูลอยู่ดี”

“พี่ซือฉี พี่กอดๆ หน่อย…” ลู่เจาเจายื่นแขนออกไปโผเข้ากอดหลี่ซือฉี

หลี่ซือฉีโอบกอดเจ้าเด็กน้อยไว้ พอได้กลิ่นหอมของนมบนตัวนาง ทำให้เขารู้สึกเปี่ยมไปด้วยความอุ่นใจ

“พี่ซือฉี พี่หิวรึเปล่า? ข้าหิวแล้ว…” ลู่เจาเจาบ่นพึมพำพลางลูบหน้าท้อง

“งั้นเดี๋ยวพี่จะพาเจ้าไปหาของกินนะ” หลี่ซือฉีพูดอย่างอ่อนโยน

ลู่เจาเจาพยายามดิ้นแล้วกระโดดลงมา

นั่งยอง ๆ อยู่ข้างอ่างทองแดง และกำลังเผากระดาษเงินกระดาษทองอย่างตั้งใจ

ลู่หย่วนเจ๋อเห็นแล้วรู้สึกประทับใจยิ่งนัก

“เด็กดี เจาเจา เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆ ถ้าท่านย่าที่อยู่บนสวรรค์ได้เห็น ท่านคงจะดีใจมาก” ลู่หย่วนเจ๋อร้องไห้จนน้ำตาอาบหน้า เขารู้สึกเสียใจมาก เสียใจมากจริงๆ!

“เราไปจุดธูปไหว้นายหญิงใหญ่กันเถอะ ส่งนายหญิงใหญ่ขึ้นสู่สรวงสวรรค์กันนะ” สวี่สืออวิ๋นพยักหน้าให้เขาเบาๆ