หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 641

“เราไปกันเถอะ เจ้าไม่ต้องกลัวนะ พยายามอยู่ห่างๆ สัตว์ร้ายไว้” ลู่เยี่ยนซูพาเจาเจาเข้าไปในวัง

ลู่เจาเจาที่กำลังกินมันเทศ เผลอเรอออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เซียงหลิ่วงั้นหรือ?

สัตว์ร้ายงั้นหรือ?

น่าจะประมาณนั้น

งานเลี้ยงในวังยังไม่เริ่ม แต่มีสตรีบรรดาศักดิ์และเหล่าขุนนางมากมายมารออยู่ภายในห้องโถงใหญ่แล้ว ลู่เจาเจาเห็นคนรู้จักเก่าๆ มากมาย

“พี่ใหญ่ท่านยุ่งเรื่องของท่านไปเถอะ เจาเจาจะไปหาสหายแล้ว…” พูดจบ ลู่เจาเจาก็วิ่งไปหาองค์ชายหก

“พี่หก พี่กำลังรออะไรอยู่หรือ?” หนูน้อยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

องค์ชายหกกำลังนั่งยองๆ อยู่ที่ทางเข้าวัง ราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง

“รอพี่อวี้โจวอยู่น่ะสิ เจาเจาเห็นอวี้โจวไหม?” องค์ชายหกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาป้อนเหล้าให้ลู่เจาเจา พวกเขาทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนร่วมตายกัน

ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาก

“งั้นพี่ก็อย่ารอเลย พี่อวี้โจวลาป่วยเจ็ดวัน คาดว่าตอนนี้น่าจะยังนอนอยู่บนเตียงกระมัง”

“พี่หก พวกเราเข้าไปกันเถอะ” ลู่เจาเจาจับมือองค์ชายหกและพาเขาเข้าประตูไป

“อย่างงั้นหรือ นี่เขาก่อเรื่องอีกแล้วหรือ…” องค์ชายหกถอนหายใจเบาๆ

จะมีอะไรหนักไปกว่าการป้อนเหล้าให้เจาเจาครั้งที่แล้วอีก?

ไว้งานเลี้ยงในวังจบแล้ว ค่อยไปถามไถ่ดู

“พี่ห้าอาการดีขึ้นบ้างหรือยัง?” ลู่เจาเจาถาม พลางมองหาพี่ห้าไปรอบๆ

“ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ โชคดีที่เจาเจาพาเขาไปเข้าเฝ้าซูเฟย” เพราะเรื่องของฮุ่ยเฟย ซูเฟยถึงได้ถูกส่งตัวไปที่ตำหนักเย็น จึงทำให้องค์ชายห้ารู้สึกเศร้าโศกเสียใจอยู่เป็นเวลานาน

องค์ชายหกจับมือเจาเจา แล้วพูดกระซิบเบาๆ ว่า “เจาเจา เดี๋ยวเจ้ายืนอยู่ข้างหลังข้านะ อย่ายืนอยู่ข้างหน้า…”

เขาเหลียวมองไปรอบๆ

“ทูตจากแคว้นใต้นำสัตว์ร้ายมาด้วยตัวหนึ่ง กินคนเป็นอาหารทุกวัน ว่ากันว่ามันสามารถหยุดเสียงร้องไห้ของเด็กเล็กได้ด้วย”

วันนี้สีหน้าของฮ่องเต้ก็ดูเคร่งขรึมอยู่บ้าง แต่เมื่อเขาเห็นเจาเจา เขาก็ยิ้มออกมาได้บ้างเล็กน้อย

“ทำไมหน้าเจ้าเปื้อนดำไปด้วยคราบอะไรเช่นนี้?” ฮ่องเต้ยกมือปาดรอยเปื้อนบนริมฝีปากของนางแล้วเอามาดม จึงได้กลิ่นมันเทศไหม้โชยมา

เจ้าเด็กน้อยยิ้มกว้างและพูดว่า “เจาเจากินมันเทศเพคะ”

“ท่านพ่อฮ่องเต้ วันนี้ทรงไม่สบายพระทัยหรือเพคะ?” นางเอียงศีรษะและมองฮ่องเต้ด้วยดวงตากลมโตอย่างสงสัย

ฮ่องเต้จึงระงับความหดหู่ไว้ในใจ

“ได้พบเจาเจาก็มีความสุขแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวเจ้าต้องทานอาหารอย่างเงียบๆ ห้ามส่งเสียงดังรู้ไหม?” ฮ่องเต้เองก็อยากจะปกป้องเจ้าเด็กน้อย

เจาเจาก็ตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย

ฮ่องเต้ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วกล่าวว่า “เจาเจา เจ้ารู้จักเซียงหลิ่วหรือไม่?”

ทูตจากแคว้นใต้เข้าเมืองหลวงได้เพียงสามวัน สัตว์ร้ายตัวนั้นก็ไม่รู้ว่ากินคนไปมากแค่ไหน บรรยากาศโดยรอบรัศมีร้อยเมตร เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้น ทำให้ฮ่องเต้รู้สึกทั้งรังเกียจและหวาดกลัว