หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 640

หรงเช่อหยิบธูปมาสองสามดอก แล้วส่งให้สวี่สืออวิ๋น ลู่เยี่ยนซู และลู่หยวนเซียว

ลู่หย่วนเจ๋อจ้องมองนางด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

“อวิ๋นเหนียง เยี่ยนซูคือบุตรหลานคนโตที่นายหญิงใหญ่ให้ความสำคัญที่สุด ให้เยี่ยนซูมาเฝ้าศพ และอุ้มหีบศพนายหญิงใหญ่ขึ้นภูเขาดีหรือไม่?” ลู่หย่วนเจ๋อย่อมไม่ยอมให้ลู่จิ่งไหวมาเป็นลูกหลานที่กตัญญูแน่ๆ เพราะนายหญิงใหญ่เกลียดชังลู่จิ่งไหวมากที่สุดก่อนที่ท่านจะสิ้นลม ถ้าหากให้ลู่จิ่งไหวมาเป็นบุตรหลานคนโต เกรงว่าท่านจะนอนตายตาไม่หลับ

สวี่สืออวิ๋นส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ใต้เท้าลู่ สิ่งนี้ขัดต่อหลักเหตุผลอย่างสิ้นเชิง”

“ถึงจะมีการเขียนด้วยหมึกแต่กลับไร้ชื่ออยู่ในวงศ์ตระกูล จะถือว่าเป็นบุตรหลานคนโตได้อย่างไร”

“ด้วยความเคารพต่อผู้ตาย การเขียนด้วยหมึกอาจใช้เวลาเพียงธูปหนึ่งดอกเท่านั้น” สวี่สืออวิ๋นจะไม่ยอมให้พวกเขาเฝ้าศพนายหญิงใหญ่เด็ดขาด

หากไม่มีเจาเจา ก็คงจะเป็นตนเองที่ร่างกายสิ้นลมหายใจโดยทอดทิ้งอยู่กลางทุ่งรกร้าง และครอบครัวสูญสิ้นไปจนหมด!

ประกายในแววตาของลู่หย่วนเจ๋อ ค่อยๆ มืดหม่นลง

หรงเช่อยืนอยู่ข้างหลังนาง ราวกับกำลังแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย

“พี่ชาย พวกเราล้วนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน อย่าได้ถือสาหาความกันเลย สิ่งสำคัญที่สุดคือเราควรจัดการให้นายหญิงใหญ่ได้พักผ่อนอย่างสงบสุขที่สุด”

“อย่าว่าแต่นายหญิงใหญ่เลย ในยามที่ท่านจากไป ลูกชายข้าก็ต้องเป็นคนจัดการงานศพท่านเหมือนกัน ใครใช้ให้พี่ใหญ่ไม่มีบุตรชายบุตรสาวไว้ส่งศพกันเล่า”

เส้นเอ็นในหัวของลู่หย่วนเจ๋อขาดลงทันที

“แม้ตายก็อย่าได้หวัง!” ลู่หย่วนเจ๋อโกรธแค้น เขาเคียดแค้นมาก

“ไล่ไอ้พวกสารเลวนี้ออกไป! ไล่มันออกไป!” ลู่หย่วนเจ๋อตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

จวนจงหย่งโหวที่เคยมีชื่อเสียงลือเลื่องในอดีต บัดนี้ เหลือเพียงความน่าขบขันเท่านั้น

ลู่เจาเจาคุกเข่าลงอย่างตั้งอกตั้งใจตรงหน้าเตาไฟ แววตาดูเคร่งขรึม จ้องมองเปลวไฟโดยไม่กะพริบตา

โดยไม่สนใจการทะเลาะวิวาทของคนสองกลุ่มในห้องโถงที่ตั้งศพเลยสักนิด

“เจาเจา เจ้าเป็นอะไร??” หลี่ซือฉีถามอย่างอ่อนโยน

เจ้าเด็กน้อยโศกเศร้างั้นหรือ?

เจาเจาไม่ใช่คนที่มีลักษณะนิสัยเหมือนดั่งแม่พระนี่นา

ทุกคนต่างผลักกันไปมา ต่อสู้กันวุ่นวาย เสียสติกันไปหมดแล้ว

ใบหน้าน้อยๆ ของลู่เจาเจาย่นเป็นก้อน

หลี่ซือฉีเห็นแล้วอดขำไม่ได้ “คืนนี้มีเทศกาลโคมไฟ หลังจากที่งานเลี้ยงในวังเสร็จแล้วให้ข้ามารับเจ้าไหม?”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ได้ได้ได้ พี่ซือฉีมาเร็ว ๆ นะ”

เจ้าเด็กน้อยกระหยิ่มยิ้มย่อง เริ่มรู้สึกมีความสุขขึ้นมา

“แคว้นใต้อวดดีเย่อหยิ่งมาช้านาน พวกเขารู้สึกสูงส่งและไม่เห็นเป่ยเจาอยู่ในสายตา หากเกิดความขัดแย้งทางวาจา เจาเจาอดทนไว้สักหน่อยได้หรือไม่?”

ลู่เยี่ยนซูเตือนนางอย่างเข้มงวด

“เป่ยเจาเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่อาจสู้กับแคว้นใต้ได้”

“พวกเขาได้รับพรสวรรค์พิเศษจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เป่ยเจาจึงไม่อาจสู้ได้เลย”

“สัตว์ร้ายเซียงหลิ่วที่พวกเขานำมาในครั้งนี้ เกรงว่าคงจะเอามาข่มขู่พวกเราสินะ” ลู่เยี่ยนซูถอนหายใจอย่างหนัก

เพราะเป่ยเจาอ่อนแอ จึงเป็นเช่นนี้